Van mij mag het weekend inmiddels gestolen worden.... vannacht is het precies een week geleden dat ze na een heel leuk telefoongesprek op zaterdagavond ineens met een whatsapp-berichtje de deur volledig dichtgooide omdat ze het allemaal te verwarrend vond en er te veel mee bezig was...... Ze heeft nog steeds m'n antwoord niet gelezen en ook niet gereageerd op m'n briefje en cadeautje.... Af en toe zie ik haar online op de chat of op skype, maar ze is daar dan vaak snel weer weg, alsof ze bang is dat ik contact zal opnemen ofzo. Soms is ze wat langer op de chat, maar ik ga haar nu natuurlijk niet benaderen. Het laatste contact is vanuit mij geweest, dus zij is aan zet.

Maar sjemig wat is het soms moeilijk. Wanneer doe je het nou goed. Ze heeft zoveel k%$-ervaringen met mannen gehad, dat ik niet weet wat ze nou echt wil. Hoopt ze nou dat ik voor haar ga vechten en haar laat zien dat ik niet bij een tegenslag wegloop (dit is overigens niet de eerste keer dat ze ineens na een leuk contact afstand neemt) of wil ze juist kijken of ik haar wens respecteer en haar met rust laat (wat anders zou zijn dan wat ze heeft meegemaakt), of is ze er echt gewoon helemaal klaar mee en wil ze me nooit meer zien (maar waarom zeg je dan n paar uur daarvoor nog dat je me echt leuk vind zonder dat ik daarom vraag en spreken we af voor de dag erna).

Vandaag ook af en toe weer lekker zitten huilen, lucht wel op, maar lost natuurlijk niks op. Probeer met van alles bezig te zijn, maar de pijn van haar missen zit overal doorheen. Zo gek, voorheen hadden we ook wel dagen zonder elkaar te zien en we hadden niet eens elke dag contact, maar nu voelt het echt als een leegte.... een leegte die pijn doet.

Ik dwing mezelf om gewoon te eten, probeer leuke dingen te doen en aan leuke dingen te denken, maar ze blijft zo trekken, juist omdat het voor mij ook zo verwarrend is. Als ik dan zo anders ben dan andere mannen die ze heeft gekend en ze vindt dat verwarrend, waarom zoeken we dan niet uit waar dat door komt. En als daar uit komt dat we geen relatie krijgen, maar gewoon vriendschap vind ik dat ook al heel waardevol. Maar om de een of andere reden heeft ze ineens in haar hoofd gekregen dat het duidelijk MOET zijn en is dat te veel ofzo. En ik weet niet hoeveel duidelijker ik nog moet zijn. Ze zocht excuses om niet verder te hoeven gaan hiermee, terwijl ze me wel leuk vond....vaak is het andersom, je vind iemand niet leuk meer en probeert excuses te verzinnen die het afscheid verzachten..... zij nu dus niet en dat maakt het voor mij ook weer verwarrend. Echt, ik zou er veel voor geven om gewoon weer het contact te hebben, no strings attached.

Blijf ik hopen dat ze er uit gaat komen en dan weer contact wil/kan hebben..... ga ik verder en laat ik haar in haar sop gaar koken (voelt voor mij alsof ik dan toch een van die KL$%^zakken ben die haar in de steek laten)... ga ik haar over 3 weken met haar verjaardag een brief sturen (maar blijf dan dus hopen dat ze daar een leuke reactie op gaat geven....

Eigenlijk zou ik willen dat ik van dit rotgevoel af kom en dat ik zonder verwijten, vragen, pijn en verdriet over een tijdje het contact weer aan kan gaan, dan is het echt helemaal zonder verplichtingen en kan het mijzelf ook niet meer zo hard raken als er geen contact komt..... onvoorwaardelijke vriendschap......zo zou ik mezelf graag zien.....en zo voel ik het vaak ook in de liefde, dat maakt het nu ook zo raar dat er dus ook mensen zijn die er niet in geloven of denken dat het niet bestaat.....

Nou ja, het heeft me alweer een beetje geholpen om hier te schrijven, maar ik voel me bij tijd en wijle dus gewoon vertwijfeld en verdrietig.... ik zou willen dat ik in haar hoofd kon kijken om te weten wat ze nou echt wil..... dan kan ik ook de rust vinden die zij nu voor haarzelf zoekt....