Hallo ik ben een meid van 21 jaar. Ik heb 3 jaar lang een relatie gehad met een hele lieve jongen. Aan het begin was het zo geweldig. Ik was verliefd en wilde alles met hem delen. Ik deed alles voor mijn lieve vriendje. Maar steeds meer kreeg ik het gevoel dat we niet bij elkaar paste.

Ik ben zorgzaam en lief. Maar ik kon in onze relatie ook een ontzettende bitch zijn. En had geen blad voor mijn mond. En ook iemand nodig die naar mij luisterd. En mijn vriend kon dit niet zo goed. Hij uitte zijn gevoelens ook zelden. Dat was voor mij zo moeilijk. We vonden elkaars humor ook nooit zo. Maar daar valt mee te leven. Het laatste jaar hebben we zoveel ruzie gehad wat vooral van mij afkwam omdat ik de confrontatie opzocht. waarom? Puur omdat hij dit van mij pikte en zelden iets naars terug zei. Hij zegt altijd: Als je nu zelf weet dat je stom en naar doet waarom zou ik er dan iets van zeggen? En ik wilde juist zo graag dat hij wat terug zei. Op het laatst kon hij in mijn ogen niets goed meer doen. En dat vind ik erg want het is een hele hele lieve goede jongen.

Ik kan goed luisteren maar zit al jaren niet goed in mijn vel en tob met ups and downs. Dat was al zo voordat ik mijn vriend leerde kennen. Maar ik wilde gewoon niet inzien dat ik hulp nodig heb. Ik heb een aantal pogingen tot hulp zoeken gedaan maar dat vervolgens weer afgeblazen.

En dus heb ik gisteren samen met hem besloten om de knoop door te hakken en allebei onze eigen weg te gaan. Hij zag ook in dat we geen toekomst samen zouden hebben. We zouden gaan samenwonen. En dan was het waarschijnlijk fout gegaan. Ik zat er al een hele tijd mee maar drukte dit weg. En deed alsof er niets aan de hand was.

Het ergst vind ik nog dat ik hem pijn heb gedaan omdat ik zelf gefrusteerd was. Hij was altijd de lul. Nu pas zie ik in hoe fout dat is. En ik ga hulp zoeken. Ik heb hem ook gezegd dat hij door moet gaan. En lol moet maken en praten met vrienden en familie. Het is geen prater... Gelukkig zijn we heel vredig uit elkaar gegaan. Zonder ruzie, of lelijk doen. We hebben elkaar geknuffeld en een laatste kus gegeven. Als afscheid.

In de 3 jaar dat ik een realtie met deze jongen heb gehad heb ik veel van hem mogen leren. En ik ben er trots op dat ik zijn vriendin was. Ik hoop dat hij heel erg gelukkig wordt want dat verdient hij. En met mij wordt hij niet gelukkig dat zie ik nu ook in. Ik leef met pieken en dalen. En kan zo verschrikkelijk boos zijn op de wereld.

Maar na gisteren zie ik mijn droom wel in duigen vallen. Niet samenwonen, geen relatie meer, in therapie. En ik heb pas mijn spw4 diploma behaald en zou sph gaan doen. Maar hier zie ik even vanaf. Die opleiding is erg confronterend. Dat kan ik nu niet aan. Ik ga aan mezelf werken, een huisje zoeken en werken op een activiteitencentrum.

We zullen allebei een erg moeilijke tijd hebben. Vooral omdat we nog van elkaar houden. Maar ik denk echt dat het beter is zo. En nogmaals ik wens hem het allebeste toe. We hebben afgesproken om contact te houden. Hoe moeilijk dit ook is. Deze jongen zal altijd een speciaal plekje in mijn hart houden.

Noom