Morgen is het twee jaar geleden dat we wat kregen. Eerste periode duurde 7 maanden waarin hij het 3x verbroken had en periode van aantrekken en afstoten volgde. Nu waren we vanaf januari weer bij mekaar en meteen dat ik dacht, oh waar ben ik aan begonnen,andere kant zo dankbaar dat we samen waren want hou zoveel van hem en dat weet hij. De eerste maand was top, wat n liefde. Daarna kwamen de irritaties weer, deze liepen maar op, hij bleef maar zeggen;" ik werk aan mezelf schat, geef t tijd. Nou heb heel wat tijd gegeven, maar heb na een woede uitbarsting van hem in de auto waar mijn kinderen van 16 en 13 jaar, gezegd tegen mezelf dit kan niet langer. Daarna emotioneel gesprek met mijn zoon van bijna 13, hij zei mama ",wij zijn toch gelukkig met ons 3en, jij bent dan veel leuker. Samen hard gehuild.

Hij blijft op allerlei mogelijke manieren contact zoeken, dus heb een nieuw telefoon nr en zelfs mijn bankrekening nummer moeten wijzigen.

Maar toch heb ik zo.n groot schuldgevoel en mis ik hem verschrikkelijk, maar heb mezelf volledig weg gecijferd, durfde op laatst de suiker niet meer in n potje te doen voor geluidsoverlast en geen zin in zijn geïrriteerdheid en zo tig voorbeelden. Dus reageer nu nergens op, maar krijg berichten "jij hebt mij laten vallen, ik heb jou nodig. Maar zelf lig ik al een week in bed omdat ik me lam en leeg voel.

Hopelijk heeft iemand tips voor mij. T liefst bel ik m op en laat m weer toe. Maar ik weet dat gaat even toe en is t mis. Ik vind sowieso zijn gradatie erg hoog, laatste maand leek wel soort psychose waar ie in zat. Nam ook niks op wat ik zei en sloeg wel 3 a 4 x n nacht over in de week en bleef maar praten. Geen contact met zn ouders, kinderen, zussen.