All alone on a saturday evening... en dat is eerlijk gezegd niet verkeerd. De eerste zaterdagavond sinds de breuk ruim 2 maanden geleden dat ik niet wordt bezig gehouden door anderen. Mijn eigen beslissing voor vanavond. En met ups en downs komt je de avond door, en je merkt dat het beetje bij beetje beter gaat. In een rotte situatie kom je er pas achter aan wie je wat hebt en wie er voor je staan, nou dat heb ik zeker gemerkt. Alle afleiding die ik gekregen heb heeft me zeker goed gedaan, maar het vult die verdomde leegte maar niet (natuurlijk niet!).

En ik kan wel zeggen dat ik daar zelf ook schuldig aan ben, al kom je daar altijd pas te laat achter. Veel leuke dingen tijdens mijn relatie laten schieten, omdat ik zo graag bij mijn engel wilde zijn. Keertje pokeren, keertje tennisen, keertje dagje naar het strand? Vaak vond ik wel een excuus zodat ik in alle rust lekker thuis kon blijven en dan niks doen, op de bank een filmpje pakken met m'n vriendin. En oh wat was ik dan gelukkig. Zelf voor gekozen. Weinig tijd gemaakt voor andere mensen in mijn leven, daar kom ik nu achter. En nu ze er staan voor me kan ik er nog even niet van genieten, maar mijn gedachtes worden er wel door afgeleid En ze blijven maar hameren dat alles vanzelf weer goed komt met me...

Wat is er toch aan de hand in mijn brein dat er voor zorgt dat ik nog zoveel terug moet denken aan "vroeger". Waarom nou niet de hele dag rondlopen met het idee dat de hele wereld voor mij open ligt. Dat ik een goed leven kan hebben on my own. Dat ik deze klap heb opgevangen en overleefd. Dat ik er sterker uit ga komen. Dat ik beter verdien. Dat de kansen op nieuw gelukt vast weer gaan opduiken. Zo was het in het verleden toch ook, waarom zou dat nu niet meer kunnen gebeuren? Toch geloof ik daar nu niet in, ik weet niet waarom. Maar op een of andere manier trekt dat brein mij telkens weer in het negatieve... en dat zelfvertrouwen heeft een kolossale deuk opgelopen. Dat schijnt erbij te horen lees ik hier in verhalen terug, maar ik vraag me af hoelang dit rotte gevoel nog gaat duren. Schrijven helpt gelukkig dus bij deze. Sterkte allemaal hier.

Groeten, JP