Ik ben 20 jaar en mijn ex vriendje ook. Allebei nog super jong. Maar we wisten wel wat we wilden. Een toekomst samen.
Hij woont 3 kwartier met de auto van mij vandaan en 1,5 uur met de trein. Hij studeert en werkt 3/4 dagen in de week. Ik werk 3/4 dagen in de week.
We hadden ruim een jaar een relatie en eigenlijk was de afstand nooit een probleem. Totdat hij een nieuwe baan kreeg in de horeca waardoor hij tot 10 uur s'avonds moest werken. De avondjes die wij hadden gingen niet meer door. Ik kon hem van 3/4 dagen in de week nog maar 1 dag zien. Dit vond ik zelf te weinig en kon het ook niet snel accepteren. We hadden vaak miscommunicatie en meningsverschillen over onderwerpen. Maar niet dst het mij heel erg stoorde. 1,5 geleden waren we op vakantie met zijn ouders en daarna vertelde hij nog nooit zo verliefd te zijn geweest.
Afgelopen zondag hadden we best veel gedoe over elkaar zien. Ik zou naar hem toe en naar zn beste vriendin maar ik wilde optijd naar huis omdat ik nog tijd samen wilde door brengen. Ik zou hem de hele week niet zien. Hij wilde dat niet. Ik ben toen best fel naar hem uitgevallen over dat ik niet vind dst hij die moeite doet. Alle moeite kwam heel vaak uit mij. Passen en meten wanneer we elkaar gingen zien. Ik kwam alrijd met de auto en hij bijna niet.
Nu heeft hij het afgelopen maandag uitgemaakt om de reden van de afstand en dat de stomme momenten nu de leuke momenten over schaduwen. Onze communicatie was heel slecht als we gedoe hadden praten we er voorderest niet over. Hij noemde mij zijn liefde vsn ze leven maar kan zomaar zonder een oplossing te vinden en mij nu niet meer tr spreken en bot doen verder gaan. Ik voel nog veel voor hem en hij voor mij maar hij ziet geen verdere oplossing. Maar hij is er ook niet naar opzoek gegaan. Hij gooit zomaar een jaar weg zonder een gevoel aan te geven.

We waren echt maatjes en super verliefd en op een of andere dag gooit hij het weg. Doet me zoveel pijn. Maar ik heb dit vaker mee gemaakt en ik weet er over heen te komen. Maar de vragen spoken door me hoofd van waarom zo snel? En abrupt?
Mij nog een gevoel geven van misschien komt t nog goed ooit. Ik blijf met die hoop zitten maar ik wil verder....

Wat moet ik doen??? Ik zie hem zondag en praten over deze week maar ook om elkaars spullen te geven. Hij wilde twee weken wachten of hij me zou missen maar ik kan daar niet opwachten. Ik wil verder. Ik mis hem zo maar hij wilt het denk ik niet meer. Hij wilt jong zijn en vrijheid. Maar tegelijkertijd kan hij niet alleen zijn en is hij nog verliefd. Vorige week zei hij nog dat hij met mij 80 zou worden en ik nog lang niet van hem af ben. Dit is toch gek.... en nu zo onaardig en bot. Alsof hij opeens niet meer vsn me houd. Terwijl ik zijn liefde van zn leven was