Schuldgevoelens, en waarom

Na mijn scheiding (kort erna) leerde ik een man kennen op een feestje (familie van familie). Ik was niet op zoek, maar het klikte wel tussen ons. Die avond bracht hij me thuis en van 't één kwam 't ander. Ik was waarschijnlijk zwak op dat moment, en gevoelig voor liefdevolle warmte. Ook al wist ik dat zo vlug herbeginnen niet goed is voor iemand.

We begonnen een relatie, maar op een gegeven moment bleek dat hij nog gevoelens had voor zijn ex.
Het werd mij hoe langer hoe meer duidelijk dat hij haar nog zag ook, en ook nog "zot was van haar". Toch beweerde hij niet meer bij haar terug te willen, omdat ze hem zo vaak pijn had gedaan. Om een lang verhaal kort te maken : na een paar maanden heb ik hem voor de keuze gesteld (heel begripvol, en niet kwaad) en na een tijdje koos hij voor mij. We begonnen met een propere lei en alles ging goed tot zijn ex mij op een dag opbelde : of ik wel wist dat hij in al die maanden met ons twee een relatie had gehad en had geslapen?! Ik voel compleet uit de lucht. En was als het ware verdoofd. Toch heb ik hem niet losgelaten.
Na een paar maanden begon dit feit mij echter parten te spelen. Aangezien we ook nog eens in een lat-relatie zaten (elk met kinderen), en hij niet echt moeite deed om mij wat vaker te zien (al was het maar heel af en toe, heel graag naar andere vrouwen keek of er sexuele opmerkingen over maakte (zogezegd mopjes), nogal wat vriendinnetjes heeft, geen of weinig toekomstplannen kon maken, begon ik steeds meer te twijfelen of ik wel goed zat. Maar anderzijds zag ik hem doodgraag en hadden we heel veel toffe dingen samen en kon hij ook heel lief zijn. Hij heeft zelf een meerdere relaties achter de rug, zogezegd omdat de vrouwen steeds van hem profiteerden.
Ik maakte het een paar keer uit, maar had daar telkens veel moeite mee, en hij overtuigde me dan om niet te stoppen.
Uiteindelijk (nu 1.5 later) begint hij weer te twijfelen.
Ik heb het volgens hem kapot gemaakt door mijn twijfels (waar ik me wel voor verontschuldigd heb en vaak uitgelegd heb waar die vandaan komen en dat hij me kon helpen door wat op zijn gedrag te letten en me wat meer als zijn liefje te behandelen). Vanavond heeft hij een (gewone, zegt hij) vriendin op bezoek en morgen zal hij pas beslissen of hij me wil zien dit weekend. Ik heb hem nu gezegd dat dit niet kan zo, dat hij afstand moet nemen en moet beslissen.
Ik voel me zo vernederd en eenzaam. Precies een hondje dat geslagen is en nu gestraft wordt omdat het mankt.
Maar ik heb ook schuldgevoelens : heb ik dit stuk gemaakt? Mijn twijfels waren moeilijk voor hem, dat begrijp ik wel, maar even goed heb ik hem heel veel liefde gegeven, en hem dat (in tegenstelling tot hem) heel vaak laten merken en weten. En ik heb mij ook altijd verontschuldigd voor mijn twijfelgedrag.
Ik begrijp hem niet, mezelf niet, ik begrijp eigenlijk niet veel meer momenteel.

Herkent iemand dit? Wat voor een visje heb ik aan de haak geslagen? En waar ben ik in de fout gegaan?

ikhoopopbeter's blog
login of registreer om te reageren

Vrij, 27/03/2009 - 09:09 — paula50

ja, en of ik dit herken

Mijn relatie is nu na bijna 6 jaar over sinds 2 weken, hij heeft het uitgemaakt in een woedeaanval en ik heb géén kans gekregen om te reageren.
Maar, wat je schreef over dat hij ook vaak op één of andere manier met andere vrouwen bezig is, herken ik, ook ik was altijd bang, jaloers enz. om hem kwijt te raken.
Deze mannen hebben bindingsangst en laten niemand dichtbij komen in hun leven, maar ze kunnen je ook het gevoel geven dat je de mooiste, liefste enz. vrouw op de hele wereld bent, waardoor je zo vreselijk verliefd wordt en je gaat hechten en hoe meer jij je gaat hechten, hoe vaker hij afstand gaat nemen want diep in zijn hart wil hij géén relatie, alleen heeft hij dat zelf niet in de gaten..
Ook mijn vriend was altijd met zijn ex (ze hebben samen 2 kids) bezig, hij haatte haar, maar als ze het hulpeloze vrouwtje speelde rende hij er weer naar toe.
Maar toch hou ik nog van deze man en doet het zoveel pijn dat ik nu denk dat het nooit meer over gaat en eerlijk; als hij morgen belt
dat hij me terug wil ga ik, terwijl ik weet dat ik dan in de toekomst weer pijn krijg, het is mijn gevoel, maar mijn verstand zegt anders.

Vrij, 27/03/2009 - 10:09 — ief

Vreemd niet? Hoe je van te

Vreemd niet? Hoe je van te voren kunt weten dat je een beslissing zou nemen die eigenlijk niet goed voor je is. Ik zou het ook zo doen. Misschien dat de relatie langer goed is te houden door hulpelozer te doen dan je bent, door meer ego te strelen etc etc maar hoe lang is dat vol te houden en wil je jezelf zo naar beneden halen? Ik kan het in ieder geval niet, wil graag nog in de spiegel kunnen kijken.
Aan de andere kant kreeg ik ook wel te horen dat ik juist té lief ben, dat zijn gedrag (bijvoorbeeld op het laatste moment afbellen oid) geen consequenties heeft, ik zeg wel dat ik het niet leuk of netjes vind en dan accepteer ik het gewoon. Ik zie dat dus anders blijkbaar, ik wil niemand dwingen, we zijn volwassen, heb geen zin om terecht te wijzen zoals ik bij een kind zou doen, ik wil niet nu ook nog een man moeten 'opvoeden'. Hij zei tegen mij dat het in hem zit om constant grenzen te zoeken (wel enige zelfkennis aanwezig) en blijkbaar heeft ie het idee dat ik geen grenzen heb.
Wat jij schrijft over 'diep in zijn hart wil hij geen relatie', dat raakt me ook, mijn gevoel zegt hetzelfde in mijn situatie maar zijn woorden zeggen nog steeds het tegenovergestelde. En bij dit pakketje hoort dan blijkbaar ook de aangeboren vaardigheid je het gevoel te geven dat je de enige vrouw op aarde bent, de mooiste, de liefste, het meest geweldige wezen dat er rondloopt.
Mijn hemel, zouden ze er een opleiding voor gevolgd hebben? Cum laude geslaagd mag ik wel zeggen, zucht...

Vrij, 27/03/2009 - 10:44 — ikhoopopbeter

jajaja, ief, dat is het

jajaja, ief, dat is het helemaal : je moet je wat hulpeloos voordoen, en heel veel ego strelen. en het is nu net dat dat ik niet meer kon volhouden. ik begon mijn eisen te stellen en dat kon ie NIET hebben. Ik denk dat je in een relatie moet kunnen vragen of iemand op iets wil letten of er niet in overdrijven, maar dat mocht niet. Ik heb hem ook gezegd dat hij aan bindingsangst lijdt, maar daar doet hij niets mee. Ik denk dat deze mensen dan nog een superaantrekkingskracht op je hebben omdat ze zo onbereikbaar zijn. Net of je met ieder kruimeltje aandacht content bent.
Hij genoot er ook van om te zeggen dat ik hem liever zie dan hij mij (maar dat hij mij wel graag genoeg ziet voor een relatie). Maar dat is toch pijnlijk om te horen? En ik heb daar allemaal genoegen mee genomen, ik herken mezelf niet soms.
Ook hij is intelligent en WEET dat er iets mis is met hem, alleen : hij doet er niets mee.

Vrij, 27/03/2009 - 11:28 — Looneytuna (of verwijderd)

Knetterend herkenbaar

Alleen vind ik achteraf wel dat ik veel te laat eisen ben gaan stellen. Ook ik was altijd de liberale vrouw, vooral niet teveel zeuren, vrijheid gevend. En dat vinden ze heerlijk. Tot je ineens wel je verlangens en verwachtingen op tafel legt, tot je er achter komt dat hij wel erg achterover leunt. Tot je meer gaat willen. Dan krijgen ze het benauwd. Zo van 'oh moet ik ook iets doen hier, dat was toch niet de afspraak'... Je bent veel te lief en ief ook. Want inderdaad. Wel verbaal laten weten dat je gekwetst bent en gaat twijfelen maar er niets mee doen, maakt je uiteindelijk toch een deurmat. En ief, als vervolg op die halve bijbel van ooit, gewoon in het vervolg meteen je verwachtingen verlangens en minimale eisen op tafel leggen. Dat is meer dan voldoende om dit soort exemplaren op tijd weg te laten rennen.

Wat vinden jullie overigens van de theorie dat vrouwen die vallen op bindingsangstige mannen zelf bindingsangstig zijn? Just wondering.

Ikhoopopbeter, mijn instinct zegt me dat je weg moet van deze schadelijke man, omdat hij je nog verder gaat beschadigen, simpelweg zolang je het hem toestaat. Je schrijft dat hij weet dat hem iets mankeert, maar dat hij er niets mee doet. Zou het niet jouw minimale verlangen moeten zijn dat hij er wel iets aan doet? Want je kunt het niet voor hem doen. En er steeds weer over praten net zolang tot hij het licht ziet kost je vlgs mij gruwelijke bakken met energie, waar je nooit iets voor terug krijgt als je er niet zelf een grens voor gaat inbouwen (een echte, geen verbale)...

Vrij, 27/03/2009 - 12:02 — ikhoopopbeter

bedankt voor de steun

mijn verstand weet dit, maar dat verdomde hart hé?

Ik heb mij ook al afgevraagd waarom ik op zo'n mannen val : onafhankelijk, intelligent, humoristisch ... maar verder in de relatie merk ik dan ook steeds dat ik echt wel een RELATIE wil, waarin je met twee bent, en beiden geeft, niet alleen jij. Maar ik ben wel een heel zorgend type, geef graag liefde en doe graag iets voor een ander. Misschien is het dat? Hij kon ook altijd zo verdomd goed mijn medelijden opwekken, mijn moeder Theresa-gevoel.

Ik hoop echt dat er nog andere mannen bestaan, en dat ik er ooit nog eens zo eentje mag tegenkomen.

Vrij, 27/03/2009 - 12:29 — ief

Haha, ik moet moeder Theresa

Haha, ik moet moeder Theresa ook altijd onderdrukken

Vrij, 27/03/2009 - 13:12 — ikhoopopbeter

het moest leuk blijven

En wat er ook altijd was : volgens hem moet een relatie leuk blijven. Liefde is een werkwoord, daar was hij totaal niet voor te vinden. Het moest vanzelf gaan ... Natuurlijk moet het leuk blijven, maar dat er ups en downs zijn, en dat je water bij de wijn moet doen : is dat niet normaal? Het leek me of hij wel de leuke weekendjes wou, en wat bellen in de week 's avond, goeie sex (want dat hadden we wel), en that's it. Het feit dat ik werkloos geworden ben, mijn moeder borstkanker kreeg, etc. etc. daar was hij eigenljik allemaal niet zo in geïnteresseerd. Ieder voor zich, en dan vooral zijn problemen waren belangrijk. Mijn kinderen : daar was hij niet echt in geïnteresseerd. Ik zag de zijne echter om de 14 dagen, en we hadden een echte band met mekaar, ik zag ze graag. De keren dat we de 5 kinderen samen hadden (3x per jaar), was hij heel erg gestresseerd en niet echt genietbaar.
Het voelde allemaal niet goed aan, en ik kon er wel met hem over praten, maar er veranderde niets.

Sorry, het blijft maar komen, maar ik denk dat ik nu ik de dingen wil inzien, ze er ook echt uit moeten ...

En toch nog verdriet hebben hé, stel je voor ...

Vrij, 27/03/2009 - 12:53 — Looneytuna (of verwijderd)

Moeder Theresa

moet gewoon om zeep. Ik las in een of ander boek dat als je met dat complex gezegend bent je beter je zorggevoelens in vrijwilligerswerk kunt gieten. Zit mss wel iets in. Sterkte hoop....

Vrij, 27/03/2009 - 13:36 — verwijderd!

je beter je zorggevoelens in vrijwilligerswerk kunt gieten

weten jullie wel hoeveel mensen in het vrijwilligers werk zitten en rond lopen

daar schrik je van , en het ergste is dat je de meeste complexen van een ander krijgt , dus sterkte maar weer allemaal

Vrij, 27/03/2009 - 12:28 — ief

Tja, wat is lief he...

Tja, wat is lief he... Blijkbaar wordt het wél als lief gezien maar zo voelt het niet bij mij, dat is denk ik het probleem. Ik heb geloof ik een nogal diepgeworteld mechanisme wat me tegenhoudt bepaalde eisen te stellen, aan de ene kant is dat wel degelijk omdat ik anderen niet mijn dingen op wens te leggen (en ik weet dat ik wel een grens heb, ben er wel eens tegenaangelopen namelijk en dan ben ik ook meteen klaar), maar in alle eerlijkheid, het heeft er ook mee te maken dat ik iemand niet wil verliezen, of beter gezegd, dat ik bang ben iemand te verliezen. En ik kom het alleen tegen bij liefdesrelaties. Bij vrienden (ik heb een klein aantal geweldige vrienden) en op m'n werk speelt het niet.
Hmm, ben ik zelf bindingsangstig? Goeie vraag eigenlijk, voor mij 'veilige' relaties aangaan omdat ik zelf eigenlijk niet wil...?
Eigenlijk betwijfel ik het, symptomen kloppen niet, ik heb zeer verbonden langdurige vriendschappen (meer dan 20 jaar), heb geen problemen met een samengevoel, ook niet in een relatie. Het enige wat me wel aangerekend kan worden is dat ik heel veel op mijn manier wil, niet de kleine dingen, daarin ben ik zo flexibel als een elastiekje. Maar de grotere dingen, ik wil zelf beslissen. In mijn 'verdediging', zo ben ik ook geworden doordat ik het eigenlijk altijd alleen heb móeten doen, vroeger een heel klein, nu helemaal geen familievangnet, ik weet niet beter dan dat alles op mij neerkomt. Heb heel bewust gekozen voor het maken van een eigen familie (kinderen dus) ondanks dat ik bij mijn vorige relatie al wist dat het geen stand zou houden en dat ik daar niks van te verwachten had. Oftewel, IK WIL, en dan zeur ik niet over de consquenties.
Misschien heb ik dat wel te ver doorgetrokken, ik wilde hem zo graag, en ik wist.... Kan niet zeggen dat ik niet wist want hij heeft me eigenlijk in het hele prille begin verteld hoe hij in elkaar zat en ik heb een olifantengeheugen . Lang geleden een tip uit een Oprah show (kwam van die dame Maya d'Angelo oid), mensen vertellen je wie ze zijn in het begin (als er nog geen druk is), als ze je vertellen wie ze zijn moet je ze geloven. Tis grappig, altijd onthouden en het komt eigenlijk steeds uit. Mijn redenatie is dan; als ik het wist, mag ik er niet over zeuren, wat ie ondertussen allemaal geluld heeft doet niet ter zake, ik wist het toch?
Weet niet of ik nog enige sense maak voor je
Made my bed, nu mag ik er in liggen, mijn keuze...... niet 'lief'.

Vrij, 27/03/2009 - 12:51 — Looneytuna (of verwijderd)

Kan er niets aan doen

maar als ik jou lees lees ik mij. Klinkt mss als dweperig, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Ik vind het wel grappig en ook een beetje prettig dat er meer zulke exemplaren rondlopen en dat die dan ook nog dezelfde relaties aangaan enzo ook. Al is het voor jou natuurlijk ook gewoon kloten, mij troost het.

Enne, psychotherapie works like a charm. Ik ben aan het leren zwak te zijn en anderen voor me te laten zorgen, ipv alles op de eigen schoudertjes te hijsen. Geeft me een hoop rust en verdriet om eerder, maar daar ga je niet dood aan....

Ik vind wel dat je te streng voor jezelf bent. You didn't make the bed, you just made the mistake of lying in it

Succes ief!

Vrij, 27/03/2009 - 15:22 — ief

Haha, niet dweperig bedoeld

Haha, niet dweperig bedoeld hoor, maar ik meende al gemeenschappelijkheden te bespeuren, daarom reageerde ik een tijd terug al op posts van jou, die sprongen eruit, herkenning denk ik.
En... we're nog alone . Mijn oudste vriendin heeft dezelfde opvattingen, is wel getrouwd (met zo'n exemplaar) maar heeft onderhand dezelfde problemen en ergernissen. Denk dat zij mijn, en ik haar psychotherapie ben. Allebei erg goed in de vinger (of in ons geval een emmer) precies op de problemen te leggen en ze vervolgens samen te vatten in een scherp gerecht zonder sausje. Ontkennen is er hier niet bij, en meestal eindigen we gierend van het lachen (zelfspot kan bijzonder humoristisch en helend zijn).

Fijn dat 'echte' psychotherapie werkt voor jou! Dat is dan weer niet mijn ding, zou serieus (heb net zitten denken) niet weten waar ik het in godsnaam over zou moeten hebben.

Streng voor mezelf, misschien, maar aan de andere kant; afgelopen jaren waren, buiten de extreme ritten op de achtbaan, de mooiste en leukste die ik ooit gehad heb in een relatie, en dan bedoel ik niet leuk bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal maar gewoon écht leuk. Ergo, ik kan dit niet als een mistake zien, heb er geen spijt van. Sterker nog, als we niet bij elkaar in bed waren gedoken ooit, zou ik zeerwaarschijnlijk moeite gedaan hebben om een vriendschap op te bouwen en denk dat dat gelukt zou zijn. Zo vaak kom ik niet mensen tegen die op bijna ieder vlak aanspreken, voor mij is dat heel waardevol (is ook een beetje familie 'maken' he, echt goede vrienden hebben en behouden).

Momenteel hebben we impasse hier, elkaar gezien en hou van jouwwws uitgewisseld maar het probleem is niet opgelost (gaat over wonen). Grote kans dus dat er verder niks uitkomt. In m'n hoofd ben ik al voorzichtig bezig met een plan van aanpak over hoe ik de boel kan gaan ombuigen naar vriendschap zodat de goede dingen behouden blijven (ik blijf toch met hem te maken hebben ivm een prachtig kind). En dat betekent ook weer streng zijn voor mezelf want ik weet zeker dat hij in no time (week ofzo) een andere relatie heeft en daar moet ik dan wel mee kunnen omgaan in m'n hoofd. Bedenk bewust de meest pijnlijke en walgelijke scenario's en ik moet zeggen, kan me hem nu voorstellen met een ander zonder dat ik koud word van binnen en kotsneigingen krijg. Alles went, zelfs hangen.

Anyway, voor mijn gevoel geen mistake.....blijft dus toch dat zelfopgemaakte bed over, en vanaf nu slaap ik wel op de bank

Vrij, 27/03/2009 - 18:00 — Looneytuna (of verwijderd)

ik hou van jou world wide web

mooie zinnen met je geliefde )

Klinkt toch niet helemaal impassig en nog wat hoopvol bovendien. Maar goed, ik hoop dat het je linksom of rechtsom lukt. links is dan liefde en rechts vriendschap. denk ik. Of andersom, maar je moet ze niet door elkaar gaan halen. En die kotsneigingen, ja duh. met kinderen is het anders, maar soms denk ik dat de zwarte weduwe helemaal niet zo'n dom creatuurtje is.

die therapie is zwaar maar ook goed, ik was een beetje vastgelopen en dan is het toch een verademing.

Maar heen en weer therapieen met kritische vriendinnen en er slappe lach om krijgen is minstens zo onversmaadbaar

Vrij, 27/03/2009 - 18:46 — ief

www

Goed; de zwarte weduwe staat hoger op de evolutieladder dan wij, seks ok, kids ok, daarna mag je beginnen te rennen voor je leven.
De uitvindster van het BOM moederschap... feminisme ten top!
Een nieuw respect voor spinnen ontwikkelt zich bij mij

Vrij, 27/03/2009 - 11:06 — ikhoopopbeter

te lief

En ja, dat kreeg ik ook vaak te horen : je bent te lief voor mij.
Waarop ik dan zei : in een relatie kun je niet te lief zijn voor de ander. Zo zou het moeten zijn bij iedereen.
En ik liet hem ook "vrij" in veel dingen, had ook nooit commentaar op zijn levensstijl of wat dan ook (behalve dan op dat vrouwengedoe, en op het feit dat hij geen echte toekomstplannen kon maken en zich eigenlijk niet echt bond).
Ik heb lang gedacht dat als ik hem mijn liefde toonde, hij wel zou "keren" en inzien dat hij niet bang moest zijn. Niet dus, het is misschien nu zelfs het tegenovergestelde. Zijn ex lief was nog erger dan hij (bond zich ook niet en deed alleen haar eigen zinnetje) en daar was hij stapel op. Maar ja, ze kwam dan ook niet dichtbij hé natuurlijk. En uiteindelijk heeft hij ook met haar gebroken (voor mij dus, niet goed).
Ach, waarom is het zo moeilijk allemaal? Wij zijn niet ziek, zij wel, maar wij zitten wel met het verdriet.

Vrij, 27/03/2009 - 09:49 — ief

Zeer waarschijnlijk was jouw

Zeer waarschijnlijk was jouw twijfel een soort van alarmbel aangestuurd door je verstand dat af en toe door je gevoel heen probeerde te breken. Vaak heb je wel ergens een onderbuikgevoel over iemand maar ja, als je van iemand houdt en die persoon zegt dat je uit je nek lult als je je twijfels uit, dan zet je de bel weer even uit in de hoop dat ie voor niks afging. It sucks!

Wie is online

Online gebruikers

Enquête

ikhoopopbeter's Buddies