Hey Jans,

Moeilijk vind ik het, de juiste houding vinden t.o.v. schoonfamilie. 'k ben er meer dan 20 jaar, zowat de helft van mijn leven, mee in contact geweest. De tijd die ik gebruik in de vorige zin, de voltooid verleden tijd, geeft aan hoe onze omgang nu is.

Ik heb het er af en toe wel moeilijk mee. Gelukkig heb ik zelf een grote familie. Voor haar zal het moeilijker zijn denk ik, zij was enig kind. Zij was ook meter van één van de kinderen van een zus van mij. Toen we uiteen gingen gaf ze echter meteen aan die rol niet meer te willen vervullen. Ze vroeg me, neen, zei me, dat ik dat maar moest overnemen...

Dit illustreert mooi de houding die mijn ex heeft t.o.v. schoonfamilie. En die houding deelt ze blijkbaar met haar ouders. Toen ik kort nadat we uiteen waren af en toe in ons huis was om wat spullen te verdelen, waren zij er ook enkele keren. Haar moeder wilde nog wel wat praten had ik de indruk, maar haar vader wilde me zelfs geen goeiedag meer zeggen. Terwijl het mijn ex is die de beslissing nam om te scheiden omdat het op was...

Het doet uiteraard pijn als ouder om je kind ongelukkig te zien, en hij zag/ziet mij als de oorzaak voor het ongelukkig gevoel dat zijn dochter heeft. Ik begrijp zijn houding wel. Misschien dat het ooit nog wel verandert, alhoewel ik er aan twijfel, het zijn niet erg sociale mensen, hebben ook met hun eigen familie bijna geen contact.

Onlangs zag ik foto's van mijn dochters die hun nieuwjaarsbrief aan het voorlezen waren voor hen. De oprechte stralende gezichten van grootouders die luisteren naar de nieuwjaarswensen van hun kleinkinderen. Toen voelde ik toch wel een klap. 'k vind het jammer dat ik hen niet meer zie of hoor. Maar ja, dat verlies hoort erbij voor mij, bij het verlies van mijn ex. Een groter verlies voor hen dan voor mij, denk ik dan.

2emotional