beste climb, als ik het goed gelezen heb zijn jullie nu een week uit elkaar...dat is nog ontzettend kort en sorry dat ik het zeg maar hoe jij je nu voelt, dat zal een tijdje duren, geef jezelf de tijd en probeer de dagen zo goed mogelijk door te komen, hoe moeilijk het ook is. Zelf ben ik nu hier nieuw omdat ik na vijf maanden nadat het uit is gegaan tussen mij en mijn ex nog niet helemaal geaccepteerd hebt dat het over is tussen mij en mijn ex en daarom op deze site terecht ben gekomen zodat ik heel veel verdriet van me kan afschrijven. En ik kan je zeggen dat het best wel helpt want je kunt hier al je gevoelens in kwijt. Ik heb het nog steeds heel erg moeilijk want bij mij komen ook erg veel herinneringen naar boven zonder dat ik het wil. Dat is een heel lang proces en sorry dat het niet zo bemoedigend klinkt maar is het nou eenmaal zo. Blijf hier komen en schrijf het van je af. We steunen elkaar en dat is het belangrijkste..

Liefs pino

Ha Climb, ik lees dit en dacht...nou ik wil hier toch even op reageren, want het is zo herkenbaar!!!

Toen mijn ex-vriend het uitmaakte viel ik ook van de ene herinnering in de andere herinnering. Elke herinnering bracht het verdriet naar boven, bezorgde mij een nasmaak in de mond, omdat ik geconfronteerd werd met leegte in mijn hart. Ik kreeg daar rillingen van, de tranen over mijn wangen bleven maar vloeien, mijn hart brak elke keer om 'dat moois' wat ik verloren had. Wat vreselijk, echt vreselijk vind ik dat als ik erop terug kijk. IK werd ook boos, wat moet je nou met zulke mooie herinneringen als dat je hele wereldje op je kop zet?
Toch, toch jaja er kwam zelfs een moment dat ik terug kon denken aan herinneringen met een glimlach, het verdriet kwam niet zo sterk naar boven. Nu ben ik 2 maanden verder, ik heb mijn verdrietige buien, ik mis hem ontzettend en baal nog steeds om wat ik kwijt ben....maar die stomme rotherinneringen die me geestelijk kapot (zo voelde ik dat)maakten zijn niet meer zo heftig.

Dan krijg je weer met iets anders te maken, maar de herinneringen en de wanhoop dat vond ik het allerergst!!

Daar komt echter snel een einde aan, je zult de herinneringen houden, maar ze zullen veel minder pijn doen....en ook dat je niet continu bestookt wordt door herinneringen. Ik denk veel aan hem, maar er komt niet elke keer een of andere herinnering naar boven als ik iets doe.
Dat scheelt!

Ik denk dus ook dat je er echt in zit, vecht er niet tegen zoals anderen zeggen....dat kost alleen maar energie, accepteer dat dit erbij hoort.

En het gaat je lukken, je gelooft me misschien niet, maar zolang je elke dag tegen jezelf zegt "ik kom eruit, het gaat me lukken"
dan zal dat ook gebeuren en soms moet je dat 100 keer tegen jezelf zeggen op een dag!

Sterkte.

Ook wil ik hier graag op reageren over die herinneringen...Het is ook net zoals anderen het beschrijven en die herinneringen die ik heb, zijn nog steeds pijnlijk voor mij maar ik huil er niet meer zoveel om. Dat zal ook bij jou gebeuren. Die herinneringen komen het meest wanneer je ze niet verwacht en dat is een harde domper. Probeer je gevoel toe te laten bij elke herinnering die bij je naar boven komt en probeer dan uit te vinden wat voor gevoel dat precies bij je oproept: Doet dat echt zeer of minder zeer dan die andere herinnering? Laat je gevoel toe en huil erom als je wilt. Of lach erom als je wilt. Of wat dan ook. Maar laat het toe en stop het niet weg. Die herinneringen zul je meestal je hele leven onthouden en koester het daarom met heel je hart hoe pijnlijk sommige herinneringen ook zijn. Ik heb dat zelf ook heel erg; herinneringen
die soms onverwachts naar boven komen die me soms helemaal lam maken van verdriet en ellende maar ik laat het toe. Al huil ik me de ogen uit mijn kop, naderhand zie je het allemaal wat minder ellendig in.

Ieder mens heeft warme gevoelens voor iemand met wie je een liefdesrelatie heb gehad (behalve als er echt pijnlijke dingen gebeurd zijn) en die zullen altijd blijven. Juist daarom stop het niet weg maar laat het toe...

Veel liefs Pino