Zo'n 4 maanden geleden een geweldig leuke jongen leren kennen.
Er was een enorme klik tussen ons vanaf het moment dat we elkaar voor het eerst zagen. Het is dan ook tussen ons heel gemakkelijk gegaan. Voor mij zeg maar de manier om iemand te leren kennen.

Hij was enorm verliefd en heeft dat ook meerdere keren dat zo tegen mij gezegd. Ik ben een wat langzamere dieselmotor, maar ook ik heb enorme gevoelens voor hem gekregen. Het klikte heel leuk en er was een chemie tussen ons die ik al jaren niet meer bij een jongen heb gevoeld.

Zo'n 2 maanden geleden 'officieel' het label relatie er aan vast geplakt, na een romantisch weekend weg. Echter sinds die tijd gaat het berg afwaards tussen ons.

Ik merk dat hij tegen zijn max aan loopt. In het afgelopen half jaar is er veel gebeurd in zijn leven en hij lijkt nu even op een punt te zitten waarbij de emmer overloopt en zit niet lekker in zijn vel. Dat hij niet lekker in haar vel zit is ook merkbaar voor zijn kleine kindertjes. En ook dat heeft een weerslag hoe hij zich voelt. (de circel is weer rond).

Gisteren heeft hij aangeven de relatie te willen stoppen. Hij geeft aan niet de energie te hebben om aan een relatie te kunnen werken en mij te kunnen geven wat ik nodig heb.. Hij wil komende tijd op zich zelf en zijn kleine kindertjes focussen en zich niet belemmert voelen door onze relatie.

Ik heb verdriet Ik ben het type vrouw dat wil zorgen voor zijn relatie als ze het moeilijk heeft. Hij staat dit helaas niet toe en wilt zelf dealen met zijn problemen en komende tijd alle prioriteit bij zijn kindertjes leggen (wat ik uiteraard volledig begrijp)

Ondanks dat ze de relatie verbreekt merk ik dat er nog veel gevoel bij hem/ons zit. Dat viel te merken aan haar woordkeuze (zo zegt hij bijvoorbeeld dat ze zijn gevoelens op dit moment als het ware blokkeert voor me) en zijn lichaamstaal.

Bij ons afscheid hebben we nog ruim enkele minuten in elkaars armen staan snikken en huilen. Ik weiger te geloven dat hij niets meer voor me voelt en dat ik nog meer dan genoeg voor hem beteken. Echter het op zijn tenen lopen van de afgelopen weken zorgt ervoor dat hij die gevoelens niet meer voelt.

Ik vind het moeilijk hem los te laten uit mijn leven. Ik wil niet gaan pushen, omdat ik hem daarmee steeds verder van me af zal duwen.

Wat kan ik het beste doen in deze situatie? We hebben beide gevoelens voor elkaar, maar het is de situatie waardoor hij deze keuze voor mijn gevoel heeft moeten maken.

Ik ga hem denk ik even de afstand geven die hij vraagt aangezien ik begrijp hoe hij zich voelt. Daarmee In de hoop dat hij me in de komende weken gaat missen. Hebben jullie nog andere suggesties?