Kan me jou nog herinneren van je mooie teksten. Ik zat indertijd vers op het forum toen jij in de toen nog vermeende nadagen van je ldvd zat. Mijn ldvd is opnieuw getriggerd door een nieuwe man. Maar nu al die jaren later is mijn liefdesverdriet ook een cumulatief iets geworden en mede de aanleiding van een stevige burn-out, waar ik nu herstellende van ben. Ik denk dat brullen daartegen helpt. Dus brul maar, jank maar en wanhoop ook zelf niet. Door de diepste dalen van pijn zal nooit een hobby worden. Maar het is minder erg dan niet meer voelen. En ooit, uiteindelijk, alles slijt.... Toch?

Ik ben het overigens met je eens; liefdesverdriet is een ernstig en onderschat probleem, dat als het diep zit inderdaad jaren kan duren. Maar of je dat echt moet weten als je er net aan begonnen bent, ik weet het zo net nog niet. Zet em op.

Sterkte.

Leuk je weer eens te zien - al is dit niet een plek waar een weerzien nou feitelijk ook zo leuk is, zoals ook uit je stukje blijkt. Wat je omschrijft, komt mij ook wel bekend voor, alleen is het bij mij iets wat zich in de afgelopen jaren wel vaker heeft voorgedaan. Tot nu toe is dat een beetje gekomen en gegaan met perioden. De ergste periode was voor mij misschien toen het bijna twee jaar uit was, eind 2007, begin 2008. Met als aanleiding dat ik haar na ongeveer een jaar weer was tegengekomen en naar een land ging waar heel veel gezamenlijke herinneringen lagen, voelde het alsof het was uitgegaan op het moment dat ik haar toen was tegengekomen.

En voor de rest kwam het tot dusver met perioden, dus. Soms zonder en soms met aanleiding. Ook in mijn geval tot dusver nieuwe relaties ten spijt (al hebben die allemaal ook niet zo vreselijk lang geduurd). Als je gaat bladeren, echter, zul je zien dat ik op redelijk regelmatige basis hier nog wel blogs heb geschreven. Soms met een paar maanden tussenpauze, soms weer redelijk frequent.

Met mijn eigen 'perioden' in het achterhoofd (terecht of onterecht), denk ik dat ook jouw 'terugval' tijdelijk is. Bij mezelf ben ik erachter gekomen dat het helpt om te accepteren dat op bepaalde momenten het allemaal zo voelt en die stemmingen er gewoon zijn en te beseffen dat ze ook wel weer vanzelf overgaan. Maar eerlijk is eerlijk: altijd soelaas bieden doet het niet en bovendien is deze werkwijze van mij nog niet zo oud. Tot die tijd had ik altijd het gevoel dat ik wat moest DOEN, dat ik iets moest doen om er nu once and for all vanaf te komen. Dat doe je als je oplossingsgericht geneigd bent te denken. Je hebt kennelijk een probleem omdat je af en toe voor een bepaalde tijd in een zwart gat wordt weggezogen en dan denk je op een zeker moment dat dat de eigenlijke status quo is, dat het soms met truukjes wel lukt om het allemaal niet zo heftig te voelen, maar dat het toch altijd wel terugkomt, tenzij het probleem, de oorsprong van dat gevoel, wordt opgelost. Maar écht oplossen is me tot op heden nog niet gelukt en zolang ik geen mogelijkheden zie om dat wel te doen, pas ik mijn andere truukje maar toe.

Dat mysterieuze, vaak in verband met liefdesverdriet terugkerende woord 'loslaten' heeft bij mij wel tot de verbeelding gesproken in dat verband. Soms 'grijpt het je aan' en dan moet je 'het weer loslaten'. Dit is alleen voor de geest niet altijd makkelijk; normaliter is de geest van velen er juist op gericht als er zich een probleem voordoet dat je aangrijpt, het probleem te willen oplossen en je er zo in vast te willen bijten, terwijl het in dit geval veelal beter lijkt er nonchalant naar te kijken, het met een knikje van het hoofd te begroeten onder het motto 'ah, was je er weer eens?' en het z'n ding maar even te laten doen totdat de lol er vanaf is, waarna het ook vanzelf weer verdwijnt.

Maar eerlijk is eerlijk, ook voor mij voelt dat allemaal nog steeds als bijzonder secundair. Liever zou ik het ook voorgoed kwijtraken. Of uitzoeken. Maar de middelen die ik daarvoor tot mijn beschikking heb, zijn ook opgeraakt. Ik weet hoe zwart die stemmingen zijn en hoezeer het voelt alsof het nooit overgaat als je erin zit. En al helemaal als het met enige tussenpozen altijd terugkomt. Zwaar Hopeloos. En bijzonder destructief ook, voor je eigen gemoed, motivatie, inspiratie en energie en voor de mensen om je heen. Met de neiging om te vluchten in fantasieen en, ondanks dat je na verloop van tijd heus de hopeloosheid van de zaak allang onder ogen hebt gezien en weet dat er niks aan te doen is, toch nog het onderzoek of er daadwerkelijk niks is wat je er nog aan kunt doen.

Een poos geleden heb ik een blog geschreven getiteld 'Loslaten', waarvan de kern was dat loslaten te vergelijken is met afkicken van een verslaving. Het schijnt dat ook andere verslavingen zo nu en dan ineens weer heftig van zich laten spreken, ondanks dat je al een poos bent afgekickt. Het zo bezien zorgt er in ieder geval voor dat je de bron van de verslaving niet gaat idealiseren en daarmee nog meer olie op het vuur gooit. Maar aan de andere kant is het een beetje erg plastisch en heb ik gemerkt dat met alle rationele bescherming die ik in de loop der tijd voor mezelf opgebouwd heb, ervoor moet waken dat ik niet op een zeker moment helemaal niet meer durf te voelen.