Naar aanleiding van Jelle's zeer inzichtelijke en inspirerende Blog-onderwerp 'Vergeving', kwamen er in mijn hoofd allerlei 'sub-onderwerpen' naar boven die met het onderwerp te maken hebben. Omdat ik zijn blog niet wil dichtslibben met notities die ik voornamelijk ook voor eigen inzage/inzicht wil bewaren, plaats ik het tussen mijn eigen Blog-muurtjes....

-----

Om na een relatie-breuk je leven weer op te pakken, is vaak een hele kluif om doorheen te bijten. Vooral als je dat op een 'gezonde' en 'goede' manier wilt doen. Ik lees heel vaak terug dat men vast lijkt te zitten in Schuldgevoelens: het chronisch schuldig voelen, het 'schuldig zijn aan...', of de schuld op een ander schuiven en bij een ander blijven aanwijzen. In al deze gevallen valt het op, dat men de relatie en/of situatie ná de relatie bekijkt vanuit het standpunt dat waar er twee vechten, er ook twee 'schuldig zijn'.

Echter, wanneer er veel gewicht wordt gegeven aan 'schuld' en mogelijke 'schuldvereffening', dan blijft de focus dus gericht op al datgene dat negatief & pijnlijk was (en is). Verwijten blijven gevoed en gaan over en weer--en die weg is eindeloos. Of je ziet jezelf als de hoofdoorzaak van de breuk, met als gevolg dat de Idealisering van de ex blijft voort bestaan en je steeds meer uit jezelf blijft wegvreten, óf de ex-partner wordt als de drager van alle ellende gezien, waardoor je jezelf kan blijven verbergen en daarmee blijft weigeren om je eigen verantwoordelijkheden te erkennen--en daarmee bewustwording blijft ontlopen.

Schuldbesef is logisch wanneer een relatie niet loopt of heeft gewerkt zoals je had gehoopt. Wanneer 'iets mislukt' kun je je daar behoorlijk schuldig over voelen. Niemand ziet iets graag mislukken. Heel menselijk. Je had het zo graag anders gezien. Je had het waarschijnlijk ook anders gedaan als je toen wist wat je nu weet. Misschien wist je zelf al een tijdje dat het anders kon, dat je het anders 'moest gaan doen', maar zijn je pogingen ondergesneeuwd of verdrongen--en daardoor onopgemerkt in de gaten gevallen.

Echter, soms zijn de dingen die we 'willen', juist helemaal niet de dingen die we 'nodig' hebben. Wat je nu, al is het gedwongen en door schade, te weten bent gekomen, had je nooit geleerd of geweten als deze pijnlijke ervaring je bespaard was gebleven. Inzichten worden ons vooral gegeven, wanneer onze ziel en hart blootligt en we geheel op onszelf zijn aangewezen.

Elke keer wanneer je vervalt in schuldgevoelens of de drang tot schuldvereffening, kan het helpen om die specifieke reden die jou tot die gedachtes aanzet, te evalueren:

• Isoleer het incident waarom en waarover je je zo schuldig voelt.
Wat is jouw aandeel daarin? Hoe zou je dat nu anders doen? Wat heb je ervan geleerd?
• Plaats het incident in de context van het grotere geheel.
Ben je in staat om te erkennen wat in het grotere geheel de essentiele issues in de relatie waren?
• Erken wat dat zegt of verteld over jouw gedrag.
Wat zegt het grotere geheel over je aandeel en keuzes?

Om na een relatie-einde de draad weer op te pakken, is het allereerst zaak dat je leert onderscheiden en begrijpen waar schuld eindigt en er niet meer toedoet, en waar Bewustwording & Erkenning begint. Het één kan niet samen met het ander bestaan. Wanneer je in staat bent om de schuldgevoelens en de drang tot 'schuldvereffening' opzij te schuiven als een element dat er allang niet meer toedoet, creëer je ruimte voor jezelf waarin je de relatie eerlijker en zuiverder kan evalueren en objectiever naar het grotere geheel kan kijken.

Wat is er precies gebeurd, en waarom? En nog veel belangrijker ook: welke rollen zijn daarin vervuld? Op de lange termijn draait het niet meer om 'schuld' of wie wat 'fout' heeft gedaan. Het is durven erkennen waar beiden, in zuiver individuele ontwikkeling, toendertijd onder die omstandigheden, in tekort zijn geschoten, zonder elkaar 'de schuld' te blijven geven van de individuele tekortkomingen.

Wat zijn de WERKELIJKE, dieperliggende redenen waarom de relatie is beeindigd?

Er is altijd ten minste één reden waarom het uitgaat (maar in de meeste gevallen, veel meer dan één en vaak verbonden met elkaar). Zelfs als er geen duidelijke, aanwijsbare reden 'lijkt te zijn', wat ik hier en daar ook welleens teruglees, kan het niet anders dan dat er ergens in de relatie toch een moeilijk onder woorden te brengen gevoelsmatige reden bestaat, waarom het niet kan 'zijn' en niet kan 'worden'. Relaties gaan niet 'zomaar' uit.
Soms valt men in de valkuil van het aanwijzen van één specifieke reden, maar dit is vooralsnog altijd maar de 'oppervlakkige reden'--en de wortels van het werkelijke probleem liggen veel en veel dieper.

Laten we, als voorbeeld, een situatie scheppen:
Meisje & jongen hebben relatie, maar 'ineens', tijdens een uit de hand gelopen telefoongesprek, maakt hij het uit en is niet meer bereikbaar. Meisje is ontredderd en wanhopig; ze heeft het niet 'zien aankomen'. Alles leek zo goed te gaan. Dus ze zoekt de schuld bij zichzelf. "Hij heeft het ineens uitgemaakt omdat ik aan de telefoon ontzettend boos op hem was omdat hij weer afbelde. Als ik nou niet zo boos was geweest, waren we nu nog bij elkaar. Help, wat moet ik doen om hem terug te krijgen?!".

Schuldgevoelens staan in bovenstaand voorbeeld voorop. Meisje voelt zich zo schuldig, dat zij niet in staat is om verder te kijken dan de oppervlakkige reden ('omdat ik boos was, heeft hij het uitgemaakt').

Laten we nu, op hetzelfde voorbeeld, eens de kracht van Erkenning toepassen.

"Hij maakte het telefonisch uit, omdat ik in een uit de hand gelopen telefoongesprek waarin hij wederom afbelde, kwaad werd op zijn onbetrouwbaarheid. Mijn kwaadheid was gericht op zijn herhaaldelijke onbetrouwbare gedrag in de relatie--en ik kon niet langer meer mijn ogen ervoor sluiten. Ik realiseer mij nu, dat als ik genoegen blijf nemen met een partner die zich herhaaldelijk bewijst als iemand die het niet zo nauw neemt met zijn betrokkenheid in deze relatie, af en toe zelfs periodes niet bereikbaar is, en mij keer op keer blijft teleurstellen en onderwaarderen met zijn gedrag--ik een belangrijk aandeel heb in hoe die relatie in praktijk gestalte krijgt. Als ik bereid ben, om dit gedrag te blijven accepteren en dogen, zal ik allereerst de redenen moeten leren begrijpen waarom ik hiertoe zo bereid ben. Wat ik nu al kan zien, is dat mijn relaties deze vorm aannemen, omdat ik in de basis al niet geloof dat ik 'goed genoeg' en 'waardevol genoeg' ben om voor mijzelf beter te wensen/eisen".

---

De kracht van erkennen welke rol je hebt gespeeld en welke eigenschappen aan verbetering of een 'upgrade' toe zijn, is dat het je definitief haalt uit de ontkenningsfase. Alles dat je erkent, brengt nieuwe inzichten teweeg die vruchtbaar zijn.

Als je leert begrijpen wat jou hier heeft gebracht, als je de inzichten toelaat waarom je op dit punt bent belandt, heb je automatisch de instrumenten in je handen om een nieuwe, veel vruchtbaardere weg vorm te gaan geven.