hoe komt het nou, dat ik er nu weer helemaal doorheen zit na een aantal goede weken, maanden zelfs, waar het verdriet wat verder weg leek? Ik had zelfs weer iemand leren kennen, en dacht dat dat best ging. Maar het gaat nog helemaal niet! Ik wil alleen maar terug naar Krommenie, daar woonden we samen, ik wil op de trein springen, ik wil helemaal niet hier zijn! Ik heb uit wanhoop zijn telefoonnummer maar uit mijn mobiel gegooid en de sleutels van ons huis (zijn huis nu) teruggestuurd, ik sta niet voor mezelf in, straks ga ik er nog heen en ga ik daar op de bank zitten en eisen dat hij gewoon ophoudt met die onzin en me weer komt halen! Nog steeds hoop ik dat hij me weer komt halen.. dat hij me hier weghaalt. Ik heb me waar ik nu woon ontzettend eenzaam en ellendig gevoeld, voelde me helemaal thuis bij hem, wilde met hem een toekomst bouwen en hij beloofde me dat ook te willen en er altijd voor me te zijn. Het is een tijd geleden, maar er speelden weer gedachten door mijn hoofd deze week: ik zou het helemaal niet erg vinden als ik nu gewoon weg zou zijn. Het klinkt heel dramatisch, zo wil ik ook helemaal niet zijn, ik wil gewoon doorgaan, sterk zijn, aan de buitenkant leef ik gewoon mijn leven door, ik werk, ik eet, ik slaap maar ik heb het gevoel dat dit gewoon niet mijn leven is, dat iemand me hier heeft neergeplant en ik op de automatische piloot verder ga, maar meer ook niet. Ik doe er alles aan om er iets van te maken: huisje leuk ingericht, paar leuke abonnementen genomen op tijdschriften die echt helemaal mijn ding zijn voor inspiratie, haal leuke boeken bij de bieb, probeer goed voor mezelf te zorgen. Maar ik voel me zo ontzettend verlaten, gebroken, leeg. Hij komt niet meer terug!! Alsof het nu pas tot me begint door te dringen.