Gisteren een toernooi gehad op onze sportvereniging. S. had zich aanvankelijk wel ingeschreven maar deed uiteindelijk toch niet mee. Omdat zij nou eenmaal heel erg goed is in onze sport werd zij verwacht op een officieel bondstoernooi en moest ze ons ‘gezelligheidstoernooi’ laten schieten. Haar zus was wel van de partij. Die kende ik van de keren dat ik bij S. thuis ben geweest. Omdat haar zus en ik allebei aan schaken doen (of deden in haar geval) heb ik toen een partij tegen haar gespeeld. Ik verloor op dramatische wijze en derhalve leek gisteren me een mooie gelegenheid voor een herkansing.

Dus heb ik gistermiddag een hele tijd tegen de zus van S. zitten schaken. Ze lijken niet echt op elkaar maar ergens toch ook weer wel. Het zijn maar kleine dingen, maar de manier waarop haar zus kort haar tong uitstak of snel haar wenkbrauwen optilde in combinatie met een glimlach verraadde de familieband. Exact zoals S. dat ook altijd deed. Het viel me op en even leek het er op alsof ik niet tegen haar zus maar tegen S. zelf aan het spelen was. De kriebels in mijn buik kwamen opzetten en ik dacht terug aan die keren dat S. bij mij op bezoek was en ze dezelfde gebaren maakte als haar zus nu. Ik dacht terug aan die keer in de kroeg. Ze raakte me stiekem even aan en toen ik haar aankeek lachte ze verleidelijk en maakte het hierboven beschreven gebaar met haar wenkbrauwen. Die aanblik van haar adembenemende schoonheid zal nooit meer uit mijn hoofd verdwijnen.

Mede door die kleine dingen ben ik zo enorm verliefd op dat meisje geworden. De manier waarop ze lacht, praat en het toontje dat ze aanslaat wanneer ze verbaasd is. Ik heb te weinig schrijftalent om dit met woorden te beschrijven maar ik smelt ervoor.

Terug naar de realiteit. Ik won de schaakpartij maar sta zelf schaakmat. De strijd om het hart van S. zal ik immers nooit winnen.