Hoi allen,
Via deze weg wil ik mijn verhaal met jullie delen, omdat ook ik nog altijd te maken heb met het pijnlijke gevoel van liefdesverdriet:
Sinds 4 maand terug heb ik een halfjarige relatie achter de rug met mijn ex vriendin.
Na een intens half jaar heeft ze (het voor mij volledig plotseling) uitgemaakt, zonder ooit met mij te praten. Als reden zei ze dat ze mij niet meer echt mistte na 1,5 week niet te hebben gezien.
Ze voelde het niet meer en "gevoel kon je niet veranderen" volgens haar. Daarnaast was ze "achter dingen gekomen" dat ik toch te rustig/ minder sociaal, niet spontaan genoeg en te onzeker was volgens haar.
Ze vond dat we daarin teveel van elkaar verschilden, want zij is juist behoorlijk druk, sociaal en impulsief. Hiervan zeiden we beide altijd dat we elkaar juíst zo goed compenseerden en aanvulden!!
We hebben beide de leeftijd van half. in de 20, maar het was voor ons beide pas onze eerste serieuze relatie.
Alles was dus nieuw voor ons, het daten, het verliefd zijn, een relatie hebben etc. Ik heb haar aangesproken en leren kennen op een datingsite.
Na 3 dates binnen twee maand hadden we gevoelens voor elkaar en zijn we al samen een relatie aangegaan. Vanaf dat moment ging alles heel snel en vooral zij nam daarin veel initiatief door mij binnen een week al haar ouders te laten ontmoeten, bij haar thuis, en niet veel later samen te eten met haar ouders, zussen en aanhang. Maar alles voelde altijd heel goed en vertrouwd!
We wonen niet direct bij elkaar om de hoek (ca. 50km uit elkaar) en hebben beide doordeweeks een drukke baan.
Dus we zagen elkaar alleen tijdens die herfst/ winterperiode zondags op de bank thuis bij elkaars ouders.
Heel gezellig, maar we konden nooit echt met elkaar praten of leuke dingen samen met z'n tweeën doen! Omdat de ouders er altijd bij waren en het buiten dan altijd slecht weer was. We zaten dus veel op de bank en doordat we elkaar maar één keer per week zagen ontstond er altijd weer een soort van spanning tussen ons.
(Het app contact doordeweeks was super, we appten meestal de hele dag door en hadden altijd veel lol en deelden alles van elkaars familie!)
Vooral van mijn kant was er in het echt altijd wel wat spanning, ik moet altijd wel even kat uit de boom kijken. Ik was voor het eerst in mijn leven écht verliefd en gek op haar, iets wat ik nog nooit zo had ervaren bij een meisje.
Dit alles, i.c.m. met allemaal nieuwe mensen, was gewoon een totaal nieuw wereldje voor mij. (Die volle week er telkens tussen werkte misschien ook niet in mijn voordeel.) En dat zorgde bij mij altijd maar weer voor de nodige spanning in mijn hele doen en laten als we samen waren.. Zo gek en druk als ik op de app wel kon zijn, zo rustig, stilletjes en serieus was ik in het echt als we samen waren.
Door die zenuwen klapte ik dan meestal spontaan dicht en daardoor kwam ik blijkbaar ook niet altijd heel aanwezig, sociaal en zelfverzekerd over naar haar en naar anderen.. Terwijl ik van mezelf weet dat ik dit juist wel in me heb, het is er nooit in dat half jaar bij mij uitgekomen als we samen waren. Ik heb mezelf nooit echt laten zien en daar baal ik zo erg van!
Ik denk dat dit dan ook de reden is dat ze daardoor haar gevoelens voor mij is verloren. Terwijl ze mij eigenlijk helemaal niet goed kent hoe ik in het dagelijks leven ben! En ik ben van mening dat we veel te weinig leuke dingen samen hebben gedaan, want je blijft niet verliefd van alleen op de bank zitten bij elkaars ouders is mijn mening!
Ik heb dit alles een maand geleden haar nog via de mail rustig en heel netjes uitgelegd, maar hierop krijg ik geen reactie meer.
(Ze had me al via Whatsapp geblokkeerd omdat ik (achteraf heel dom) vrij snel al een paar keer emotioneel contact zocht.)
Hopelijk herkent iemand zich in mijn verhaal of kan iemand zijn mening of advies geven. Zodat ik het beter kan begrijpen en om te weten of ik nog een kans maak bij haar. Want ik zou niets liever willen dan dat laatste.
Ik heb ook nog zoveel onbeantwoorde vragen namelijk waar ik geen antwoord op heb gekregen..
- Vanaf welk moment kreeg ze twijfels?
- Waarom heeft ze nooit open en eerlijk met mij gepraat over haar twijfels, zodat ik mijn échte ik direct kon laten zien?
- Hield ze daarvoor wel genoeg van mij?
- Had het wel allemaal uitgemaakt als ik mezelf was geweest en we veel meer leuke dingen met z'n tweeën hadden gedaan?
- Zou ze nog kunnen terugkomen op het trekken van haar veel te snelle conclusie?
- Wat kan ik er nu nog meer aan doen?
Ik hoor het graag, alvast bedankt, groetjes!
sterkte
Hoop dat het alweer wat beter gaat met je op het moment.
Liefde is nou eenmaal een ongrijpbaar iets. Het ene moment is het volop aanwezig en het andere moment is het helemaal weg. De afstand, de activiteiten en de beschikbaarheid van jullie beiden heeft de relatie de das om gedaan denk ik. Weinig relaties houden stand onder deze omstandigheden. Je zegt al dat er weinig één op één tijd was, en dat er bij slecht weer op de bank gehangen werd..
Dat zijn natuurlijk zaken die een relatie heel snel tot een einde kunnen brengen. Het is juist belangrijk om dingen te ondernemen en daarin vrijheid te hebben. Het moet vuurwerk zijn en geen half brandende kaars. Zoals je zelf al aangaf zat jij ook niet helemaal lekker in je vel, en misschien heb je daardoor wel de verkeerde signalen afgegeven. Als jij de relatie een cijfer moest geven welk cijfer zou dat dan geweest zijn?
Vind het wel erg rot dat ze je compleet negeert en geen moeite doet om jullie tijd af te sluiten. Maar zoals je zelf al aangaf heb je uit emotie een paar keer contact gezocht met haar. Dit kan voor haar ook een reden zijn om niet meer te reageren. Fout is dit natuurlijk nooit, je hebt immers zelf besloten om contact op te nemen. Overigens vind ik het erg flauw dat ze niet meer op je mailtje heeft gereageerd. Maar dit moet voor jou ook een teken zijn om haar te laten gaan. Lijkt me niet dat jij dit in een partner zoekt. Trek uit deze situatie een les en zorg bij een evt. volgende relatie dat je alles uit de kast haalt en veel leuke dingen gaat ondernemen. Schuldgevoel hoef je niet te hebben. En misschien mis je haar nu ook op basis van het gevoel dat je er niet alles aan hebt gedaan.. Maar ook dat heeft een reden.. Misschien was je toch niet zo gek op haar als jij jezelf nu doet geloven. Het is een gewoonte om na de relatie alles mooier te maken dan het daadwerkelijk was. Focus op jezelf, probeer jezelf te verbeteren ( feedback op je mail zou fijn zijn ), maar zonder deze informatie kan je alsnog bij jezelf te rade gaan.
Lekker gaan sporten of weg met vrienden / kennissen. Neem even lekker de tijd om op jezelf te focussen en te resetten. Je hoeft niet alles letterlijk te nemen, maar misschien zet het je aan om anders te denken over bepaalde situaties. Veel succes
Dank voor je reactie!
Het gaat met momenten beter met me, maar ik heb mijn terugval momenten. Dat je plotseling aan een liedje of iets anders wordt herinnerd.
Zoals haar bed, die ze een week voortijd nog bij mij neerzette..
Of deze geplande zomervakantie. Dat blijft gewoon pijn doen.
Misschien heb je gelijk en hebben de afstand, beschikbaarheid en activiteiten een grote rol gespeeld. Maar daarvan zeiden we altijd dat we elkaar van de zomer ook 's avonds doordeweeks zouden gaan zien en samen leuke dingen zouden gaan doen. Maar zelf vraag ik me nu af of ze wel voldoende van mij heeft gehouden. Anders wachtte ze nog wel tot de zomer?
Als cijfer zou ik het vele en super leuke app contact een 10 geven!
In real life misschien een 6 of 7. Misschien zegt dat ook wel genoeg, want we waren nooit heel close naar elkaar toe dan. Ik was juist wel gek op haar.
Van mijn kant wat door de spanning, van haar kant omdat ze eigenlijk niet zo hield van fysiek contact (zeker niet waar anderen bij waren en daar ben ik zelf ook niet zo van..)
Het doel van het mailtje was om haar ervan te overtuigen dat ik dus nooit mezelf ben geweest en daardoor zo stilletjes en rustig was.
In de hoop dat zij dit ook in gaat/ ging zien, om mij een eerlijke kans te geven.
Inderdaad overheerst nu het schuldgevoel dat ik nooit mezelf ben geweest.
Ik denk namelijk dat dit wel had uitgemaakt voor mijn gevoel.
En daarom vind ik het ook zo flauw dat ze niet meer daar op reageert.
Dan begin ik te twijfelen of ze wel echt van mij heeft gehouden.
Stiekem hoop ik nog dat ze terugkomt op het veel te snel trekken van haar conclusie, en dat dit tijd nodig heeft.
Maar ergens weet ik ook wel beter, en dat maakt het dagelijks nog lastig..
beiden halverwege de 20 en
beiden halverwege de 20 en alleen bij pa en moe op de bank zitten?
Waar en wanneer hadden jullie sex of appten jullie vooral. Saai, zo'n apper hoef ik ook niet.
Jullie hadden eigen woonruimte moeten zoeken, dit gaat nergens over. En ze heeft gelijk als ze zegt dat je iemand niet kan dwingen verliefd te worden.
Ga jij nog achter haar kont aanlopen ook als ze je zelfs geblokkeerd heeft.... dan heb je het voorgoed verpest; respectloos gedrag en als een houten klaas rondlopen terwijl je je voordoet als leuk en grappig.
Maar dat ben je niet, je slaat dicht van de zenuwen. Dat vond ze een afknapper.
Next, en sex in het huis van je moeder is echt belachelijk. Knapte ik ook van af toen een vriend dat een keer wilde toen we bij zijn ouders bleven slapen.
Vond ie spannend nou ik vond het drama en pervers. Als ik hard zou roepen doe normaal zouden ze het horen. Wat een loser. Of kinky net hoe je het ziet. Zij valt op iemand die niet dichtklapt en idd je kan toch ook naar de kroeg, een weekend een huisje huren, een hotelkamer. Doe dat voortaan, bij haar heb je het verpest. Take it... Succes met de volgende en doorpakken dan, niet dat tuttige gedoe.