Je vraagt om levenswijsheid, dus ik antwoord met iets wat ik heb meegemaakt, waarbij ik misschien ongeveer hetzelfde heb gevoeld als jij.

Ongeveer twee jaar geleden ben ik stevig gekwetst door twee mensen die ik al jaren kende. Ze weigerden met me samen te werken aan een project, om nogal grievende redenen: de ene wees me af omdat ik een vrouw was, de ander omdat hij me kennelijk zó onaardig vindt, dat hij er niet aan moet aan denken om met mij in één kantoor te zitten. Het kostte mij vrij weinig moeite om de voors en tegens tegen elkaar af te wegen, en tot de slotsom te komen, dat het het beste was om iedereen in zijn waarde te laten en ieder ons weegs te gaan. Ik heb met beide heren een bedaard gesprekje gevoerd, waarin ik wel heb verteld dat ik hun standpunt betreurde, maar dat het me onverstandig leek om erover in discussie te gaan, en dat was dat. De kous was af...

... behalve dat ik nog zeker een jaar heb rondgelopen met boosheid en frustratie over wat ik voelde als onrecht, en onmacht om er iets aan te doen.

Ik heb van begin af aan tegen mezelf gezegd “ik vergeef ze”, maar zo simpel is het daadwerkelijke vergeven nog niet gebeurd, zo bleek. Uiteindelijk lukte het me pas, toen ik mezelf realiseerde dat beide mannen een aanzienlijk risico hebben gelopen door te doen wat ze deden (ze hadden hun baan kunnen verliezen en in de praktijk is hun relatie met hun werkgever enorm verslechterd). Kennelijk meenden ze zo oprecht dat ze dit moesten doen, dat ze er er dat risico voor over hadden.

Dat maakt op zich wat ze deden niet beter - discriminatie is nog steeds moreel verwerpelijk en die andere gast vergist zich nog steeds in hoe verschrikkelijk charmant ik eigenlijk ben - maar het zegt wel iets over de kracht van de overtuiging waarmee ze gehandeld hebben. Ik weet namelijk zeker (dat is wel een vereiste voor vergeving, denk ik) dat deze mannen geen slechte mensen zijn; ze zijn gewone mannen net als jij en i.. - nou ja, niet als ik, want ik ben een vrouw- maar ze zijn gewone mannen, die in principe gewoon goed willen doen en zo gelukkig mogelijk willen leven. Aangezien ze er heel wat voor over hadden om mij af te wijzen, zullen ze heel sterk overtuigd zijn geweest van het belang daarvan, en dus hebben ze niet lichtvaardig, zo maar, besloten om dit te doen om mij te pesten. Het is niet persoonlijk, niet hullie tegen mij. Dat gaf mij veel rust.

De persoonlijke kwetsuur doet niet meer zo veel pijn, nu ik de situatie meer bekijk vanuit hoe belangrijk het kennelijk voor hen was, in plaats van hoe gemeen ze deden tegen mij. Het onrecht en de onmacht zijn daarmee nog niet aangepakt, maar die heb ik kunnen verzachten door te bedenken dat zij door het leven zullen moeten als vrouwendiscrimineerder en bad judge of character (vind ik dan, tenminste) en dat is eigenlijk lulliger voor hun dan voor mij. Ik heb wel degelijk de macht om daar iets tegenover te zetten: ik kan er namelijk zelf voor kiezen om beter gedrag vertonen dan zij.

Ik weet niet of dit voor jou bruikbare gedachtengangen zijn. Mijn strategie berust op de volgende vooronderstellingen:

• Ze is een goed mens en wil in principe goed doen;
• Als ze me toch bewust kwetst, zal het doel waarvoor ze me kwetst wel heel belangrijk voor haar zijn;
• Als het doel waarvoor ze me kwetst verwerpelijk is, dan is zij betreurenswaardig, niet ik;
• Ik kan mijn gekwetste gevoel van eigenwaarde repareren door zelf zo goed mogelijk te leven.

Als een van deze vooronderstellingen in jouw geval niet opgaat, vrees ik dat mijn levenswijsheid niet aansluit bij jouw specifieke situatie. Als je er wel helemaal in mee kunt: Yay!

Het kostte mij wel even tijd en energie, om steeds als ik me boos of gekwetst voelde, de gedachtes die ik dan had te vervangen door deze, maar op den duur ging het vanzelf en dacht ik er helemaal niet meer aan. Ik vind de mannen inmiddels gewoon weer aardig, trouwens (maar wel een beetje dom, puh )

Ik beantwoord je vraag in dat andere blog, want daar gaat het vrij uitgebreid over polyamourie. Ik zie je daar *zwaait*