Hoi,

(voor mensen die er straks niks van snappen, lees eerst mijn andere blogs)

Nog steeds ben ik alleen. Heb op zich nu wel alles achter de rug. Het onderzoek bij de politie van mijn ex is afgerond, ik ben 5 uur lang verhoord heb de meest kloterigste vragen moeten beantwoorden. Heb besloten niet meer met dat meisje te praten, ook nu ik weet dat de aangifte niet klopte. Heb gezeik op mijn werk omdat de ouders van dat meisje eigenaar zijn en mij erop aankijken dat ik niet tegen haar praat. Daarnaast is 3 dagen geleden de moeder van mijn ex overleden. De enige reden waarom ik en mijn ex nog contact hadden was om op de hoogte te blijven van de toestand van zijn moeder. Ook dat heb ik nu gehad. Ik vind het erg voor die vrouw dat ze er niet meer is maar heb er nog geen traan om kunnen laten. Mijn ex belde en ik was zakelijk, hoorde het nieuws aan en ging toen weer verder met waarmee ik bezig was. Heb besloten niet naar de begrafenis te gaan, heb een nette kaart gestuurd en that was it........ het is helemaal klaar, over uit!!!

maar ben nu nog meer alleen.

Word er schijtziek van, ik wil met koud weer tegen iemand aankruipen, vertellen hoe mijn dag was geweest, en leuke dingen ondernemen. Ik wil het gevoel hebben dat ik er niet meer alleen voor sta. Ik wil mijn leven delen en mijn plannen aanpassen, ik wil reizen (met iemand), ik wil een huisje (met iemand). Het is zo confronterend als je de enige in een gezin bent die alleen is. Mijn zussen zijn standaard elke dag weg, bijna nooit slapen ze thuis

en ik, ik ben thuis, maar wel alleen.

ik zal wachten......