Hoi allemaal,

Omdat ik niet kan slapen heb ik zojuist mijn laptop opengeklapt en wil ik hierbij mijn verhaal kwijt.

Op 5 januari 2018 ontmoette ik hem. Ik, 29 jaar, liep een café in met een vriendin en zag hem aan de bar zitten. We hadden oogcontact en voor mij was het liefde op het eerste gezicht. Een bijzonder knappe jongen met iets mysterieus over zich.
Nadat ik hem al een half uur in de gaten hield toen hij steeds het café in en uit liep om te gaan roken stond hij plotseling aan onze tafel. Hij bleek een 28-jarige Griek te zijn en wilde mijn ID-kaart lenen om sigaretten uit de automaat te halen.
Vervolgens bood hij ons een drankje aan. Dit werden er meer en we hebben zo die avond nog 2 uurtjes zitten kletsen.
Hij schonk zowel aandacht aan mij als aan mijn vriendin en toonde veel interesse en respect.

Ik merkte die avond dat ik erg van slag was na deze ontmoeting. Ik was inmiddels zo'n 2,5 jaar vrijgezel en ontmoette eigenlijk nooit iemand waarvan ik na de eerste ontmoeting zo onder de indruk was. Deze jongen was knap, zelfverzekerd, charmant, intelligent, vrijgevig en had ook nog eens humor. Daarnaast vond ik het natuurlijk extra interessant dat hij uit Griekenland kwam, en doordat we in het Engels met elkaar moesten communiceren werd het allemaal nog wat mysterieuzer.

De volgende ochtend werd ik wakker en zag ik dat hij me een Facebook-berichtje had gestuurd. We hebben die dag wat via FB gecommuniceerd en afgesproken dat hij enkele dagen later bij me zou komen eten, zodat we elkaar beter konden leren kennen.

Na die eerste date hebben we samen biertjes gedronken, gegeten en uiteindelijk hadden we seks.
De weken erna volgden er meer van deze ontmoetingen en op 21 januari hadden we officieel een relatie.
Ik was helemaal in de wolken; ik geloofde weer in de liefde. De laatste jaren was ik hier wat cynisch en verbitterd over geworden, maar hij liet me geloven dat ik mooi en speciaal was. Langzaam stelde ik me meer en meer open voor deze jongen, ook al voelde het soms allemaal te mooi om waar te zijn. Ik had hier geen bewijzen voor en wilde deze remmingen niet voelen.

Kort nadat het officieel aan was begon hij al over samenwonen. Dit leek me nog wat te voorbarig; we kenden elkaar pas een paar weken. Echter kwam hij hier vrij snel weer op terug en besloten we midden februari dat hij toch maar bij mij kwam wonen.
Vrij snel nadat we samenwoonden ontstonden de eerste barstjes: hij bleek erg controlerend en jaloers. Als hij me belde om te informeren hoe laat ik thuis was en ik nam niet op bijv., dan kon het prima zo zijn dat hij me 10 keer achter elkaar belde. Mijn uitleg dat één keer bellen voldoende was en dat ik dan wel terug zou bellen legde hij naast zich neer.
Ook op Whatsapp werd van me verwacht dat ik snel reageerde, en wanneer deze reactie niet warm of liefdevol genoeg was dan was dit ook weer reden voor gedoe.

Daarnaast vond hij niet dat ik nog met jongens (gewoon vrienden) af mocht spreken en checkte hij regelmatig mijn telefoon. Hij stuurde bijv. de Whatsapp-conversatie die ik met mijn ex-vriend had stiekem naar zichzelf om deze te vertalen en te checken. Hier stond niks schokkends in, want het contact tussen mij en mijn ex is niet intensief en puur vriendschappelijk. Ik ben hier altijd erg open over geweest en heb het contact met mijn ex uiteraard tot een minimum beperkt nadat ik een nieuwe relatie had.

De eerste keer dat ik hem echt boos zag was nadat ik met een aantal vriendinnen wat was gaan drinken en 1,5 uur later thuis was dan vooraf gepland. Ik had hem wel op de hoogte gesteld dat het wat later zou worden, maar toen ik thuiskwam was hij laaiend. Hij schreeuwde naar me en had het eten wat hij gekookt had in de kliko gegooid. Ik schrok hiervan, we praatten het uit, en ik zag het als een incident.

Echter bleef het hier niet bij. De ruzies volgden elkaar steeds sneller op, en werden steeds extremer van aard.
Hieronder heb ik een aantal punten genoemd die naar voren kwamen in onze ruzies:

- Ik werd beschuldigd van bedrog (hij noemde me regelmatig 'slut' wanneer we ruzie hadden).
- Hij hield me uit m'n slaap door de dekens van me af te trekken, het licht aan te doen en tegen me te blijven praten.
- Ik probeerde deëscalerend te handelen, maar niets van wat ik deed had het gewenste resultaat. Als ik lief was duwde hij me boos van zich af, en als ik terug ruziede deed hij er nog een schepje bovenop.
- Wanneer ik radeloos was en besloot bij m'n zus te gaan slapen dan liet hij me niet gaan. Wanneer ik me niet door hem wilde laten tegenhouden gebruikte hij geweld, door me hard vast te pakken en terug op bed te gooien.
- Hij speelde psychologische spelletjes: het was veel aantrekken en afstoten. Dan weer 'de lieve benadering', dan weer 'de hatelijke benadering' en me van zich afduwen. Hij had moeite om aan te geven wat er écht in hem omging.
- Na elke heftige ruzie beloofde hij me beterschap en kuste hij de tranen van m'n gezicht met uitspraken als "these eyes will never cry again".

Het echt erkennen van zijn problemen heeft hij nooit gedaan. Ik heb hem aangegeven dat ik van mening was dat hij 'trust issues' had en 'problems with agression'. Hij vond dit echter allemaal wel meevallen.

Vorige week zijn we samen naar Griekenland vertrokken voor een 3-weekse vakantie, waarin we zijn familie en vrienden zouden zien (we zijn in maart/april al geweest voor 3 weken) en nog wat eilanden zouden bezoeken. De weken ervoor volgden onze ruzies elkaar snel op, en in Griekenland hebben we na 3 dagen dan ook flink ruzie gekregen waarbij hij me weer hard in m'n nek kneep en ik besloten heb naar huis te gaan.
Hij heeft me de dag van mijn terugvlucht nog minstens 30 keer proberen over te halen om te blijven, maar ik verplichtte mezelf rationeel te blijven. We hebben die dag samen gelachen en gehuild, en uren de tijd genomen om afscheid te nemen. Dit keer is het definitief uit en dat voelden we beiden.

Ik ben nog nooit zo verdrietig geweest. We hebben precies 6 maanden een relatie gehad en in die tijd is het 2 keer eerder uit geweest. Na die 2 keer hebben we elkaar weer opgezocht en het opnieuw geprobeerd.
Ik weet met mijn hele verstand dat we geen toekomst hebben. Soms is het gevoel (de verslaving?) alleen zo groot dat ik me enorm moet inhouden hem niet te mailen. Van de overige communicatiekanalen heb ik hem geblokkeerd, omdat ik het allemaal te pijnlijk vind en mezelf anders niet in kan houden.

Ik schakel alle hulp in die ik aangeboden krijg. Ik ben bang dat ik het niet alleen kan.
Op 6 augustus komt hij terug naar NL. Zijn auto staat nog bij me voor de deur en er liggen nog wat spullen van hem bij mij. Ik denk dat ik het nog niet aankan hem onder ogen te komen. Ook ben ik bang dat - wanneer ik hem toch zou zien - ik weer voor hem val en terug bij af ben.
Het is nu een week uit, maar om deze week nog een keer door te maken zou ik niet aankunnen.

Ik denk dan ook dat ik hem een mail stuur waarin ik het zakelijk en rationeel houd en aangeef dat hij zijn spullen bij me op kan halen en mijn sleutels achter kan laten.
Hoe moeilijk ik dat ook vind; het liefst zou ik hem mailen en zeggen dat ik nog van hem houd.
Echter vraag ik me af of ik dat wel doe; ik denk dat het bij mij een gebrek aan eigenwaarde is die door hem vervuld leek. Ik krijg er nog niet volledig grip op, er gebeurt momenteel erg veel in m'n hoofd.

Voor ieder die de moeite neemt dit verhaal te nemen; bedankt.. Ik moest het even kwijt.