Hey boys en girls...

Hier even een blogje... Pff ik heb vandaag een snipperdag genomen... lees ziekgemeld.
Vannacht alleen maar gespannen... onrustig en niet kunnen slapen. Vanochtend dus erg brak. Heel brak. Zo kan ik niet 25 kids in het gareel houden. En bieden wat ze nodig hebben vandaag.

Zaterdag was mn ex hier om wat belangrijke papieren op te halen. Ik merk aan mezelf (na de tijd) dat ik toch probeer hem van mijn liefde te overtuigen en dat het zonde is om na 15 jaar zo te moeten eindigen. Hij geeft dan duidelijk zijn redenen aan en dat hij de scheiding wil doorzetten. Hij is er echt klaar mee. En soms lukt het me niet omdat te geloven.
Terwijl ik verstandelijk weet dat hij niet meer van me houdt (man/vrouw relatie)
Hij heeft het wel moeilijk met het feit dat ik er veel verdriet van heb. Hij huilde er ook om.
Ik kijk erg op tegen de komende maanden en soms voel ik me zo klein, voel ik zoveel onmacht/verdriet....
Vrijdag een adviesgesprek met een echtscheidingsmakelaar. Het is dus allemaal echt.

Het feit dat ik op mn 32 bijna 33 alleen sta met lege handen doet zoveel pijn. En wie wil nu nog een meid met een giga rugzak... grote kinderwens en ik vindt me zelf verre van aantrekkelijk voor de tegenpartij. Sorry maar ik kan het allemaal niet positief meer zien..... ik was erg nog niet eens voor 100% na mn ziekte en nu alweer vechten. Alleen nu tegen mezelf en het leven.
Het leven is de afgelopen jaren zo aan ons voorbij getrokken dat ik even niet weet hoe ik er weer alleen moet inspringen en als zelfverzekerde vrouw moet gaan leven...
Schiet mij maar lek....