Beste Jennifer,

Ik heb zelf destijds alleen met mijn eigen ouders gepraat, niet met de ouders van mijn vriend.
Je twijfelt of je wel abortus wilt.... dat geeft aan dat je dat niet wilt.
Bij mij kwam het ook neer op abortus. Ik deed het omdat we allebei nog studeerden. Dat was 1x nooit weer, er zaten alleen meisjes van 16 (met hun moeder ipv hun vriend). Ze lieten het kindje ook zien (echo). Het was heel verdrietig. Achteraf hadden mijn vriend en ik misschien best een oplossing kunnen vinden.

Steun van je omgeving is belangrijk (zijn ouders, of andere familie, of misschien kan je huisarts je helpen aan steun!). het is wel belangrijk dat je het kindje zelf kan onderhouden op lange termijn (eigen woning 10 maanden lijkt me geen punt). Het is ook fijn als jij en je vriend van elkaar houden.
Financieel: waar een wil is, is een weg.
Het is ook eng, en soms denken ouders (wat nu? mijn eigen kind moet nog zijn opleiding afmaken en zijn eigen leven leiden, ze zijn nog zo jong.. etc etc)
En voor een kindje zorgen, is een hele verantwoordelijkheid, maar...je groeit er ook in.
En als je twijfelt om abortus te doen, zeg ik (vanuit mijn eigen ervaring) doe het niet. Of zelfs als je in de abortus kliniek zit en je voelt 'nee, ik wil het niet', loop dan weg.

Ik denk dat je een fantastische moeder zou zijn en oplossignen zou vinden.
Ik denk ook dat je fantastisch bent als je besluit dat er geen andere oplossing is dan abortus.
Dit soort keuzes zijn zware.

Ik wens je veel wijsheid toe.

Sterkte,
Barbara

Ik weet niet goed hoe te reageren..
Ik was ooit zwanger op mijn 17 maar zat niet in de meest leuke relatie. Maar los daarvan..Ik wou het ergens houden. Het is een romantisch idee, zo een kindje van jullie twee. Mijn ma was absoluut voor abortus. Kon het haar niet kwalijk nemen natuurlijk. Haar dochter op 17 zwanger? En begrijp nu de reden ook. Zelf had ik het heel moeilijk met het feit dat ik iets dat leefde in, ging doden. Dat was hoe ik het zag..en zo zag iedereen het in mijn ogen.
In België was het toen zelfs niet wettelijk toegelaten. Totale taboe..
Het heeft heel lang geduurd voor ik zelf met die beslissing om kon maar uiteindelijk was het de beste beslissing ooit.
Ik weet dat er mensen zijn die daar aanstoot aan kunnen nemen maar het kan me niet schelen. Ik spreek er niet over. Er zijn maar héél weinig mensen die het weten net omdat het zo een moeilijk bespreekbaar iets is.
Een kind krijgen is meer dan gewoon een kind krijgen. Op die leeftijd weegt het ook meestal zwaar op je relatie.
De vraag is..ben je er klaar voor?

Hallo,

Met alle respect voor de moeilijke beslissing waar je door moet, maar ik begrijp niet zo goed waarom dit forum over liefdesverdriet voor deze vraag gebruikt wordt??of heb ik een deel van het verhaal gemist??