We zijn weer een poosje verder en langzaamaan worden de hoge golven minder en het water kabbelt rustig aan verder. Wonder boven wonder begreep hij, zoals nu lijkt, de boodschap dat het hoe dan ook nooit meer iets zou worden. Na veel woede te hebben gevoeld (op ons beide overigens) nam hij na een bewust genomen tijd voorzichtig contact met me op met de boodschap dat hij niet wilde dat we elkaar maar vergaten met zoveel boosheid en ondanks alles vergaten dat we ook goede dingen hadden. Hij bood zijn excuses aan voor de leugens (niet voor evt vreemdgaan maar dat doe er Niet meer toe - het herhaaldelijk liegen en manipuleren is genoeg reden). Nadat het bij mij weer dagen later zakte besefte ik me dat boosheid een zinloze emotie is, tenminste: voor een lange tijd. Even boos zijn mag om lessen te trekken. Daarna brengt positiviteit alleen maar een toekomst.

Dus ik heb dat kort uitgesproken en we hebben nu echt zeer zeer matig heel weinig contact maar wel zonder negatieve toon. Hij probeert (op dit moment) niet meer en respecteert dus eindelijk de keuze en de situatie. Ik kan rustig aan verder en voel me tegelijkertijd steeds sterker worden maar ik mis onze goede momenten en hem ook enorm. Dat gemis wordt steeds sterker maar ik geef er niet aan toe.

Wie weet was dit het dan. Ik wil het niet goedpraten, maar wellicht heeft mijn gevaarlijke actie dan toch iets gebracht: voor mijzelf én hem duidelijkheid dat het zo in ieder geval niet meer gaat en dat ik het zo niet meer wil.

Nu nog dat gemis een plek geven, dat zal nog even duren. En dan op naar een toekomst... Zou het dan alsnog zo "gemakkelijk" afgesloten kunnen worden?