18-12-1998 - 02-12-2008

2,5 jaar geleden alweer, dat je ons om het leven bracht.
Want zo voelt het nog steeds. En meer en meer begint mij het gevoel te bekruipen dat ik dit nooit meer te boven ga komen. Zo onwijs alleen als ik me nu voel, heb ik me niet vaak gevoeld. Zo veel huilen als de afgelopen weken, heb ik niet eerder gedaan.
Me zo terug getrokken als de afgelopen tijd ook niet. Maak me zo druk over wat anderen denken en van me vinden (met de overtuiging dat dat weinig soeps is) en dat staat zoveel in de weg.
En ik ben bang, bang voor en van mezelf. Dat ik dingen ga doen die anderen pijn gaan doen, niet omdat ik dat wil maar om het gevoel dat ik geen kant meer op kan.
Omdat het niet uit maakt wat ik doe en hoe ik het doe, dat waardeloze gevoel zit er en doet zo’n pijn.
Doe mij maar een flinke portie fysieke pijn, dat kan ik hebben. Migraine, gebroken ribben, verrekte enkelbanden, verstandkies trekken, allemaal prima.
Zelfs met m’n pijnstiller-allergie. Maar dit, dit kan ik niet meer hebben.

Het gevoel dat ik het niet waard ben om voor te vechten of moeite voor te doen. Het gevoel dat ik niet goed genoeg ben. Mensen belast met mijn aanwezigheid. Dat er iets fundamenteel mis is met mij. Dat een relatie met mij aangaan, de grootste vergissing is die een mens kan maken.
Dat veel hiervan in mijn hoofd zit, dat is het vooral beeld is dat ik van mezelf heb, geloof ik gelijk. Dat ik hiermee mijn geluk van anderen af laat hangen zal ook zeker wel.
Maar ik weet niet anders of beter.

Een mens, en dus ook ik niet, is niet gemaakt om alleen te zijn en ik voel me al jaren knap alleen, ellendig en verraden door degenen waar ik het meest van hield.
Ik zit nu op een punt dat ik mensen echt niet meer wil lastig vallen met m’n gevoel. Het is nou niet het meest positieve.

En als anderen wat opbeurends zeggen, geloof ik het niet (wat geen kwestie van onwil is, absoluut niet). Het enige wat gebeurt als mensen zeggen dat ik het wel waard ben en zulke dingen niet mag denken, is dat ik het gevoel krijg dat ik het niet goed doe. Dat ik bij/tegen hen niet meer alles kan zeggen. Dat het frustrerend wordt voor hen omdat het met mij niet beter gaat.
Ik voel me zo stuk en dat gevoel is in de afgelopen 2,5 jaar alleen maar gegroeid. Misschien was het wel téveel, is mijn tijd geweest en bestaat magie echt alleen in sprookjes.