Pff.....heb hem vandaag weer gezien in de stad!!!!!!

Was vandaag heerlijk op stap met een goede vriendin, moesten beide wat dingen doen in de stad.
Ik moest sowieso (van mezelf ) nieuwe schoenen kopen, tsja vrouwen en schoenen, hihi....
Heb ook maar meteen 2 paar gekocht, waren allemaal afgeprijsd!
Voelde me weer helemaal happy, eindelijk van mijn eigen centjes weer iets voor mezelf gekocht!!!

Mijn vriendin wilde ook graag even ergens lunchen, dus even lekker ergens gezeten, lekker roddelen, heerlijk zo'n dagje...

Totdat we naar de supermarkt liepen en we langs het restaurant kwamen waar mijn ex werkt.
Hij kwam net de hoek om toen wij er aan kwamen, hij zag mij ook en liep meteen snel door.
Hij liep ook richting de supermarkt, moest waarschijnlijk nog wat dingen voor in de keuken halen, want hij liep in zijn koksbuis.
Wij ook naar binnen in de supermarkt en echt hij vluchtte zowat!!
En hij zag er nog steeds zó slecht uit!!
Ik zag er eigenlijk weer super uit...
Ik had hem zo graag even willen aanspreken en vragen hoe het met hem ging, maar kreeg de kans gewoon niet...
Aan de andere kant had ik hem ook graag een klap in zijn gezicht willen geven of een knietje in zijn kruis, kan zijn nieuwe vriendinnetje hem wel masseren, toch?

Maar nu zit ik weer depressief te wezen thuis...
Het weer is ook zo somber..
Mijn huis is een puinhoop...
Heb zó geen zin nergens in...
Ja ik zou hem nu toch weer willen smsen, maar ik doe het niet, hoop ik...
Begin weer zo aan mezelf te twijfelen op dit soort momenten..
Voel ik me weer zwak en zielig en stom en lelijk...
Ga me weer afvragen waarom?
Haat mezelf weer om wie ik ben en wat ik doe of wat ik gedaan heb...
Zou nu het liefst mijn spullen bij elkaar pakken en gewoon weg gaan, weg, ver hiervandaan...
Zodat ik hem niet meer hoef te zien, ik niet meer hoef te voelen, ik niet meer hoef te denken, ik gewoon weer ik kan zijn...
Maar helaas dat kan niet zomaar...
Waarom kan iemand die je zo tot diep in je ziel gekwetst heeft ook nog zoveel gevoel bij je naar boven halen...
Waarom kan iemand je zo onzeker maken...
Waarom kan iemand die eerder zo vaak zei dat hij van je houdt, je toch zoveel pijn doen...
Al die mooie woorden, al die slechte leugens...
Al die mooie herinneringen, al die slechte herinneringen...
Liefde is een raar iets...
Het kan zó mooi zijn, maar ondertussen ook zo slecht...
Ik denk wel eens, leefde ik maar in een sprookje met op het eind : "En ze leefden nog lang en gelukkig!!!"
Dat zou mooi zijn, gewoon altijd een happy end, voor iedereen!!
Echt ik zou ook zo graag in de toekomst kunnen kijken, en het maakt me niet uit of ik dan ook de verschrikkelijke dingen zie, daar kan je je dan ook beter op voorbereiden...
Want als ik terug kijk in het verleden zie ik ook mooie en slechte dingen, maar de mooie dingen blijven overheersen, dus dan zal ik de toekomst ook wel zo bekijken, dat ik alleen de mooie dingen onthou en daar naar streef...
Echt kon het maar...
Kon ik maar gelukkig zijn met hem, maar vooral echt gelukkig zijn met mezelf!!
Ik zeg het veel en vaak : Ik doe mijn best, maar of dat genoeg is??

Ik baal nu weer zo vanmezelf, de hele week zo aan mijzelf gewerkt en voelde me eigenlijk best goed!
Of misschien dacht ik dat alleen maar?
Probeerde ik mezelf goed te voelen door het constant te herhalen?
Pff...word gek!!
En dan ook nog eens sexgebrek...
Niet dat dat het ergste is, al 2 maanden zonder, maar mis die intimiteit, de liefde, de warmte, de genegenheid, het sigaretje daarna, de goeie gesprekken daarna, het samen in slaap vallen daarna...
Ik kan mezelf ook niet met iemand anders zien, moet er ook niet aan denken om met iemand anders het bed te delen, bah...
Maar ik weet ook ergens diep van binnen dat hopen op een hereniging met mijn ex ook geen optie is...
Misschien moet ik maar non worden, geheel onthouding!!!
Maar dan kan ik ook niet leren van mezelf te houden, want dan is God degene aan wie je je overgeeft en waar je voor leeft...
Pff, ik haat deze wereld, echt leefde ik maar echt in een sprookjeswereld!!!
Gewoon een duidelijk verschil tussen goed en kwaad...

Nou nu maar weer terug naar de realiteit ik dwaal weer eens veel te veel af...
Maar ik wil niet terug naar de realiteit, daar ben ik boos en verdrietig tegelijk, daar ben ik vrolijk en teleurgesteld op het zelfde moment, daar moet ik weer mezelf proberen te zijn, maar wie ben ik?