”Zou je als moeder niet voor respect uit je kind die ex uit de driehoek schoppen?”

Zonder twijfel: ja! Maar het is voor mij lastig te beoordelen welke issue het voor je moeder zo moeilijk maakt om dit te doen. Het kan niet anders dan dat er voor haar een noodzakelijk belang, behoefte of wens in het spel is die haar beinvloedt in haar handelen, en deze zijn kennelijk zo aanwezig, dat het nu jullie relatie begint te beinvloeden. Vooralsnog blijven het uiteraard maar mijn speculaties—op afstand.

”En wat heb ik eraan om mij in deze driehoek te bevinden? Wat is mijn winst? Want tot nu toe heeft het me alleen maar ellende en frustratie opgeleverd.” […] “Je zegt mij om na te denken over mijn eigen aandeel waardoor we in die driehoek beland zijn, maar ik zou het echt niet weten.”

Wanneer er sprake is van een 'driehoeksverhouding', wil dit niet automatisch zeggen dat alle partijen hier vrijwillig en welbewust voor hebben gekozen. Ik durf te stellen dat geen van jullie 3en daar mee bezig is geweest als 'het ultieme doel' dat jullie voor ogen hadden. De verhoudingen zijn nu eenmaal, mede door de inter-persoonlijke verschuivingen en de nieuwe belangen die daaruit ontstonden, ontspoord.

In het begin was het jij en je moeder, met de nieuwe huurder, je (toen nog niet) ex, op emotionele afstand. Overzichtelijk en duidelijk begrensd. Toen de verhouding tussen je (toen nog niet) ex en je moeder inniger werd, begon er al een verschuiving te komen. Het was nog steeds jij & je moeder, maar je ex had zich inmiddels emotioneel dichter bij je moeder weten te manouvreren.

Ik denk dat de grenzen echt begonnen te vervagen toen de liefdesrelatie tussen jou en je ex zich begon te ontwikkelen, terwijl je ex bij je moeder inwoonde en met haar een diep-persoonlijk contact onderhield. Een platonisch contact vraagt om hele andere dingen dan een romantisch contact. Geloof ook dat de verstrengeling van behoeftes, wensen en belangen hier zijn oorsprong vindt.

Hoewel de situatie momenteel inmiddels weer veranderd is, was er ook voor jou ten tijde van de start van je liefdesrelatie met hem een beloning (winst) in het verschiet: zoals je zelf al eerder beschreef “...omdat het je leuk leek om iemand te hebben waar je samen leuke dingen mee kon doen, aangezien je niet veel vrienden en maar 1 goede vriendin hebt.”

Je bent de relatie niet aangegaan omdat je zo weg van hem was, maar omdat hij voor jou vermoedelijk ook een leegte opvulde (of zou kunnen gaan opvullen). Je zou dus eigenlijk nog een stap verder kunnen gaan en dat is dat jullie relatie om de verkeerde redenen is aangegaan. Er moet een tijd zijn geweest waar de voordelen (winst) van de relatie nog steeds de nadelen (verlies) overschaduwden. Zoals je in één van je eerdere posts al schreef: hij was ook attent, complimenteus, hulpvaardig en vrijgevig.

Zakelijk bekeken: elke relatie kenmerkt zich door de procentverhouding investering-winst. Het gaat fout, wanneer er te grote investeringen zijn gedaan, maar hier te weinig winsten in wordt behaald.

”Ik ben ook niet perfect, maar ik heb helemaal nooit in die driehoek willen belanden, ik heb altijd verlangd naar een diepe vertrouwensband met mijn partner, maar hij deelde deze met mijn moeder.”

Ik begrijp dat je hier nooit vrijwillig en bewust voor zou hebben gekozen. Schaam je er dan ook niet voor dat je er toch in bent beland—en neem het jezelf vooral niet kwalijk in die zin dat je gaat geloven dat je 'expres' al deze ellende hebt aangetrokken. Blijf niet teveel bezig met de “als ik dit niet had gedaan, dan...”, “als ik dat wel had gedaan, dan...”, want dan blijf je teveel hangen in de gebeurtenissen.

Het is moeilijk voor mij om concrete adviezen te geven omdat ik niet kan inschatten hoe groot de aanwezigheid van en het contact met je moeder in je dagelijkse leven is. Wellicht is jullie relatie heel bepalend in je leven, omdat je mede door je angst-stoornis, een tamelijk geisoleerd leven leidt en je moeder ook een leegte hierin opvult. Ik weet niet of dit ook echt zo is, wederom: speculatie. Ik kan ook niet inschatten tot waar je toe in staat bent (afstand nemen en je moeder haar eigen 'fouten' te laten maken met deze ex) en of je het aan durft te gaan om vanaf een zijlijn te moeten aanzien hoe hun verstandhouding zich ontwikkelt—en welke ellende daaruit voortkomt.

Toch denk ik dat je een goed begin kan maken door een zekere afstand te gaan nemen. Afstand bewaren in de vreemd-innige relatie die je moeder heeft met je ex—en het hun met z'n tween maar laten uitzoeken. Bemoei je er zo weinig mogelijk mee; kruip niet langer meer in de mailtjes die hij haar toezendt want deze voegen voor jou toch niets toe. Probeer je achter het besluit te voegen dat je je zo min mogelijk met hun relatie bemoeit: wat niet weet, wat niet deert, tenslotte.

Daarnaast zou ik ervoor kiezen om het hele thema 'ex', zo weinig mogelijk nog met je moeder te bespreken (en in ieder geval, als het echt niet anders kan, alleen maar 'oppervlakkig')—aangezien zij momenteel vanuit haar eigen behoeftes in deze situatie niet objectief kan zijn. En jou hierin, hoe pijnlijk en uitermate frustrerend dan ook, niet constructief kan steunen.

Ik begrijp dat je natuurlijk het liefste zou zien dat je moeder onvoorwaardelijk jouw kant zou kiezen. Maar die keuze kun je helaas niet afdwingen. Sterker nog: hoe meer je dwingt, des te meer zij zich zal gaan verzetten—en des te gevoeliger zij zal zijn voor de invloed van je ex.

Het zou best welleens kunnen zijn dat wanneer jij een (voor jou) duidelijke afstand neemt in deze situatie, de noodzaak van je moeder om je ex te verdedigen en zich over hem te ontfermen, zal gaan afnemen.