Hallo allemaal,

Mijn naam is Paul, 44 jaar en co-ouder van een jongen van 10 en een meisje van 8. Vijf jaar geleden gingen hun moeder en ik uit elkaar. Dat is moeilijk geweest, maar uiteindelijk is alles op zijn pootjes terecht gekomen.

Nu ongeveer drie jaar geleden leerde ik mijn laatste vriendin kennen. Het was liefde op het eerste gezicht. We waren dolgelukkig met elkaar. Eindelijk was ik na alle ellende weer gelukkig met een vrouw in mijn leven. Ik had mijn soul mate gevonden. We waren de mannelijke en vrouwelijke versie van elkaar. We zaten in hetzelfde schuitje. Allebei co-ouderschap, op precies dezelfde dagen wel en niet onze kinderen. Dat was super fijn, want daardoor konden we elkaar veel zien. Op de dagen dat we thuis waren bij onze kinderen vaak beeldbellen en ook zagen we elkaar dan soms. Ik klikte super goed met haar kids en zij met die van mij. Ook de kinderen onderling ging hartstikke goed.

Afgelopen zomer kreeg ik ineens een appje van haar, na een avond waarop ze een etentje had gehad met collega's, dat ze er zo tegenaan liep dat onze relatie de komende jaren niet anders zou zijn dan hoe die was. Het voelde als een halve relatie en ze wilde 's avonds met mij praten. Ze kon geen stappen meer maken in de relatie en ze vroeg of het voor mij ook niet als klaar voelde. Ik schrok me helemaal wezenloos. Samenwonen zat er op korte termijn niet in, maar daar hadden we bewust voor gekozen toen we een relatie kregen. Daar hadden we allebei vrede mee. 's Avonds kwam ze dus praten. Het werd een erg emotioneel gesprek. Ze had in haar appje ook geschreven dat ze een berichtje van Tinder had gezien op mijn telefoon. Ze besefte dat ze niet verdrietig was om het idee dat ik een ander zou hebben. Waarom moet je zoiets zeggen? Diep in haar hart wist ze dat ik zoiets nooit zou doen. Het berichtje was dan ook onschuldig. Het was een push bericht van een andere app met grappige afbeeldingen van willekeurige Tinder-profielen. Dat heb ik haar 's avonds ook laten zien. Ze was er alleen wel erg van geschrokken en durfde er tegen mij niet over te beginnen. Ze is toen ook even ziek geweest en toen is ze veel gaan nadenken zei ze. Ik vroeg of er een ander was en dat ontkende ze. Na het gesprek 's avonds zei ze dat het veel met haar had gedaan. Ze was vooraf vastberaden om het uit te maken, maar achteraf begon ze toch weer te twijfelen. We namen een break van een week.

Ik zocht bewust even geen contact, maar kon wel zien dat ze dag en nacht online was op WhatsApp, soms uren aan een stuk. Stom om dat in de gaten te houden, maar dat doe je op zo'n moment. Ik hield nog zielsveel van haar. Maar je vraagt je toch af met wie ze dan zo veel te bespreken heeft. 6 dagen later kwam er een appje waarin ze schreef dat ze niet meer verder kon. Haar gevoel was minder geworden. Dat was toch weer even een klap. Ze zei er ook weer bij dat er niets speelde met een ander, voor het geval ik me dat afvroeg. Absoluut niet. Dat had ze toch de eerste keer al gezegd. Waarom moest dat weer zo nadrukkelijk vermeld worden?

De dagen erna hielden we gewoon contact via WhatsApp.
Uiteindelijk had ik nog veel vragen voor haar en een kleine twee weken later kwam ze nog een keer langs om te praten. Ik zou antwoord krijgen op mijn vragen. Maar dat liep anders. Ze kwam binnen met de mededeling dat haar keuze wel echt definitief was. Ik herkende haar bijna niet, heel afstandelijk. Ik had een brief voor haar geschreven waarin ik mij kwetsbaar opstelde. Heel mijn gevoel op papier gezet, uit het diepste van mijn hart. Ik wilde vechten voor onze relatie. Toen ik de brief aan haar voorlas, en daarin het vermeende Tinder-berichtje aanhaalde, brak ze helemaal. Ik heb nog nooit iemand zo hard zien huilen. Bizar gewoon. Ik heb haar getroost. Ze had voor mij een turbulent huwelijk achter de rug met geweld en vreemdgaan. Mijn gevoel zei dat het daardoor zo gevoelig lag. Bij mij vond ze rust en stabiliteit, dat vond ze altijd zo fijn zei ze.

Na de brief luisterden we in stilte knuffelend naar "ons liedje", The Sound of Silence van Simon & Garfunkel. We leken echt weer tot elkaar te komen. 10 minuten later zei ze ineens dat dat gevoel van even daardoor weer weg was. Het blokkeerde of zo. Ze realiseerde zich dat ze er misschien wel helemaal doorheen zat. Ze zei dat ze daar hulp voor wilde gaan zoeken. We spraken af dat we misschien wel samen met iemand zouden gaan praten. Ik gaf aan dat ik er voor haar wilde zijn. We zouden de verbinding weer wat gaan opzoeken en kijken wat er nog was tussen ons. We spraken af om een paar dagen later samen een terrasje te gaan pakken. Toen ze wegging stelde ze voor om elkaars huissleutel nog even te houden. Dat hebben we uiteindelijk niet gedaan. Als het toch goed mocht komen zouden we die weer aan elkaar kunnen overhandigen. We namen afscheid met kus, eerst per ongeluk en daarna toch echt gemeend. Ze zou de brief thuis nog eens lezen en me laten weten wat ze daarbij voelde. Ze vertrok en stuurde me nog een appje toen ze haar kinderen bij haar moeder had opgehaald om me te bedanken voor de avond. We zouden elkaar snel weer zien.

Een paar dagen stuurde ze me een berichtje waarin ze aangaf dat ze een afspraak had gemaakt bij de huisarts en dat ze die eerst even wilde afwachten. Daarna zouden we een terrasje gaan pakken. Ik wilde haar alle tijd en ruimte geven die ze nodig had en zocht bewust even niet veel contact. Af en toe een berichtje en toen begon het. De berichtjes werden door haar soms pas een paar dagen later gelezen en heel kort en bondig, oppervlakkig beantwoord. Ik dacht echt dat ze het moeilijk had, dus besteedde daar even niet veel aandacht aan. Ik liet daar even met rust, maar kon wel weer zien dat ze de hele dag door op WhatsApp online was. Ik had geduld. Op een bepaald moment vroeg ik haar of we nog een keer konden praten. Ik wilde haar nog wat dingen zeggen en vragen en wilde haar nog iets persoonlijks geven. "Over een tijdje" was haar antwoord, want het was toen nog te zwaar voor haar.

Ik vond het moeilijk, maar besloot om even niet actief contact te zoeken. Vier weken later kwam er ineens een appje van haar, waarin ze aangaf dat ze therapie had gevolgd en dat er veel was gebeurd in haar hoofd. Ze was er via haar hulp achter gekomen dat haar houden van ergens minder was geworden en dat kon gebeuren. Wel zei ze er meteen bij dat ze me wilde loslaten, weer ging rondkijken en misschien met iemand anders ging afspreken. Dat was nou iets wat ze er van mij niet bij had hoeven te zetten. Dat voelde als een trap na. Ik had het al moeilijk genoeg met het feit dat ik haar kwijt was. Ik vroeg haar of ik haar nog een keer zou mogen bellen, voor een laatste gesprek. Ik had nog veel vragen en ik had antwoorden nodig om ook verder te kunnen. Geen reactie. Uiteindelijk heb ik er toen voor gekozen om ook maar te reageren via een appje, maar dat voelde niet goed. Het was zo niet op een fijne manier afgesloten. Onze relatie van drie jaar had toch een beter afscheid verdiend. Na die verwarrende avond met de voorgelezen brief heb ik haar dus nooit meer gezien of gesproken. Hoe kun je zo zijn? Waarom heeft ze mij die kans niet meer gegeven? Als klap op de vuurpijl zag ik de dag daarna een foto op Facebook verschijnen die binnen een paar minuten werd geliked door een vrijgezellel kerel die ik niet kende. Hoeft alsnog niets te betekenen, maar toch...

Een paar dagen later ging ik op vakantie met mijn kinderen, nota bene naar de plek waar we eigenlijk samen met haar en mijn kinderen heen zouden gaan. De eerste keer als "samengesteld gezin" op vakantie. Dat zag ik ook weer als een stap in onze relatie. Maar door de vage situatie en de onbeantwoorde vragen ging ik aannames doen en piekeren over mogelijke scenario's wat er werkelijk aan de hand was. Natuurlijk ben ik gaan denken dat ze niet eerlijk was geweest e n dat er toch een ander was. Moest ze zo hart huilen bij mijn brief uit schuldgevoel? Waarom moest ze zeggen dat ze het niet erg zou hebben gevonden als ik een ander zou hebben? Waarom moest ze, terwijl ik er niet naar vroeg, in haar tweede berichtje zo expliciet vermelden dat er absoluut niets speelde met een ander? Was dat allemaal om haar schuldgevoel te verzachten?

Door het vele piekeren ging ik erg slecht slapen. De paar dagen voor ik vertrok naar ons vakantie-adres zelfs hele nachten niet. Ik zat erg in de stress omdat ik bang was dat ik daardoor de lange autorit niet zou kunnen maken. Continu een onrustig gevoel. Toch ben ik op vakantie gegaan, maar fijn heb ik me daar niet gevoeld. Na de vakantie ben ik weer gewoon gaan werken, maar het slechte slapen bleef aanhouden.
Ondertussen had ik haar verwijderd op Facebook, de hele WhatsApp-geschiedenis verwijderd en wilde ik het achter me laten. Maar ik bleef maar piekeren, omdat ik het niet begreep en ik waarschijnlijk de waarheid niet wist.

Op een bepaald moment verdween het allemaal een beetje naar de achtergrond, maar toen werd het niet kunnen slapen zelf een ding. Dat bleef maar doorgaan.

Dat heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat ik overspannen werd en vervolgens ben ik in een depressie terechtgekomen met bijkomende angstklachten. Ik heb me ziek moeten melden op mijn werk. Gelukkig gaat dat stapje voor stapje weer wat beter, maar nu ik weer ruimte in mijn hoofd heb komt dat ellendige niet verwerkte liefdesverdriet weer boven drijven. Ik ben weer erg bezig met het feit dat het niet lekker is afgesloten en ik waarschijnlijk dus de waarheid niet weet. Ik heb sterk het gevoel dat ze over bepaalde dingen niet eerlijk is geweest. Is er toch een ander geweest, of heeft ze hem later leren kennen? In vier weken tijd therapie gehad hebben omdat je niet bij je gevoel kunt en dan ineens ben je wel klaar voor een nieuw iemand in je leven. Ze stond ook op een dating app heb ik gezien. Is die therapie ook niet een verzinsel geweest? Is haar handelen op de verwarrende avond met de brief geweest om mij geen pijn te willen doen en zich eruit te redden? Toen ze zo hard ging huilen viel ze even door de mand, maar ze herpakte zich en heeft er maar een draai aan gegeven om een geloofwaardig verhaal te hebben...?

Ik voel vooral weer boosheid, frustratie en verdriet over hoe het allemaal is afgelopen, maar ik koester nog steeds ook liefde voor haar. Misschien heeft de tijd van het jaar er ook iets mee te maken. Vorig jaar vierden we nog gelukkig samen Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw....
Daarom heb ik een paar weken terug de stoute schoenen aangetrokken en haar een brief gestuurd.
Ik heb geschreven dat ik me heb afgevraagd of er toch niet een ander is geweest en dat ik nooit heb begrepen waarom het op zo'n lullige manier heeft moeten aflopen. Heeft ze niet gedurfd, geschaamd of is de waarheid te pijnlijk.
Deze week heb ik haar via een appje gevraagd of ze de brief heeft ontvangen en gelezen. Ze reageerde vrij snel.
Ze heeft hem inderdaad gelezen en gaf aan dat ze het even moet laten bezinken voor ze reageert. Ze appt me binnenkort. Waarom moet ze er nu weer over nadenken? Ze weet zelf toch wat er is gebeurd? Dat kan ze toch gewoon vertellen? Ik hoop dat ik in elk geval een eerlijke en oprechte reactie krijg waarmee ik verder kan om het toch verder te verwerken. Het liefste zou ik haar nog een keer face-to-face willen spreken, zodat ik haar in haar ogen kan kijken.
Wat kun je je toch in iemand vergissen. Als ik zoiets van iemand niet had verwacht was het wel van haar. Ik wil verder met mijn leven en wil het kunnen verwerken. Die verwerking heeft een paar maanden op pauze gestaan. Als ik te horen zou krijgen dat er inderdaad toch een ander is geweest, dan is dat keihard, maar wel duidelijk. Dat had ik liever een half jaar geleden al gehoord, dat had veel ellende kunnen voorkomen. Ik ben benieuwd wanneer ik een reactie krijg en of ik er iets aan ga hebben.

Don't Stop Believin' - Journey