Nou heb dus toch de beslissing genomen om haar een zakelijk berichtje te sturen met de vraag of we konden regelen dat ik binnen enkele dagen mijn spullen terug krijg. Even later belde ze, op een beetje slijmerige toon..van ohhh sorry is mijn fout, zorg dat je ze zo snel mogelijk terugkrijgt. Me toch laten verleiden om een opmerking over het berichtje te maken wat ze stuurde (ja ik weet het, STOM!!). Reactie was dat ze gewoon even de behoefte had om met iemand te praten toen, ma dat mijn antwoord daarop precies goed was.. Heb toen ook gezegd van tja, je hebt nu iemand anders dus daar moet je dan naartoe, en dat ik geen winkel ben waar je zomaar even naar binnen en naar buiten kunt lopen. Haar reactie was dat ze dat begreep, ma dat ze nu ook niemand anders heeft.. Toen antwoordde ik dat ze misschien eens moest gaan nadenken waar ze mee bezig was en wat ze nou echt belangrijk vind. Ze zei dat ze daar nu mee bezig is, maar dat ze met zichzelf in de knoop zit, en dat ze daar momenteel niemand in mee wilt sleuren. Ma ik moest wel weten dat ze veel om me geeft. Mijn antwoord: tja daar heb ik niet zo heel veel aan.. Haar reactie: misschien ooit wel.. Toen zei ik ja ma dan is t te laat.. Haar reactie weer (sorry voor dit gedetailleerde verslag): ja ma nu ook. Ik weer waarom dan? "Ja omdat jij me nu niet meer met open armen ontvangt." Ik weer gereageerd met: natuurlijk niet! Ma dat ze zoals altijd weer alles bij mij legde, de illusie wekte dat ze misschien wel terug zou willen komen, zonder ooit eerlijk tegen mij en zichzelf te zijn. Nou ja, dit was wel n beetje t einde van t gesprek want ze moest door met werken...(ja ze belde vanaf haar werk)

HEB NU EEN KLOTEGEVOEL!!! Wat moet ik hier nu mee???