In de blog van Petals ‘Bad Boys Mantra’, schreef je dit:

Ik neem even de vrijheid om te reageren onder je eigen blog. Schrijft even iets makkelijker.

Ik geloof niet dat het hier iemands behoefte of wens is om jou ‘aan te praten dat er iets mis is in jouw proces’, Morgenster. Wat mij intrigeert, is dat de personen die hier de confronterende, dieperliggende vragen aan jou stellen, juist die mensen zijn geweest die jou nooit hebben veroordeeld op jouw polygamie-relatie met deze ‘griezel’, maar jou op dat vlak in je waarde hebben gelaten zodat je de ruimte kreeg om je ervaringen te delen. Weet niet of jij je dat nog herinneren kan? Mooie reacties van Torn en Teigetje in het verleden. Daarom vind ik het bijzonder dat je juist naar deze personen toe zo fel lijkt te willen verdedigen.

De vragen die jou worden gesteld, vind ik zelf hele wezenlijke en constructieve vragen die wellicht tot hele vruchtbare en inzichtelijke antwoorden kunnen leiden. Die jou mogelijk uiteindelijk meer zullen opleveren dan deze ex onder allerlei definities als een vies pakketje weg te blijven zetten. Dat je ervoor kiest om de, ook in mijn ogen, behoorlijk tegenstrijdige argumentatie en excuses over deze ex en jullie jarenlange relatie te blijven verdedigen in de vorm van ‘hij is FOUT, ENG en GESTOORD’, is jouw goed recht, natuurlijk. Af blijven geven op dit monster en vanuit die ‘vibe’ (overtuiging?) bij de mogelijke ‘ex-losers’ van lotgenoten op dit forum ook je pruttelende gal blijven spuwen in je reacties, als jou dat ‘goed doet’, is er niemand die jou dat kan verbieden.

Gewoon lekker blijven doen, denk ik dan.

Wat ik alleen spijtig vind, Morgenster, is dat je daarmee een eventueel andere mogelijk veel vruchtbaardere beweging op dit forum, niet ondersteund noch initieert. Vanuit jouw ervaringen met die (polygamische) relatie en mogelijke diepgaande inzichten waarom het jou twee jaar heeft gekost om het ‘griezelgedrag’ goed te blijven praten vanuit een disproportioneel uitgerekt ‘voordeel van de twijfel’-grens (wat jij zegt zelf heel ‘logisch te vinden’), zou je juist lotgenoten in eenzelfde soort situatie, met dezelfde soort conflictgevoelens, een belangrijke spiegel kunnen voorzetten. Vanuit jouw ervaring en de moed om jouw gevoeligheden kenbaar te maken en te delen die jou juist zo’n ‘easy target’ hebben gemaakt in de voortzetting van het samenzijn met deze ex, zou je veel inzichtelijke rijkdom kunnen brengen.

Op vele vragen, antwoord je met “kan natuurlijk niet alles hier plaatsen”, of “we kunnen hier natuurlijk niet alle details gaan prijsgeven (om niet herkend te worden)”. Je kunt mijn inziens prima inzichtelijk je proces en verwerking hier delen, je persoonlijke angsten, je pijn, je valkuilen & gevoeligheden beschrijven, terwijl je tevens je anonimiteit volledig kan blijven bewaren en kan bewaken dat niets terug te voeren is naar ‘bekendheid’ van de personen die in dit verhaal betrokken zijn.

Ik denk dat iedereen begrijpt dat je hier geen gedetailleerde info loslaat en dat lezers niet in het bijzonder nieuwsgierig zijn naar persoonlijke detail-informatie die van toepassing is op de personen waar jij over schrijft. De vragen die jou worden gesteld zijn in mijn ogen dan ook niet gericht op de details van de relatie of details over de ex en de mensen die er nog meer bij betrokken zijn, maar alleen gericht op jouw persoonlijke, innerlijke proces. Uiteraard mag je dit forum gebruiken op de wijze zoals jij dat voor jezelf leerzaam en wenselijk acht. Het valt mij alleen op, dat je vragen met regelmaat met dat argument beantwoord.

Maar, stel je eens voor, dat iemand zich hier (ooit) aanmeldt en zich in een soortgelijke relatie met een soortgelijke (ex-)partner bevind. Worstelt met gebrek aan eigenwaarde, vreest voor een leven zonder man/vrouw of vriend/in. Laat zich, juist door deze kwetsbaarheid, dan overhalen om zich weer met de ex te verenigen (al dan niet in een driehoeksverhouding). In grote verwarring op deze site op zoek gaat naar verhalen waar hij of zij zich mee kan identificeren, hoop en steun uit haalt, inzichten en zelfreflecties door krijgt.

Komt dan jouw ‘relaas’ tegen. Een verhaal dat vertrekt vanuit je verdriet dat je het hebt afgebroken met iemand die, in het begin ‘niet je type was maar het uiteindelijk wel werd’, maar toch niet de man bleek te zijn die je had verwacht. ‘Teveel strubbelingen, je durfde het niet meer aan’. Ex legt het ondertussen aan met iemand anders, wat jou allereerst volgens zeggen ‘rust geeft’. Dan volgt er een worsteling met je gevoel, en je angst of je ‘ooit iemand voor jezelf vindt’, of er ‘ooit een man voor je komt’ – en dan begin je er in paniek en verdriet toch weer op te hopen dat hij ‘van zich laat horen, ook al vind je hem een foute man’. Je realiseert je in die periode zeker al ‘dat hij (jou) manipuleert’ en ‘(jou) weinig te bieden heeft’, maar tegelijkertijd beken je ‘zo labiel te zijn’ dat je mogelijk weer ‘overstag’ gaat. Wederom laat je los dat je ‘om een man voor jezelf bidt, en héél snel’, hieraan toevoegend ‘dat je jou verdriet ook in een nieuwe relatie zal kunnen gaan verwerken’. De ex blijft op je inpraten om jou zijn ‘bijvrouw’ te maken. Verwarring alom, want: is het ‘pure lust’ of gaat het om je ‘persoonlijkheid’?

Niet veel later verklaar je dat je akkoord bent gegaan met de polygamie-constructie. Je verklaart hierover: “Hij heeft twee vrouwen. Wij beiden een leuke man. Ik kan er mee leven.” In die periode schrijf je dat je je ‘teveel verbonden met hem voelt’, hij je ‘met meer respect behandelt dan ooit tevoren’, ‘de liefde echt is’, ‘jij even volwaardig bent als die andere vrouw, maar misschien zelfs nog belangrijker’, omdat jij en de man ‘beter klikken’. Jullie zijn ‘een goede match’, schrijf je, ‘anders was je allang pleitte geweest’.

En dan ineens, blijken de geluiden en klanken in deze ‘liefdes-triangel’, wel heel erg vals te klinken. Je krijgt gevoelens van jaloezie, hij schijnt je vervolgens te hebben geblokkeerd. Daarna weer een update ‘we gaan weer vrolijk door’. Hij kan je over de streep trekken ‘omdat je van hem houdt’, schrijf je. Belangrijk in die update is dat je onderstreept ‘dat hij met jou veel inniger is, dan met haar’. Dat je vermoed dat de relatie met ‘die andere vrouw’ eerder een soort ‘zakelijke verstandsrelatie is, dan een liefdevol passioneel samenzijn’. Je behoefte of verlangen om ergens, door hem, toch als een exclusiviteit te worden beschouwd, ontgaat mij hier niet.

In oktober laat je in alle kwetsbaarheid los dat je je ex-vriend niet wil loslaten ‘omdat je niet zonder het fysieke wil (de troostende knuffels met name)’ en ‘niet terug wil naar single zijn’. Je noemt het ‘best laf eigenlijk’. Ik vind die bekentenis verre van laf: eindelijk kijk je naar binnen, bij jezelf. Vind ik mooi—en inspirerend. Een voorzichtige indicatie wat je mogelijk nodig hebt, maar in deze relatie wellicht niet vinden kan. Niet veel later blijkt de man het met jullie beide ‘uitgemaakt’ te hebben. Je plaatst een blog, waarmee je mijn inziens in het hart van deze situatie weet door te dringen, getiteled: ‘oprechte liefde of angst om alleen te zijn?’

Hoewel je druppelgewijs hier en daar aangeeft dat je heel goed in staat bent om te reflecteren, dat je het vermogen bezit om te (h)erkennen wat er wellicht allereerst in jezelf ten grondslag ligt waarom je twee jaar nodig had om ‘erachter te komen’ met wat voor soort man je werkelijk te maken had, lijken je blogs vanaf dat punt een richting op te gaan waarmee je de primaire beweegredenen en oorzaken in jezelf een bijrolletje/figurantenrol besluit te geven, en daarmee ‘Het Monster’ (de ex) de hoofdrol in dit verhaal laat spelen.

Mooi zou het zijn, en bijzonder vruchtbaar, om te kunnen lezen hoe je de verwerking van de gebeurtenissen en jouw keuzes daarin met jezelf zou kunnen aangaan. Je schrijft nu heel stoer en vastberaden ‘het doet me allemaal niets meer’ en ‘ik ben er helemaal klaar mee’. Als dat zo is, ben ik blij voor je dat je binnen een paar weken de grote stappen hebt kunnen maken, die jou in twee jaar hiervoor niet gelukt zijn. Waar anderen zelfs maanden bezig zijn om een eind aan een samenzijn of relatie (die nog niet eens zo heftig is geweest als die waar jij je in bevond) emotioneel te verwerken. Hoewel ik je niet wil tegenspreken vanuit de overtuiging dat ik weet hoe jij je voelt of zou moeten voelen, wat wel of niet ‘waar’ is (want dat kan ik uiteraard niet beoordelen), blijven er bij mij toch vraagtekens staan in de moeilijk te rijmen grote tegenstrijdigheden van je gevoelens.

Wanneer je iemand de voor jou belangrijke vragen stelt en de antwoorden blijven uit, of wekken juist nog meer vragen op die met ‘griezelgedrag’ gepaard gaan: is daar ergens dan niet een moment dat je je realiseert dat het niet Die Ander is die jou de antwoorden zal gaan brengen, maar dat je je beter kunt beroepen op jezelf en de conclusies die je mogelijk wel kan verbinden aan het gebrek aan antwoorden? Als de antwoorden of het gebrek eraan, voor jou niet toereikend zijn, is dat al geen antwoord op zichzelf, denk je?

Toch lijk je in bovenstaande uitleg, de hele kern van het probleem bij 'Dat Monster' te leggen. Je stelde vragen, maar ‘het had geen nut’, ‘want hij deed toch wat hij doen moest’. Je bleef vragen stellen, maar het ‘griezelgedrag’ bleef doorgaan. Toch bleef je hem ‘met open armen ontvangen’, omdat je jezelf bleef overtuigen van het feit ‘dat hij ook goede eigenschappen had’. Toch bleef je bezig met ‘hem analyseren’. Ik vraag me dan af: op welke uitslag (of wat voor soort inhoud) wachtte je dan, dat je deze analyse zolang hebt toegepast? En ik vraag dit uit oprechte belangstelling, en niet uit veroordeling ‘dat het zolang moest duren’.

Is dát namelijk niet de werkelijke kern, Morgenster? Niet het feit dat hij die goede eigenschappen zo goed wist te veinzen, maar het feit dát je zo graag wilde geloven dat ze ‘goed’ waren? Je misschien richtte op wat wél goed was en dus het ‘mindere’ probeerde te (over)compenseren? Dat ‘het veinzen’ wellicht iets was waar je gevoelig voor leek te zijn? Voordeel van de twijfel, ik begrijp hoe dit werkt, maar is die weegschaal al niet veel eerder naar 1 kant doorgeslagen? Veel eerder, dan het moment dat je een Monster-karakterlijst voor Meneer Griezel aan het uitschrijven was?

Dat ‘blijven analyseren’, waar zocht je dan naar in die analyse-periodes? Wat zag je mogelijk in het eerste anderhalf jaar over het hoofd, waar je aan het einde van de twee jaar wél oog voor bleek te hebben? Deze processen intrigeren me, namelijk. Omdat er hier inzichten in verscholen liggen.

Heel veel van je argumentatie lijkt te komen vanuit de verontwaardiging dat de gang van zaken, de stappen, besluiten en conclusies die jij al dan niet maakte in die relatie, ‘heel logisch’ zijn geweest. “Je moet iemand toch nog leren kennen aan het begin van een relatie?”, beargumenteer je.

Ja, dat klopt. Maar wanneer je al twee jaar ‘op weg’ bent in die relatie, kun je dan nog spreken van ‘een begin van een relatie’? Hebben dan inmiddels de patronen, het gedrag en de dynamiek tussen twee mensen zich al niet aangediend? De vraag en meteen ook de gevolgen, zijn: wat doe je er dan mee? Je ging akkoord met een polygamische relatie, waar je in eerste instantie kalm en ‘blij’ achter leek te staan. Niet veel later is de man, met wie je hier vrijwillig en zelfs enthousiast instapte, ‘een perverseling met fake gedrag’. Ok. Heb je jezelf weleens de vraag gesteld in hoeverre het verlangen om seksueel met twee vrouwen bezig te zijn, hier al geen indicatie van had moeten geven? (*waarbij ik overigens niet zeg of impliceer dat polygamisten perverselingen zijn. Absoluut niet. Laat dat duidelijk zijn).

In dat opzicht, lijk je je dus nog steeds te verschuilen achter dit ‘Monster’. Alsof je er pas aan het eind van die twee jaar achter besloot te komen, of eindelijk de realiteit wenste toe te laten, waar hij werkelijk allemaal voor stond en wie hij bleek te zijn. Mijn ervaring is dat je al vrij vroeg signalen zult kunnen en mogelijk ook hebt ontvangen. De vraag hierin is wel altijd: hoe opmerkzaam ben je en vooral, hoe opmerkzaam wens je te zijn? Dat zijn de details, waar veel lotgenoten in een soortgelijke situatie wel degelijk inzichten gespiegeld kunnen krijgen. En je kan nog steeds anoniem blijven, zonder op welke manier dan ook de personen in het verhaal prijs te geven. Snap je wat ik bedoel?

Ik denk dat er hier op het forum door enkelen terechte vragen worden gesteld over jouw proces.

Vooral: wat lag er in jou ten grondslag dat het jou twee jaar kostte om deze man ‘te doorzien’ en van hem los te komen. Ik zie dan een beweging ontstaan, waarbij die vraagstelling (die vertrekt vanuit ‘wat is jouw aandeel dan geweest, denk je?’) word opgepakt als ‘oh, dus nu ben IK de schuldige geweest in deze relatie?’. Terwijl, in plaats van ‘schuld’, je ‘aandeel’ ook kunt zien als ‘bijdrage’. Wat is jouw bijdrage geweest, dat sommige patronen zich hebben kunnen herhalen? Wanneer je 'schuld' weghaalt en vertrekt vanuit de vraag 'welke bijdrage heb ik geleverd, waar ik een volgende keer mogelijk beter op moet letten om herhaling te voorkomen?", dan wordt het ineens een hele andere benadering, geloof je niet?

Natuurlijk kunnen we ons richten op het aandeel van ‘Dat Monster’. Daar zal zeker ook een grote bijdrage op zijn verantwoordelijkheid geschoven kunnen worden. Ding is alleen: je helpt jezelf niet verder in je persoonlijke groei en zelfontwikkeling, door je te blijven focussen op de misstappen, tekortkomingen en issues van die ander. Het is daarom, dat de focus door sommige hier die het zeker oprecht met je menen, op jou gericht is.

Spijtig is het, dat je deze dan tot je neemt vanuit verdediging. Alsof je het ervaart, dat je ‘iets verkeerds hebt gedaan’ en wanneer je je kwetsbaarheid en gevoeligheden zou toegeven, of hier zou delen, je genadeloos afgestraft zou worden voor het feit dat je ‘zulke fouten hebt kunnen maken’.

Terwijl, niets menselijker dan ongewild jezelf toch in een relatie of contact verstrikt zien, die niet goed voor je is. Het is zo menselijk, dat de verhalen en de inzichten erover die hier gedeeld kunnen worden, veel emotionele rijkdom kunnen brengen. Sommigen doen er kort over, anderen langer om zich te realiseren dat het moet stoppen. De tijd dat het iemand kost, is geen schande.

Wat je als toeschouwer echter wel hoopt, is dat er op die tijd dat het heeft gekost om eruit te stappen, terug wordt gekeken met inmiddels nieuw verkregen inzichten die een herhaling minimaliseren, of in ieder geval bewaken. Ik geloof daarom niet dat er achter de confronterende vragen die jou hier worden gesteld, kwade, gemene of botte intenties verborgen gaan. Ik geloof echt, dat de confronterende vragen bedoeld zijn om jou te supporten en hopelijk verder te brengen in een verwerking, waarbij je jezelf kan losmaken van ‘Dat Monster’. Wanneer je er klaar voor bent om aan te gaan wat er zich in jou afspeelt en afgespeeld heeft waardoor deze man zoveel ruimte kreeg om nu in jouw beleving, gemakshalve, als ‘Griezel’ te worden neergezet.

Ik denk dat het niets heeft te maken of je zelf ‘een monster’ behoort te zijn om tot een 'goede' analyse over het potentieel van een mogelijke partner te komen. Ik vermoed zelf dat er achter ‘ik heb twee jaar nodig gehad om tot een goede analyse te komen’, iets heel anders schuil gaat. Een vermoeden dat gesteund wordt door oorzaken en inzichten die je, zij het heel terloops en in hele kleine beetjes, zelf al gedeeltelijk in blogs en reacties hebt losgelaten.

De ‘goede analyse hebben willen maken’, lijkt eerder op een groot camouflagekleed om jouw aanwezige grote angst om (toendertijd?) alleen te (moeten) zijn, te verbergen. Angst om alleen te zijn, het is geen schande, Morgenster. Net zoals gebrek aan eigenwaarde en jezelf een situatie in laten praten om toch een verlangen/behoefte in jezelf bevredigd te zien, ook geen schande is. En teleurstelling dat je gedwongen afscheid van een ongezonde relatie of man moet nemen, waarvan je stiekem toch hoopte dat het had kunnen voortduren, is zeker ook niets om je voor te schamen.

Maar ik denk wel dat het bemoedigender en krachtiger is om iemand de weg terug naar zichzelf te zien lopen, met erkenning van alle gevoeligheden, kwetsbaarheden en mogelijke misstappen en miscalculaties die daardoor gemaakt zijn, dan dat er gespuugd blijft worden op een Ex die nu ineens met vurige verdediging en argumentatie wordt neergezet als ‘Monster’. Een Monster waar jarenlang in dezelfde vurige verdediging en argumentatie (“ik hou ontzettend van deze man”, “ik voel me erg verbonden met hem”) in geïnvesteerd bleef worden.

Ik kan begrijpen dat het gebruik van woorden zoals ‘griezel’, ‘monster’, ‘engerd’ en welke benamingen je verder ook kan verzinnen die de poel van dood en verderf belichaamt, tot doel hebben om je gevoelens omtrent die ex te kunnen ontladen. Ik snap dat het ‘lekker’ voelt, die ontlading van alle teleurstelling en pijn. De vraag die bij mij alleen blijft branden is: blijf je je ex op die manier in je verwerking en heropbouw van je eigen leven niet buitengewoon veel onnodig gewicht en lading geven?

Gewicht waarvan ik denk dat je het beter kwijt dan rijk kunt zijn…