Vorig jaar kwam ik in de middle of nowhere, tijdens mijn vakantie, plots mijn ex tegen... waar ik 12 jaar ervoor een korte relatie mee heb gehad.
Ik was met mijn gezin en hij met de zijne.. en ineens die blik, na 12 jaar.. herkenning, daar in dat warme kand...
Hyves was daarna de contactzoeker en zo groeide dit uit tot een voor ons een tweede kans...
Hij was niet happy met zijn relatie.. ik ongelukkig in de mijne.. Hij had 1 zoon, ik 2... we zouden samen het warme, gezellige gezin gaan vormen, waar we allebei zo naar verlangde....
Na een half jaar tubben, twijfels etc, heb ik eindelijk de knoop door durven hakken en weg te gaan met mijn kids bij mijn ex... We hadden allebei ook al het gevoel dat onze relatie van 12,5 jaar was doodgebloed, dus stonden we allebei achter deze beslissing... Ik had er alleen niet bij verteld dat ik wist hoe mijn toekomst er uit zou gaan zien.... de ex (G) van de vakantie zou mijn nieuwe, gelukkige toekomst gaan worden..
Ik ben eerst nog een half jaar in het oude huis bijven wonen, (hij ging tijdelijk ergens anders heen) voor ik mijn eigen huisje had... en in mei was het dan eindelijk zo ver.... Ik kreeg een huisje, en ik zou eindelijk echt samen kunnen zijn met die mooie, lieve, warme man.... de man die voor mij door het vuur ging....
De man waar ik zo oprecht van hou....
Maar na twee maanden, ging het minder met mij.. ik werd zo achterna gezeten door schuldgevoel naar mijn kids toe...
Het ze om het weekend naar hun vader brengen viel mij zoooo zwaar... ik zag hun koppie, de jongste altijd mij zoekend in dat huis waar ik niet meer was.. Ik werd letterljk gedreven door schulgevoel..
Had ik niet toch???? had ik niet beter mijn best moeten doen.. Hoe kan een moeder zoiets doen???? Een moeder die zo van zijn kids houdt..
Ookal waren ze gek met mijn nieuwe liefde.. ik kon er niet mee omgaan...
Tot mijn ex mij op een avond liet weten dat er misschien een kans op verzoening in zat.. en kans op hereninging van het gezin....
Ik MOEST....die kans aangrijpen om mijn schuldgevoel naar mijn kids recht te zetten...
Dus wat deed ik, zonder erbij na te denken... rigoreus een einde gemaakt met mijn nieuwe liefde... zo plots... weg geluk, weg G.....
In de eerste weken dacht ik dat ik het goed had gedaan...
Oke, iemand verdriet doen is niet leuk, maar ik kon werken aan het opbouwen van hereniging van het gezin.. het lag letterlijk in mijn handen....
Maar nu.... ik huil alleen maar, ik mis hem zo... het doet zo'n pijn te realisren dat mijn mooie toekomst, vol dromen die eindelijk uit zouden komen... ik zelf heb weggegooid....
En Ik kan er niets meer mee....
Ik heb gekozen voor mijn gezin.. een leven vol leugens, zonder enig vertrouwen, wat ik met mijn nieuwe liefde juist zo goed had... ik heb gekozen voor mijn kids.... zij zijn weer gelukkig dat we weer tijd zamen doorbrengen.....
Ikkan niet meer terug, kan niet nog een keer tegen mijn kids zeggen dat papa en mama het toch niet lukt... k kan het niet weer aan, nooit weer, niet ik, de schuldige.....
Hij... die ik achterlaat is nu bezig met een nieuw leven op te bouwen en ik gun het hem zo, maar ik ben zoooo jaloers en verdrietig..
Waarom heb ik ons niet meer tijd gegeven, waarom nam ik de schuld zo op mij... waarom heb ik hem in godsnaam laten gaan....
Waarom....... we houden zo waanzinnig van elkaar...
Maar het is over.....en het ergste is... ik heb het zelf gedaan....