Dank je voor je lieve woorden, Layla.

Uit de stukjes die ik van jou gelezen heb begrijp ik dat jouw ex je ook wel erg vervelend behandeld heeft, dus ik kan me voorstellen dat er voor jou een hele berg aan (negatieve) emoties aan vast zou zitten als je hem tegen zou komen. Ik hoop met je mee, dat je hem pas tegenkomt als je je helemaal sterk voelt. Een ex tegenkomen als je je lekker voelt over jezelf is meestal wel fijn, heb ik het idee. Zeker als je het gevoel hebt dat je ex je vroeger nooit gezien heeft voor wie je echt bent; dan kan het echt wel een opkikker geven om iemand eens te laten zien hoe je opgefleurd bent sinds het uit is. Doe jij maar goed opfleuren, dan komt er vanzelf een moment dat je juist kunt gaan hopen dat je hem tegenkomt ("Ha, als hij me nu eens kon zien!")

Voor mij is het heel anders, denk ik. Hij en ik zijn uit elkaar gegaan terwijl we elkaars gezelschap eigenlijk heel fijn vonden. Als ik hem tegenkom, word ik geconfronteerd met het feit dat iedereen om ons heen met hem mag praten en van zijn gezelschap mag genieten, behalve ik, terwijl ik het juist het liefste van iedereen wil (*stampvoet* Het is niet ee-heer-luk!). Ik vlucht een beetje voor die o-jee-daarissie-wat-is-het-toch-erg-dat-we-niks-met-elkaar-hebben gevoelens, niet echt voor hem. Hoi zeggen is dus eigenlijk niet zo'n opgave, maar ik moet mezelf er wel even de tijd voor gunnen, om af te rekenen met die overgevoeligheid en mijn zelfmedelijden.

De wereld is inderdaad wel klein, want je komt soms in de verste uithoeken bekenden tegen, maar tegelijkertijd maak je mee dat je mensen die vlak bij je in de buurt wonen nooit tegenkomt. We reizen tenslotte niet alleen door de ruimte, maar ook door de tijd. Het is maar net hoe je levensritme is. Heb jij echt plaatsen en tijden die je deelt met je ex, of lopen jullie levens nu zo'n beetje langs elkaar heen?