Hallo allemaal,

Even weer een berichtje van mij.
Het gaat tot nu toe redelijk met me, dik 6 weken na mijn breuk met mijn partner.
Heb nog wel af en toe hevige emotionele gedachten, maar probeer er mee om te gaan.
Momenteel ben ik nog bij mijn zus in huis, in het westen van het land, maar ga aan het eind van de week terug naar wat mijn thuis is geweest in het oosten.
Wel heb ik de afspraak dat mijn ex voorlopig elders heen gaat zodat we elkaar even niet hoeven te zien.
Tevens heb ik haar geblokt en verwijdert van Hyves, Facebook en MSN, zodat we kunnen proberen afstand van elkaar te nemen.
In hoeverre dit gaat lukken weet ik niet, want voorlopig hebben we het huis nog te koop staan en zolang dat niet is verkocht kunnen we eigenlijk allebei geen kant op.
Zodra ik weer aan het werk ga ben ik 14 dagen weg aan boord en kan zij in huis zijn, en andersom als ik weer met verlof kom moet zij het huis even uit.
Ik denk erover om ergens volgende week weer te kijken of ik het aan kan om weer aan boord te stappen.
Dit kan werken voor een korte periode, maar als het huis niet snel verkocht wordt en we er jaren aan vast zitten wordt het waarschijnlijk een zeer moeilijke en onhoudbare situatie.
Ik wil best verder met mijn leven, maar ik zie het niet zitten om een nieuw leven op te bouwen in de plaats waar ik nu aan ben gebonden, ik blijf niet in het oosten wonen, want al mijn familie en vrienden zitten in het westen.
Als ik dus een nieuwe vriendenkring moet gaan opbouwen in het oosten moet ik deze weer opgeven zodra ik ga verhuizen, wat weer extra verdriet geef.
En zeg nou niet dat afstand niet uit maakt, dat doet het wel degelijk, op een gegeven moment verwatert het contact.
Een nieuw leven in het westen opbouwen gaat pas als ik ook hier kan gaan wonen, en dat kan nog wel even aanlopen.
Ik zit dus in een spagaat en weet niet echt hoe ik dit moet aanpakken, zie er ook tegenop om naar huis te gaan, in een groot leeg huis, eenzaam en vol herinneringen.
Dit alles benauwd me nogal, bovenop het feit dat ik nog lang niet over mijn ex heen ben, 20 jaar kan ik niet zomaar van me afzetten.
Ik merk ook dat ik de laatste tijd moeilijk contact maak met anderen, en bang ben om iets te ondernemen.
En dat ken ik totaal niet van mezelf, heb altijd een open geest gehad en ging geen confrontatie of uitdaging uit de weg, maar nu moet ik echt mezelf naar buiten sleuren als ik wil gaan lopen of fietsen, een soort van angstgevoel besluipt me dan, echt heel vreemd.
Het liefst blijf ik hier bij mijn zus omdat dat zo heerlijk vertrouwd en rustig is, maar hoewel ik hier meer dan welkom ben, moet ik toch een keer weg, zij heeft ook haar leven met haar man en ik mag daar niet teveel aanspraak op maken.
Ik hoop dat iemand van jullie hier iets in herkend en mij wat tips kan geven hoe ik hier mee om moet gaan en me wat socialer en minder zwaarmoedig verder kan, want dit is niet wat ik wil.

Groeten, kapt. Haeck