Ik had gehoopt het niet nog eens te hoeven meemaken.

Opnieuw een ex. Niet dat ik ze bij bosje heb, nee dat niet. Maar de pijn, het afscheid, het losmaken hakt er in.
Ik wil de dingen die ik zie, hoor, voel, proef nog steeds delen met hem. Gewoon even een appje; is de maan bij jou ook zo mooi rond? heb je die docu op tv gezien?ik heb met de hond in een prachtig gebied gelopen, ga je volgende week mee daarheen? Slaap lekker voor strax ik hou van je.
Stilte
Stilte

Ik weet wat me te doen staat. Doorgaan met leven, afleiding zoeken, niet te veel denken. Met denken maak je nog meer stuk. Accepteren dat het is zoals het is maar dat is nog te vroeg, dat kan ik nog niet aan.

Zoveel emoties. Ik voel nog steeds liefde maar ook boosheid.

Ik heb zelf de relatie verbroken. Daar heb ik goed over nagedacht. Eerst heb ik het lange tijd bij mezelf gezocht; wil ik teveel? Doe ik te moeilijk? Kan ik bepaalde eigenschappen van hem niet gewoon accepteren? Wat zijn mijn pijnplekken, wat is mijn aandeel? Enz.
Geprobeerd te praten, soms lukte dit maar vaak ook niet.
Ik hield van hem, hou nog steeds van hem maar we spiegelden elkaar te veel waardoor we als aan de grond genageld bleven.

En nu. Ik heb onze relatie 3 weken geleden verbroken. Het was geen lang gesprek, veel heeft hij niet gezegd. Ik kreeg het gevoel dat hij zijn boosheid inhield.
later heb ik hem nog een korte mail gestuurd dat ik er veel verdriet over heb maar dat ik denk dat we elkaar pijn doen in deze relatie en dat dat toch niet de bedoeling van een relatie kan zijn.

Ik heb niets meer van hem gehoord, alsof hij van de aardbodem is verdwenen, alsof hij nooit voor mij bestaan heeft. Dit doet pijn.
In een boze bui denk ik wel eens dat hij dit expres doet, negeren is het meest kwetsende wat je iemand aan kunt doen.

Ik moet me nu beheersen om geen mail te sturen, om hem te vragen hoe hij er eigenlijk over denkt. Ik weet dit heeft geen zin maar het knaagt maar door.....
Ik sta nog steeds 100% achter mijn beslissing, ik wil hem niet terug. Maar bijna 6 jaar een relatie met iemand hebben en dan het grote zwijgen...