Hey iedereen,

dus zoals sommigen misschien in m'n vorige blog hebben gelezen heb ik een vrij lange mail gestuurd naar m'n ex (zo'n 7 pg's) en hem dan verwijdert van facebook. Reden hiervoor was nl. zelf zit m'n ex niet veel op facebook, of schrijft toch niet veel op zijn pagina en aangezien hij op kamp zit had ik niet verwacht veel van hem te zien. Nu ineens werd hij in immens veel foto's getagt door zijn moeder, foto's van kamp en dus ook van zijn verjaardag daar, en aangezien hij in mijn beste vriendenlijst stond kreeg ik de ene melding na de andere, heel mijn facebookpagina werd bezaait met foto's van hem..
Oude foto's heb ik van hem zelf op facebook laten staan, dat was van in een tijd waar ik fantastische momenten heb beleefd met hem en dat is hoe ik me hem herinner.. Ik heb hem nu al zo'n goeie 2,5 maand niet meer gezien, ineens al die foto's, ik zag hem weer, maar het was iemand waarvan ik geen deel meer uitmaakte, en dat deed immens veel pijn.. Heb dus besloten voor mijn eigen goed, zodat ik weet dat ik niet tot midden in de nacht constant naar hem zit te kijken, hem dus van facebook verwijdert.. Nu zie ik dus absoluut niets meer van hem.. Heb dan meteen de gelegenheid genomen om hem dus die lange mail te sturen, dat ik spijt heb dat ik deze beslissing heb genomen maar dat het ook niet meer kon voor mij.. Heb mijn hele verhaal (van mijn beslissing om hem van facebook te gooien, maar ook wat me ertoe gezet heeft het uit te maken) in die pagina's gelegd en het doorgestuurd.. Ik hoop dat het iets doet met hem, dat hij me dan toch ergens begrijpt, maar ik weet dat ik misschien niet teveel moet verwachten..

Toen ik hem deze morgen verwijdert had, dacht ik dat ik me echt rot ging voelen, maar eigenlijk heb ik er niet veel meer aan gedacht tot, nja, eigenlijk nu.. Het was wel een drukke dag, dus ik had wel mijn afleiding, maar toch.. Normaal dook hij soms ook nog eens op in mijn gedachten tijdens activiteiten, maar nu.. Het is voor mij weer een bewijs dat ik weer een stapje dichter ben bij genezing.. Begrijp me nu niet verkeerd, ik heb hem immens graag gezien, en zie hem nu nog altijd heel graag, en ik weet dat ik nog een hele lange weg voor de boeg heb.. Zoals ik het ook in mijn mail tegen hem gezegd heb: Ik heb een jaar lang gevochten voor jouw gevoelens, daarna heb ik een heel jaar met jou mogen doorbrengen en ik weet dat het nu minimum een jaar gaat duren voor ik dit effectief een plaatsje heb kunnen geven..

Maar beetje bij beetje kom ik er.. Stapje per stapje.. Hem van msn afgooien kan ik nog niet, hem uit mijn gsm bannen al helemaal niet.. Maar nu zie ik hem niet meer op facebook, toch al een kleine eerste stap in genezing van mezelf.. Ben weer een beetje trotser op mezelf, ook al was het een beslissing die ik nooit dacht ooit te moeten maken..

Groetjes!!