Hallo allemaal, ik ben een jongeman van 23 jaar oud, die op dit moment iets minder positief in het leven staat dan voorheen. Ongeveer een maand geleden is mijn relatie van 3 jaar gesneuveld en dit heeft veel invloed op mijn gemoedstoestand. Vooral omdat ik het gevoel heb dat het heel oneerlijk, raar en veel te snel is gegaan. Tel daar ook nog eens haar tegenstrijdigheden bij op en ik ben ten einde raad.

We hadden de laatste maanden kleine frustraties en irritaties, dat kwam vooral voort uit het feit dat zij niet duidelijk wilde praten over haar problemen. Dit resulteerde altijd in kleine, minder subtiele hints die mij flink irriteerde. Ik dacht dan altijd: hier gaan we weer.. Een beetje een sleur. Toch zaten we allebei altijd met het gevoel: het komt wel goed, we houden echt van elkaar. Die gevoelens hebben we gekregen door de band die we de afgelopen jaren hebben opgebouwd en alle tegenslagen die we samen overwonnen hebben.

Begin van de zomer zijn we nog lekker een weekje op vakantie geweest en alles ging (in mijn ogen) meer dan perfect. Toen we weer in Nederland waren en het normale leven van start ging, waren er al snel een paar kleine irritatiepuntjes. Daar was over gesproken en dat mocht eigenlijk verder geen naam meer hebben. Toch barstte de bom weer na een paar weken en toen vertelde ze me dat ze twijfels had over onze relatie.

Goed, dat kan.. zeker als het ook al een poosje op die manier loopt, maar goed dan denk ik ook: tsja, we zijn een paar weken geleden nog op vakantie geweest en we hebben nog veel meer mooie en leuke dingen gedaan de afgelopen tijd. Verschrikkelijk frustrerend en deprimerend! We hebben toen serieus gepraat en gepraat en gepraat, maar eigenlijk kwam er helemaal niks uit. Ze vertelde ook niet wat nou de reden was van haar twijfels alleen dit: "ik kan het gewoon allemaal niet meer aan. Ik heb rust en ruimte nodig. Kan je me dat geven?". Natuurlijk kan ik dat en wil ik dat, hoe lastig het ook is. Maar toch maakt ze me duidelijk dat wel contact mag opnemen met haar!?

Omdat de emoties zo hoog opliepen, ontstond er weer ruzie en hadden we allebei zoiets van: misschien is het wel beter zo. De knoop werd definitief door mijn ex doorgehakt en ik voelde me leeg en in de steek gelaten. Na een paar dagen van onzekerheid vroeg ik haar toch maar wat nou precies de oorzaken zijn van haar twijfels. Toen wilde ze het ineens wel vertellen! Best pissig om, want het zijn allemaal dingen die niets met ons persoonlijk te maken hebben, maar meer met aanhangsel en activiteiten die niet eens belangrijk zijn. Die dingen hadden na een normaal gesprek niet meer gespeeld en nu krijgt dat waarschijnlijk niet eens een kans meer. Ik besloot haar toen ook verder los te laten, geen socialmedia meer, geen telefoonnummers meer, anders zou ik toch alleen maar contact met haar opzoeken.

Paar weken later begon zij met contact zoeken en ik zat met veel vragen en problemen, maar had in die weken ook wel leuke dingen beleefd die ik haar wilde vertellen. Ik vroeg of ze met me af wilde spreken, ze stemde in. Het was uiteindelijk een hele gezellige avond. We hebben flink geknuffeld, elkaar verliefd in de ogen gestaard en ook flink gekust. Teksten als: "Ik ben en blijf altijd eerlijk tegen je. Het voelt nu goed zo en ben er bijna 100% zeker van, maar ik weet het niet zeker. Het was wel een hele snelle beslissing. Ik mis je en ergens hoop ik nog dat het goed gaat komen. Ik vond dit gesprek heel erg fijn en ik hou heel veel van je." werden tegen mij gezegd die avond.

Ik besloot weer geen contact op te zoeken omdat ik het toch heel moeilijk vond om het niet over de situatie te hebben en ik het graag nog even luchtig wil houden. Maar ik had het eigenlijk wel fijn gevonden om na zo'n ontmoeting een berichtje te krijgen of om daar even over te praten. Waar sta je dan uiteindelijk en wat zijn haar gevoelens over die ontmoeting? Ik had daar een week lang mee gewacht, maar hoorde niks. Tot ze me op een dag overal weer ging toevoegen op mijn sociale media. Dag gewacht met accepteren, geaccepteerd, nog een dag gewacht, maar verder geen teken van leven. Dus ik vond het een beetje een rare manier van mijn aandacht trekken.

Ik vroeg het aan haar waarom ze dat op zo'n manier deed, maar zij vond het niet raar en had geen behoefte meer aan een gesprek over onze 'date'. Ze was immers 'duidelijk' geweest. Haar ouders en vriendinnen weten ook totaal van niks, ze heeft bijna geen inzicht gegeven in wat er allemaal speelt en hoe ze zich nu voelt. Iedereen is ook een beetje in shock, van mijn en haar kant. Voor mij blijft het gissen en ik snap er niks van. De ene keer zegt ze dat ze me over een paar dagen al kan gaan missen en het andere moment komt het nooit meer goed.

Ik hou voorlopig de boot af en heb al twee weken geen contact meer met haar gehad. Ik ben ook niet echt meer bezig met het romantiseren van de relatie in mijn hoofd. Ze heeft me veel pijn gedaan en ik loop nog steeds met allerlei vragen rond, ik zou dan ook niet zomaar teruggaan. Maar toch heb ik nog een sprankje hoop. Ik heb veel vaste relaties gehad, maar geen van die relaties voelde als deze. Zij heeft precies hetzelfde en ik weet nog dat ze intens veel om me geeft. Wat zouden jullie doen en wat is jullie inzicht in deze situatie? Het zal mij enorm veel helpen!