Tja, en zet nu je gevoelens maar eens op papier.
Het begin is het moeilijkst.
Maar oke, ga het proberen, misschien helpt het.
Misschien krijg ik zelfs wel de gouden tip.
Maar het belangrijkst is misschien wel dat je hoopt op een beetje begrip.

Ik ben een man van 49 en heb een relatie van 1,5 jaar met een vriendin
die 120 km verderop woont.
Zij is 40 en heeft 4 kinderen, ik heb er 2.
Mijn kinderen zijn al ouder en wonen op zichzelf, haar oudste is net
het huis uit en zij leeft dus met haar drie dochters, in de leeftijd van
9, 11, en 13 jaar. Beide hebben we een bewogen leven gehad en het nodige
meegemaakt, veel bagage dus.

Het begon dus voor 1,5 jaar terug, een vriend, die zijn rijbewijs kwijt was
vroeg me een keer met hem mee te gaan naar een discotheek.
Om hem een plezier te doen ben ik meegegaan.
Hij kwam daar vaker en stelde me aan een paar mensen voor.
Een daarvan was dus C. We gaven elkaar een hand , dat hoort bij het voorstellen
en keken elkaar aan. Op dat moment werden we beide overspoeld door gevoelens
Dit was liefde op het eerste gezicht.
Het was overweldigend! Een gevoel van herkenning,genegenheid raar gevoel in de buik, ongeloof en nog veel meer. Pfff en dat op oudere leeftijd.
We hebben een paar keer gedanst die avond en meer is er op dat moment niet gebeurd.
Langzaam maar zeker hebben we dit sterke goede gevoel omgezet in een relatie.
Ik heb haar kinderen leren kennen en dat liep allemaal geweldig.
Geen negatieve dingen, kinderen mochten mij graag en ik hun ook.
Daar zouden geen problemen ontstaan. Want dit zijn dingen waar het in een relatie toch kapot kan lopen, ik bedoel met kinderen die partners niet accepteren.
Maar nee, alles rozegeur en maneschijn. Geweldig!
Ik probeerde zoveel mogelijk bij haar te zijn, en niet alleen in de weekenden.
Ik ben zelfstandig en zover mijn werk het toeliet, ging ik naar haar.
Ook kwam ze wel een weekend bij mij, alleen, dat was totaal anders.
Bij mij zonder kinderen, doen en laten waar we zin in hadden, heerlijk.
Zij is een jaar of 8 geleden gescheiden en is een behoorlijk actief persoon.
Ze reageert waanzinnig op invloeden. volle maan, ongesteldheid, tegenslagen. maar is ook vol humor.
Ze heeft problemen met nemen van besluiten, maar slaat zich goed en sterk door het leven.
Bij haar thuis is altijd aktie en niet alleen door de kinderen.
Elke dag heeft ze mensen over de vloer, mannen vrouwen. niks verkeerd, kennissen.
Zelf klaagt ze hier wel eens over en heeft het gevoel dat ze geleefd wordt.
Door haar kinderen en door haar omgeving.
Ze heeft er een probleem mee, dat wij op afstand wonen.
Ze geeft aan dat ze me het liefst elke dag om zich heeft en dat haar probleem steeds groter wordt.
Sinds een jaar klaagt ze hierover en daardoor gaat de stemming onder elkaar erop achteruit. We zien mekaar alleen in de weekenden, houden van elkaar, maar kunnen eigenlijk niet zoals we willen. Ik zou wel naar haar toewillen, maar door mijn werk wordt dat probleem. Ik kan het niet opbrengen om elke dag 120 km heen en 120 km weer terug te rijden, dat hou ik niet vol. Dit komt ook door onregelmatige tijden. Als ik dat zou doen, ben ik alleen maar onderweg en zou s'avonds te moe zijn om nog iets te ondernemen en volgende dag met tegenzin weer gaan.
Van haar kant wil ze niet naar mij toe om haar kinderen, ze is bang voor de verandering en bang dat de kinderen gaan rebellizeren en dat daar problemen uit voortvloeien en misschien ook gedrag, zowel op school als thuis.
Zou voor de kinderen ook verandering van school betekenen.
Ik heb nog een probleem om naar haar te gaan. Haar omgeving, haar vrienden. De steeds aanwezige druk van de aktie en alles erom heen, soms echt zo'n doorgangshuis. de ene komt en de andere gaat.
Ook hierdoor hebben wij een probleem, omdat we niet aan elkaar toekomen.
Dar ik haar met de kinderen moet delen is oke en vanzelfsprekend, maar dat ik haar daarnaast nog met de hele stad moet delen, gaat me te ver.
Ik heb haar voorgesteld om ergens in de midden iets te gaan zoeken voor ons, met de kinderen. Het leek haar in het begin goed idee, we hebben zelfs al wat woningen bekeken en gekeken naar verbindings en school mogelijkheden voor de kinderen.
Maar nu komt het, ze gaat zich steeds meer afzetten tegen het idee.
Haar bekenden geven hun goedbedoelde bemoei adviezen.
De stemming daalt nog verder.
eigenlijk hadden we de beste vooruitzichten, we zijn nog steeds stapelgek op elkaar. Maar door alle invloeden van buiten, gaat het niet !
Afgelopen weekend heb ik haar voor de keuze gesteld.
Of ik wil elke dag met je samen en we gaan ervoor.
Of ik laat je vrij, want nog 10 of 15 jaar wachten tot de kinderen het huis uit zijn en wij een keer aan elkaar toekomen, dat wil ik niet.
Ik ben het alleen zijn ook moe en ben af en toe best wel eenzaam.
Juist omdat we verder eigenlijk heel goed in staat zijn goed met elkaar te praten en onze ideen over het leven , gedachten en opvattingen op een lijn liggen, zou ik er niet over hoeven na te denken om de stap met haar te nemen.
Garanties krijg je nooit, maar als je niets probeert?
Tja, dit was mijn verhaal in grote lijnen.

Vandaar rit naar de hel is in vergelijking met dit nog plezierreisje
Ik hou van haar en mis haar.
Zij houdt van mij en mist mij.
Gisteren haar spulletjes en haar huissleutel naar haar teruggebracht.
Mijn spulletjes en mijn huissleutel weer meegenomen.
Uurtje bij haar geweest.
Innige omhelzingen, kussen, tranen.

Ik huil nu