Ben net terug van de eerste handtekening voor de scheiding. Ik had me voorgenomen sterk te blijven en niet teveel emotie te laten zien. Laat het maar komen zoals het is.
Ik was als eerste in de wachtzaal, dan kwam zij binnen, ik gaf haar een vriendelijke goeiedag, meer woorden waren er niet gevallen. Ze zat op haar stoel en ik liep een beetje zenuwachtig rond te kijken, tot ze plots begon te wenen. God wat had ik haar graag vast gepakt en een dikke knuffel gegeven, maar dat kan ik gewoon niet meer, ze heeft iemand anders die haar nu kan troosten. Bij mij rolde er dan ook een traan over het gezicht want ik kan er nog steeds niet tegen om haar verdrietig te zien.
Die tranen van haar hebben mij wel geraakt, het was een teken voor mij dat zij het toch ook niet zo gemakkelijk mee heeft, dat ze er toch zelf ook nog een beetje mee inzit. Voorheen leek het of dat het haar helemaal niets deed, dat het de normaalste zaak van de wereld was voor haar. Dat stoorde mij enorm, maar nu, nu ik haar tranen zag, besefte ik dat ons huwelijk toch niet zo heel slecht moet zijn geweest voor haar, dat ze ook nog denkt aan onze tijd samen. Alle vragen komen gelijk weer terug boven, waarom kiest ze voor iemand anders.
Toen ik terug thuis was heb ik haar een sms gestuurd, "gaat het een beetje?". Ze heeft dan terug gestuurd dat ze het er inderdaad ook wel moeilijk mee heeft en dat ze onze tijd samen nooit zal vergeten. Ik heb haar ook gezegd dat het pijn deed om haar zo te zien en dat het nog meer pijn deed om haar te laten gaan. Dat begreep ze allemaal maar al te goed en vond het ook heel erg voor mij.
Ik hoop dat de scheiding snel achter de rug gaat zijn want als ik haar telkens zo moet zien breekt mijn hart nog meer. Nu laat ze weer emoties zien maar de hoop bij mij is al grotendeels verloren gegaan door het feit dat ze iemand anders heeft.