Mijn verhaal over mijn afgelopen relatie met iemand die heel anders in het leven staat als ik,

Ongeveer anderhalf jaar geleden heb ik een leuke Thaise vrouw van 28 ontmoet, die bij mij in het pand kwam te wonen. Op het eerste gezicht vriendelijk en spontaan en vanaf het begin hadden we leuke gesprekken. Bij het koken of afwassen maakten we een praatje en soms hadden we lange gesprekken in de avond als we elkaar tegenkwamen. Rond de kerstdagen hielp ik haar met het in elkaar zetten van een kast en sprak ze uit dat ze op zoek was naar iemand ‘voor de leuk’. Steeds vaker zag ik haar, ze kookte wel eens voor mij en we keken wat films samen. Op een avond bracht ze haar kinderen vroeg op bed en bleef die avond bij mij voor een filmavond. Die avond zoende ik haar voor het eerst en zij bleef die nacht bij me.

Ik wist toen nog weinig over haar. Ze werkte bij de toko, was familie van de mensen die de toko runnen en had al langer dan een jaar geen relatie meer. Overdag was ik weg voor school of stage, zij bezig met werk of haar kinderen dus zagen wij elkaar vooral in de avond. Zo’n beetje elke avond kwam ze langs en bleef soms slapen. Het was voor mij nogal iets oppervlakkig, maar ik begon aan haar te merken dat ze gevoelens voor mij kreeg. Zo belde ze mij in de weekenden dat ik weg was en wilde dat ik niet met andere meiden ging. Ze vroeg mij redelijk vaak of ik haar ook leuk begon te vinden, maar toen zag ik haar alleen als een ‘friend with benefits’. Het duurde ongeveer tot half april dat ik ook gevoelens voor haar begon te krijgen. Ze begon wat opener te worden en te vertellen over haar verleden.
Gedurende haar tweede zwangerschap was ze het overzicht over haar financiën verloren en kwam terecht in de schuldsanering, ze heeft een geldcoach en wordt bijgestaan door een wijkteam uit de stad. Ook heeft ze een ex die vastzit, op het moment dacht ik daar weinig aan en ik weet nog goed dat ik dacht dat het ging om iets kleins. Ze vertelde dat haar familie haar niet wou, zij op jonge leeftijd naar Nederland is vertrokken, op haar zeventiende erachter kwam dat haar moeder eigenlijk haar tante is en dat haar echte ouders waren overleden.

Een paar jaar later had ze haar ex-vriend ontmoet en kwam ze er langzaam achter dat hij niet deugde. Ze bleven bij elkaar omdat ze beide niet waren gewenst door familie. Ze werd ongepland zwanger en omwille van het kind zette ze toch de relatie voort. Hij was al die jaren nooit thuis, bezig met criminele activiteiten die zij tolereerde. Hij kon emotioneel niet voor haar zorgen, dat deed hij enkel met grote sommen geld. Hopende dat hij zou veranderen werd ze weer zwanger, maar hij bleef doorgaan met zijn leefstijl. Dat hebben zij 8 jaar (waarin het vaak uit en aan ging) volgehouden. Totdat hij wegens drugs, wapenbezit en witwassen voor een lange periode naar de gevangenis moest. De spullen waren gevonden in haar huis, dat op haar naam stond. Ze verloor het huis en bijna haar kinderen.
Voor 9 maanden hadden wij een relatie waarin het vaak goed, spontaan en natuurlijk ging. Ik zorgde voor haar en gaf haar de aandacht die ze verdiende. Ik hielp haar met haar cv en met school. Ook was ze blij dat ik goed met haar kinderen kon. Zo speelde ik bijna elke dag wel met haar kinderen, haalde samen met haar d'r kinderen soms van school op en hielp haar zoon met schoolwerk. We gingen geregeld uiteten, naar het park, deden allerlei activiteiten samen en met mijn vrienden. Ook gingen we soms de stad uit naar een pretpark, strand en pakten we een hotelletje. Ze is makkelijk in de omgang en communiceren naar elkaar toe ging meestal ook zonder problemen.

Toch waren er momenten dat het niet goed ging. Zij twijfelde over de relatie, omdat die heel anders was dan ze is gewend. Dat heeft ook te maken met onze verschillende manier van denken. Ze vond zichzelf altijd minder dan mij, waarin ze zij dat ze mij niks kan bieden. En toen mijn familie erachter kwam wie haar ex was wilden zij dat we de relatie beëindigden. Uiteindelijk kwamen zij tot inkeer en accepteerde haar wel, maar het kwaad was al geschied. Ook had ze opeens weer contact met haar ex, die haar bijna dagelijks belde vanuit de gevangenis. Eerst loog ze er ook nog eens een paar keer over, toen ik daar achter kwam wilde was zij diegene die boos op mij was. Ze pakt al haar spullen en zei dat het klaar was, de dag erop deed ze er alles aan om het weer goed te maken. Ze bleef zeggen dat het enkel voor de kinderen was, maar de manier waarop zij met elkaar praatten duidde op meer. Voor maanden voelde ik zijn hete adem en kon ik het amper verkroppen dat zij leuk contact hadden over de telefoon. Ik werd nooit boos op haar, maar vertelde haar dat mijn maag zich omdraaide. Alsof ik op een derde/vierde plek bij haar stond. Ook ik heb me wel eens slecht gedragen bij haar. Soms niet helemaal begrijpend hoe zij in het leven staat, gesprekken wantrouwen en een brief gelezen die aan haar ex was gericht. Dus heb zeker een aandeel gehad in het slechte verloop van de relatie.

Dit heeft onze relatie doen kantelen omdat ze het gevoel kreeg dat ik haar niet vertrouwde, ik dingen niet kon loslaten en haar manier van leven niet waardeerde en respecteerde. Zij verbrak de relatie en wilde afstand voor een tijdje (inmiddels was ze al een aantal maanden verhuisd). Die woensdag of donderdag liet ze mij weten dat ze ziek was, ik ging bij haar lang om te kijken hoe het met haar ging en of ik nog wat voor haar kon doen. Ik bleef een tijdje bij haar en had haar gekust, we namen goed afscheid en ik was onder de indruk dat we het konden goedmaken. Toch wilde ze mij dat weekend niet zien en laat het nou net dat weekend zijn waarin haar ex een verlofweekend had. Tegen beter weten in ging ik bij haar langs aan het eind van de week om haar verjaardag plannen te bespreken. Ook al was hij niet bij haar thuis, ik had haar blijkbaar het gevoel gegeven dat ik haar niet vertrouwde. Ik was daar om half 9 en vroeg of ik even hoi mocht zeggen tegen haar kinderen, ik liep al naar boven. Plotseling zei ze tegen mij dat ik moest weg gaan en dat ze anders de politie ging bellen. Ik begreep totaal niet waarom zij dat zei, ik zie haar kinderen al bijna een jaar elke dag en we hadden een goede band opgebouwd en zo opeens was ik daar niet meer gewenst? Ik probeerde de dagen erop met haar te praten door te appen of te bellen, maar niets hielp en het verslechterde alleen maar.

Inmiddels is het 5 weken geleden en heb ik haar zelf niet meer gezien, wel gesproken via de telefoon of de app. Na een periode van 2 weken had ik contact met haar opgezocht in verband met het overlijden van mijn opa. Hier reageerde ze erg vervelend op, door te zeggen dat ze mij niet meer wilde spreken en een nieuw persoon zag. Ook had een vriendin van haar mij op een dreigende toon benaderd diezelfde dag, door te zeggen dat het door mij komt dat de vader van haar kinderen langer moet zitten en de kinderen niet mag zien.

Toch had ze de weken daarna weer contact gezocht met een aantal familieleden van mij, ik denk om te peilen hoe het met mij ging. Na een week reageerde ik met 'zou je alsjeblieft geen contact willen zoeken met mijn familie, ik dacht dat je niks meer van mij wilde'. Daar kwam een gesprek van en hadden we de hele middag contact. Ze vertelde over wat ze de afgelopen weken had gedaan, hoe het op school gaat en hoe het met haar kinderen ging. Ik vroeg haar of ze nog eens zou willen praten/afspreken en zij twijfelde, toch leek het haar beter om geen contact te onderhouden en ik ging ermee akkoord. Waarop ik haar succes wenste met alles. 10 minuten later reageerde zij met 'o ja nog 1 ding ik heb ook een paar keer seks gehad met mijn ex'. Toen voelde ik de grond onder mij wegzakken. Ik heb een aantal boze dingen tegen haar gezegd en sindsdien hebben we elkaar niet meer gesproken.

Nu ben ik de situatie wat aan het overdenken en denk ik dat ze dit heeft verteld om mij op afstand te houden of om aandacht of iets dergelijks te zoeken, zij heeft haar ex maar 1 weekend gezien en dat was toen ik een paar dagen ervoor nog bij haar sliep. Zij is niet het type die snel met iemand anders zou gaan, maar je kan het natuurlijk altijd mis hebben. De hele tijd bleef zij volhouden dat ze boos was op mij en dat ze pauze nodig had van ons om na te denken. Zo gaf ze mij de schuld van alles, maar ik denk steeds meer dat zij dat doet zodat ze goed over haarzelf voelt, door wat zij misschien eigenlijk toen had gedaan.

Daarom heb ik haar een brief gestuurd met mijn gedachten en gevoelens, hopende dat zij het er toch een keer over wil hebben. Ik kan er niet bij dat zij mij gewoon nooit meer heeft willen zien om een paar lullige dingen/ discussies, nadat ik haar voorheen bijna elke dag zag en zij toekomstplannen met mij had. Neemt ze mij in bescherming tegen haar verleden, kwam ze achter dat wij tegenpolen zijn en het toch niet had kunnen werken? Heeft ze ineens weer gevoelens gekregen voor haar ex in een periode waarbij het bij ons iets minder ging? Allerlei vragen waarop ik zo graag antwoord zou willen krijgen.

26 okt gesproken met een oud-collega van haar, zij had mij twee en een half jaar geleden geïntroduceerd in het appartementencomplex waar ik destijds woonde. Zij werkt op de begaande grond in een Vietnamese Toko. Ze vertelde mij dat ze al me een tijdje wilde waarschuwen en wat dingen vertellen over mijn ex. Blijkt dat zij inderdaad dat verlofweekend met haar ex ging, 2 dagen nadat ik haar had gezoend, geknuffeld. Zelfs datzelfde weekend heb ik op zaterdagavond urenlang met haar aan de telefoon gezeten en gepraat over van alles en nog wat, het zieke is dat zij een paar uur daarvoor met hem in bed lag. Ik weet dit omdat die gast dat had verkondigd in de toko de dag erop. Ze vertelde ook dat mijn ex al meerdere keren geld en boodschappen stal uit de winkel. Stelen en liegen over alles is blijkbaar iets wat zij al vele jaren doet. Ik schrik behoorlijk van wat ik van haar hoorde en besluit iets te sturen naar mijn ex, met daarin de vraag of ik al die tijd ben voorgelogen? Op het werk belt ze mij boos op, maar gaat totaal niet in op wat ik haar heb gestuurd. Ik klik haar weg en zij belt nog een keer, schreeuwen en tieren aan de andere kant van de lijn, om wat eigenlijk? Ik klik haar weer weg en een paar minuten erna stuurt ze mijn zus een aantal berichten waarin staat dat ik mijn ex niks meer moet sturen of ze doet aangifte bij de politie. Ik probeer het allemaal los te laten. Twee weken erna heb ik mijn eerste gesprek bij de psycholoog. Ik doe mijn verhaal over wat er gebeurt is, hoe ik erin sta en vertel haar over mijn verleden. Volgens mij staat ze behoorlijk te kijken van wat ik haar allemaal vertel, ik vraag haar of het normaal is dat mijn zich zo heeft gedragen. Daarop antwoord ze 'ik mag dit eigenlijk niet zeggen, omdat dit eigenlijk om jou moet gaan, maar ik denk dat je ex borderline heeft'. Voor mijn gevoel ging het gesprek goed en ik ben blij dat ik nu hopelijk handvaten krijg om me goed te gaan voelen.

Wat me nog meer verbaasde was dat zij ook loog over allerlei aspecten van onze relatie. Volgens haar smeekte ik mijn ex bijna om met mij te gaan, vond ze mij te serieus om een relatie te beginnen, wilde ze mij toch maar niet afwijzen omdat ze me wel schattig vond. In werkelijkheid vroeg ze mij voor bijna een maand lang elke avond of ik ook gevoelens voor haar kreeg, wilde zij officieel een relatie met mij, zij zocht mij elke dag op en smeekte mij zelfs om haar en d'r kinderen nooit los te laten. Wetende dat zij in die periode sprak met mijn zus, neef, haar stiefvader en mij over onze relatie om het misschien weer te proberen terwijl zij in bed lag met haar ex maakt mij misselijk.
Je kent iemand anderhalf jaar lang en voor een jaar zie je iemand elke dag alleen maar van de goede kant lief, zorgzaam, aandachtig, spontaan en met veel goede wil. Dan kom je erachter dat ze veel mensen in haar leven bespeelt en aan de kant gooit als ze in een situatie terechtkomt waaruit zij zichzelf niet kan lullen. Wat ze vervolgens doet is het contact proberen te verbreken en haar kop in het zand steken. Wanneer je op een goede manier naar haar probeert uit te reiken krijg je te horen dat alles jouw schuld is en dat je moet ophouden om haar lastig te vallen, want anders onderneemt zij 'bepaalde' stappen.

Wie bedenkt er nou zoiets? Wie kan er zo leven en kinderen hierin betrekken? Ik kan moeilijk begrijpen dat zij er eigenlijk voor heeft gekozen om weer te leven zoals zij de afgelopen 10 jaar heeft gedaan, ja natuurlijk is dat makkelijker omdat ze daaraan gewend was. Maar zij weet ook dat er toen zoveel momenten waren dat ze er klaar mee was, een nieuw leven een frisse start wilde. Haar ex kan haar niks bieden, hij heeft een lang strafblad, geen zicht op werk, geen familie die hem ondersteunt, geen diploma of werkervaring, wordt volgend jaar constant in de gaten gehouden door de politie, hij houdt en interesseert zich niet eens oprecht van en in haar.
Terwijl ze had kunnen gaan met iemand die naar haar luistert, die voor haar zorgt, aandacht geeft aan haar en haar kinderen. Iemand die meerdere diploma's heeft, een vaste baan, genoeg werkervaring, veel betrokken vrienden en familieleden, een eigen plek, en geen strafblad. Ik heb altijd tegen haar gezegd dat het mij niet uitmaakt of ze wel of niet naar school is gegaan, hoe ze leeft en met wie ze omgaat. Het enige wat telde was dat wij van elkaar hielden op een gelijkwaardige manier waarbij niemand boven de ander uitstijgt. En je zet die persoon aan de kant voor iemand die vast zit en ervoor heeft gezorgd dat je jouw huis verloor en bijna je kinderen + drugs/wapens in huis haalt. Volgens mij mis ik hier iets.

Zij prees mij de hemel in aan het begin van de relatie, ik kon niks fout doen en telkens zei ze hoe geweldig, lief, begripvol en zorgzaam ik was. Ze leek er helemaal voor te gaan, maar wanneer ze daadwerkelijk in dat rustige vaarwater kwam raakte ze verveeld en zocht naar irritatiepunten denk ik. Zeggen dat ze niet goed genoeg was voor mij. Waar ze ook goed in was is het aantrekken en afstoten. Zo kon zij ontzettend tegen mij flippen om niets om een paar uur later in mijn kamer te verschijnen met tranen en excuses. Altijd op zoek naar spanning of een reden om zorgen dat ik ergens achterdochtig om wordt, dan vervolgens mij schuldig daarover te laten voelen. Omgaan met mensen die gewoon niet goed zijn, foute gasten benaderen. De afgelopen maanden mij de schuld geven voor het verpesten van de relatie terwijl zij achter mijn rug om bezig was allerlei dingen en dan ook niet begrijpen of willen begrijpen waar het aan heeft gelegen. Zo wilde zij ook dat ik haar verblijfsvergunning ging verlengen en die dus betalen, om later het geld terug te krijgen via haar geldcoach want zij kon om de een of andere reden het niet eerst van hem krijgen. Ik vond het allemaal maar wat onduidelijk en toen ze doorkreeg dat ik het niet gemakkelijk voor haar ging doen, begon ze boos en afstandelijke te reageren. Wel 5x zeggen dat ze het via een andere manier ging doen en 'laat maar ik doe het zelf wel'. Wetende dat ik mij er schuldig over voelde. Ze had nooit iets afgemaakt qua school, wel veelvuldig aan iets begonnen en dat geldt ook eigenlijk voor relaties. Elk jaar ging de relatie bij haar wel uit en dan had ze iemand anders in de tussenperiode. Dan denk je aan verlatingsangst/bindingsangst.

Het is vaak echt een hele lief meid die gewoon te veel heeft meegemaakt. En is opgevoed door iemand die dat niet goed kon. Daarna is opgevangen door iemand die niet eens op een gezonde manier voor zichzelf kan zorgen om zo 10 jaar lang te leven met hoge hoogtes en diepe dalen, dus je gaat dat leventje ook normaal vinden op een gegeven moment. Ik vind echt dat het haar wel heeft verpest. Ik betrap mezelf erop door te denken dat als ik haar had ontmoet toen zij 17/18 was het allemaal anders had kunnen zijn. Hoe ver is het gekomen dat je elkaar niet eens meer groet, terwijl je 2/3 maanden ervoor knuffelend bij elkaar op de bank zat.

27 november heb ik haar voor de tweede keer een brief gestuurd, dit keer geen liefdesbrief/succes met je leven brief. Het is er eentje met vragen, ik zou gewoon graag antwoorden willen hebben en het blijft mij frustreren dat ik letterlijk uit het niets ben laten vallen en nooit heb geweten wat er gespeeld heeft. Op de dag dat zij de brief heeft gekregen stuurt ze een boos afkeurend bericht naar mijn zus. Ook stuurt ze een aantal dingen naar mij, maar omdat ik haar heb geblokkeerd kan ik de inhoud niet lezen. Mijn zus antwoord op haar en daarmee houdt het op. De dagen erop krijg ik elke dag een anoniem telefoontje, als ik opneem hoor ik niks aan de andere kant van de lijn, ik hang op en daar blijft het bij. Ik vermoed mijn ex en vertel dit aan mijn zus. Zonder het te weten vraagt ze meermaals aan mijn ex of zij er iets mee te maken heeft. Tegen de avond stuurt ze terug dat mijn ex zegt van niks te weten, ik vertrouw het niet en besluit om te checken(via mijn provider) of zij het wel of niet was. En ja hoor het blijkt dat zij mij al een paar keer anoniem heeft gebeld. Kijk als ze boos is dat ik haar een brief stuurt, reageer dan of zeg tenminste iets. Blijf niet stil aan de telefoon luisteren, want dat is vreemd.

Zo rond 18 december heeft zij weer contact gezocht en ik weet daar nog steeds niet de reden van. Een beetje hetzelfde als een paar weken daarvoor. Dit keer heb ik haar een mail gestuurd, waarin ik vraag wat ze nou precies van mij wil. Ze reageerde met 'waarom zou ik je willen spreken, ik heb je nummer niet eens meer'. Nog meer leugens dus. Ik begin helaas te merken dat het een hoop met mij doet. Je vraagt je af waarom ze belt, wanneer ze weer belt, of ze met antwoorden komt en of zij zich schuldig aan het voelen is. Het hele proces van over haar heenkomen lukt totaal niet meer. Misschien is dat ook wel haar doel, wil ze aandacht of voelt zij zich schuldig? Ik weet het niet.