Hallo allemaal,

Hopelijk gaat 't goed met iedereen in deze 'gezellige' kerstdagen... Alleszins vooreerst beste wensen aan iedereen. Wensen van plezier, geluk of beterschap.

Dat laatste heb ik zelf een beetje nodig. Ik begrijp immers niet... het is nu dik een half jaar geleden, dat het uitgeraakt is tussen ons. Zij heeft toen de beslissing genomen om te doen alsof ik niet meer besta. Ik heb getracht om enigszins menselijk contact te zoeken, niet als beste vrienden, maar gewoon vriendelijk ten opzichte van elkaar... Zij heeft dat toen geweigerd. In zes maanden hebben we dus slechts een keer 'contact gehad'... 'Contact', want we kwamen niet verder dan SMS.

Nu zes maanden verder, denk ik nog elke dag even hard en even veel aan al wat gebeurd is. Elke dag nog tracht ik te begrijpen wat er gebeurd is en hoe het zover is kunnen komen. Maar het lukt me niet... Ik vind geen antwoorden. IK begrijp het gewoon niet... Dat het voorbij is, begrijp ik wel. Dat de liefde weg is, daar kan ik mee leven, maar dat je daarom iemand volledig uit je leven moet schrijven, snap ik niet. Dat je na vier maanden nog altijd zegt dat 'de gevoelens te diep waren', om een gesprek te ontwijken, begrijp ik niet. (ondanks het feit dat ze binnen anderhalve maand met haar nieuwe vriend samenwoont) Dat ik niets mag weten van haar zoontje, dat me twee jaar lang ingepalmd heeft (en nog steeds), gaat mijn petje te boven... Zij is gelukkig, waarom mag ik dat dan niet?

Het denken maakt me moe. Ik trappel al zes maanden ter plaatse. Ik probeer alles om mezelf terug op de rails te krijgen (uitgaan, vrienden zoeken, hobbies, sport, uitgaan, op vakantie gaan, veel gaan werken --> mijn leven kan druk genoeg zijn), maar het enige wat ik krijg is overpeinzing, treurnis en twijfel... Het is moeilijk te vatten. Mijn karakter aanvaardt niet dat het nu zelf moet doen alsof zij dood is, en nog minder alsof haar zoontje niet meer bestaat...

Het beheerst mijn wereld en dat is niet gezond. Na zes maanden, is het nog geen greintje verminderd. Het wordt zwaar. Het is alsof ik in een vliegtuig zit dat op automatische piloot vliegt. Maar die automatische piloot vliegt stilletjes aan steeds verder weg van de voorgeschreven route, tot de brandstof op is.... Ik hoop elke dag op een opgewekt gevoel, maar het leven is een last geworden in plaats van een lust.

Wat kan ik nog doen om heropstanding te laten plaatsvinden? Contact mijden lukt even slecht als contact zoeken... Hoe kan ik mezelf terug vinden, ben al een half jaar aan't zoeken.
En nog: Hoe kan ik haar houding begrijpen? Wie kan me in een richting van inzicht sturen? Ik heb haar nooit iets misdaan, enkel bemind, haar en haar zoontje. Dat liefde weggaat, kan ik begrijpen, daarvoor zijn we mensen. pijnlijk maar menselijk... maar dat ze moet doen alsof ik niet meer besta, dat heb ik niet verdiend. Wat drijft een mens om zo te doen?????

Groeten,
Een stilaan wanhopig rakende Drazic.