Dag LDVD-ers allemaal,

Het is alweer even geleden dat ik nog hier was. Geregeld denk ik nog terug aan deze pagina die me toen ik het ontzettend moeilijk had, onnoemelijk veel heeft geholpen.

Drie jaar geleden kwam ik in een, zo leek het toen, eindeloos diepe put terecht. Ik dacht dat ik voor altijd gebroken zou zijn, dat ik nooit meer dezelfde zou zijn. Ik was bang geworden voor alles, letterlijk alles! Ik durfde nergens alleen naar toe meer, kon mensen niet meer in de ogen aankijken, het idee dat mensen mij knuffelden werkte claustrofobisch, laat staan dat iemand mij met bepaalde bedoelingen zou aanraken. Ik was 1.5 jaar overtuigd dat ik niets, maar dan ook echt niets voorstelde. Concentreren lukte voor geen meter en de paniekaanvallen waren niet bij te houden. Maar het leven ging door, een mens moet werken en voor een gezin zorgen en sociale contacten onderhouden. Ik ging door omdat het moest, tot ik ergens in februari twee jaar geleden wakker werd in het ziekenhuis. De constant aanwezige, doch meestal genegeerde stress werd te veel en mijn lichaam gaf het uiteindelijk op. Ik werd meteen hardhandig wakker geschud en leerde vanaf die dag anders leven en denken.
Ik was nog steeds bang om dingen te ondernemen die ik vroeger zonder probleem deed. Zo heb ik maanden met mezelf gediscusieerd om vrienden te gaan bezoeken in een andere provincie. Alleen op een trein stappen en naar mensen gaan die ik niet zo goed kende, ondenkbaar! Het wikken en wegen was zenuwslopend en uiteindelijk heeft een vriendin me letterlijk op de trein gezet. Achteraf een van de beste dingen die ze ooit voor me had kunnen doen, mijn weekend daar is nog altijd mijn turning punt en de mensen daar horen ondertussen bij mijn beste vrienden.

Stilletjes aan probeerde ik meer en meer angsten te overwinnen en dat lukte. Ik bracht mijn eerste boek uit, durfde terug het podium op met muzikanten om te zingen en organiseerde met de stad hier een heus dorpsfeest.

De hoofdprijs voor mezelf kwam vorige lente. Ik boekte een reis naar Ierland, helemaal in mn uppie. Ik zou rondtrekken met de rugzak en deed voor het eerst aan couchsurfing. In een reis zou ik al mijn angsten overkomen, dat was het plan. Toen ik op dag 4 bovenaan een Ierse cliffside stond die uitkeek op de oceaan (een berg die ik alleen had beklommen) wist ik dat ik sterker was dan ooit tevoren. Ik had dit gedaan, ik en ik alleen. Natuurlijk hadden me vrienden me aangemoedigd, maar de angstgevoelens van weleer die toen wel maanden konden duren, duurden nu slechts 10 minuten of minder. Ik stond letterlijk op het dak van mijn eigen wereld! Een gevoel zo machting en openbarend, er zijn niet genoeg woorden om te omschrijven hoe Ierland me heeft veranderd.

Sindsdien probeer ik het gevoel van die Ierse berg dagelijks toe te passen in alles wat ik doe. Ik merk dat ik meer en meer open sta voor personen. En al schrikt een relatie me nog steeds af, ik sluit het niet meer uit, ik wil het zelfs opnieuw proberen en dat doe ik nu. Ik heb iemand ontmoet met wie het ontzettend klikt, waarbij het allemaal vanzelf lijkt te gaan. Hij weet dat ik nog angstig sta tegenover te intense emoties, maar dat is omdat ik communiceer. Daar waar ik een jaar geleden nog tilt sloeg bij een compliment, kan ik nu in de armen van iemand tot rust komen. De drie jaren voordien ging ik voor geborgenheid enkel en alleen naar mijn beste vriend. Hij was de enige die me mocht vastnemen of waar ik langs kon slapen, andere mannen waren "touch & go, ASAP" Een player was ik niet, allesbehalve ik wilde het gewoon allemaal niet weten, knuffelen en toestanden, al bleef ik natuurlijk wel een persoon met noden en behoeften. Maar zelfs dan vertrouwde ik op vrienden die wisten hoe moeilijk ik het had met intimiteit en die hier nooit misbruik van hebben gemaakt. Ze gaven me enkel wat nodig was en als ik me niet zo voelde hadden ze hier begrip en respect voor.

Drie weken geleden kwam mijn ex ineens na drie jaar voor me staan, met de tranen in zijn ogen, hij wilde praten, me vastnemen, me zeggen dat ik nog altijd de belangrijkste persoon was in zijn leven, dat hij alles aan mij te danken had,... Ik heb hem vriendelijk bedankt voor deze loze woorden en met absolute trots hem meegedeeld dat ik alles aan mij en de mensen rondom mij had te danken. Ik was niet kwaad, ik was niet arrogant, het was gewoon de waarheid. Na zijn openbaring (waar ik totaal niet van stond te kijken, zie mijn eerdere blogs) was ik blij, oprecht blij dat ik zo vol vertrouwen had kunnen reageren. Wederom stond ik sterk in mijn schoenen en ik wist ook meteen: wat mijn ex en ik hadden, zelfs op ons beste moment, zal nooit maar dan ook echt NOOIT kunnen evenaren wat ik ervaarde bovenop een Ierse cliffside!!