Vanmorgen voor het eerst op tijd op gestaan, dat is een vooruitgang. Ook al had ik heel de nacht nauwelijks geslapen, niet echt aanwijsbare rede misschien door de medicijnen.
Dit weekend, pasen, was wel even heftig voor mij. Ik dacht aan de gezellige feestdagen die ik altijd met hem en zijn familie vierde, soms kwam die blik van hem dan ook boven. Ook al was ik bij vrienden, gezellig borrelen en barbequen er hing een soort wolk over de dagen heen. Dit merkte heel mijn omgeving, helaas, ook.
Vanmorgen toen ik uit mn raam keek vanuit mijn bed kwam dat spagaat gevoel weer naar boven. Ik heb op het moment geaccepteerd dat het is zoals het is, zoek geen contact, 2 weken zit ik nu dus daar ben ik eigenlijk best trots op. Maar ik merk ook dat ik niet accepteer dat dit zo blijft. Wat ik daar dan mee bedoel ben ik zelf niet over uit, de spagaat.
Ik wil mezelf nooit meer zo voelen als ik heb gedaan en doe. Dat iemand op een dusdanige manier met mij om gaat. Want ook al heeft hij misschien leuke dingen gedaan, stond hij klaar voor me. Bepaalde dingen zijn zo ongelofelijk grof, hard, leugens, bedriegen.. Nee dat wil ik niet meer. Als ik daar dan zo aan denk word ik zelfs een beetje boos.
Maar dan kijk ik naar de gezellige momenten bij hem thuis, met vrienden, mijn gevoel zijn gevoel. Dat was ook echt.. Wij hadden iets wat niemand had, iedereen was altijd jaloers op hoe het liep. Dat zijn de momenten die ik koester en het zijn er zo veel. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel van iemand gehouden, hij voelde echt als de ware voor me.
En soms zeggen mensen ook al heeft hij dat alles gedaan en jij weet het nog steeds honderd procent zeker dat je hem wil, werk er voor.
Maar dat gaat nu niet. Ik denk er nog wel eens aan dat hij aan gaf te twijfelen toen en rust wilde en ik hem dat niet kon geven. Tienduizend keer kwam hij met het verhaal dat hij met 'gevoel' zat omdat er veel gebeurd was en hij dit zo niet meer trok, het ging nu niet en hij wilde even niets. Ik in paniek en proberen het goed te krijgen. En uiteindelijk dusdanige woede van hem dat ie me kei hard liet zitten.
Ik heb m nu at least met rust gelaten, val geen mensen om hem heen lastig enzo en als k m zie loop ik gewoon door. Ik denk aan hem, nog steeds veel, huil niet meer dat is een pro; Ik wilde m vandaag succes wensen met zn nieuwe opleiding, had hij echt naar uit gekeken.. Maarja als iemand zo hard aangeeft ik wil rus,t daarna zegt dat je niets meer betekent, daarna zegt dat je niet spoort, daarna je laat iztten met zwangerschap en niet op mijn bday wat kan laten horen. Dan zoek het ook maar evne uit met je opleiding.
EN ik hoop ik denk zelfs zeker te weten dat hij dat vandaag wel gaat missen. "hee lieverd succes, ben trots op je"
Hoe dan ook probeer ik mezelf niet zogenaamde hoop aan te smeren.. maar ik kan het niet geloven dat dit echt is wat hij wil. Ik heb veel met hem meegemaakt en hij is niet zoals anderen. vorig jaar was een vergelijkbaar patroon..
Maarja.. wil ik dit wel echt.. dit gevoel niet meer in ieder geval.. Conclusie wordt dus.. doorgaan met het geen contact, want eigenlijk vind ik dat het als het gebeurd vanuit hem moet komen omdat ik echt hard genoeg heb geprobeerd.
Achja tijd doet wel wonderen. Zoveel als eerst ben ik niet meer met m bezig en ik schiet ook niet de hele dag meer in paniek. Maarja hij was het ewl voor me..