Na een relatie van +- 1.5 jaar.. Heb ik me aangemeld voor deze website omdat ik hulp nodig heb.

We leerden elkaar kennen op feestjes, juni'12. Ik ben een DJ, dus kwam haar regelmatig tegen. Ik vond haar een leuke verschijning, maar interesse had ik niet. Dit veranderde echter heel snel, toen ze me veel begon te contacten via whatsapp en andere social media kanalen. In Oktober 2012 kustte we voor het eerst op een feest. Even voor de duidelijkheid, zei is nu 17 en ik ben 21. Na die avond was ik meteen hotel de botel weg van haar. Ze gaf aan dat ze met me leuke dingen wou doen zoals afspreken, bioscoop, etcetera om een relatie op te bouwen. Een kleine 4-5 maanden later (inmiddels 2013) hadden we nog niks afgesproken en hadden we elkaar alleen maar (onder invloed van alcohol, altijd in het bijzijn van vrienden) gezien tijdens feesten. Elke keer gaf ze me valse hoop door te zeggen dat ze met me wou afspreken. Ze gaf eindelijk toe, dat ze het niet helemaal durfde, de stap te zetten naar afspreken en een serieuzere zet te geven in onze relatie. Ik gaf aan dat ik dit niet erg vond en dat ik geen haast had omdat ik in alle rust met haar iets wou opbouwen.

Het viel me ondertussen erg vaak op dat ze heel wisselvallig was met het wel en niet willen van een relatie. Carnaval, bijvoorbeeld, was voor mij een ramp omdat ze niet meer wou. Ik vocht altijd om haar terug te winnen, dit heeft me zat gekost.. Altijd lukte het om d'r weer te overtuigen van mijn liefde voor haar (en andersom.....)

We zitten inmiddels in Juni 2013, we hadden nog niks ondernomen qua afspreken (durfde ze nog steeds niet..) en voor mij was de maat vol. Of we spreken af, of ik kap ermee. Gek genoeg, dezelfde dag waren we (eindelijk) eens samen met zijn 2en. Een hele mooie, fijne, liefdevolle periode verstreek erna. We hebben zeker 5-6 weken elke dag afgesproken, elke dag waren we samen en deden we hele leuke dingen. Maar, ze wou nooit bij mij thuis komen of ik bij haar. Ze durfde het niet. Ik accepteerde het, omdat ze ook veranderde (welliswaar na 7 maanden) met afspreken.

In de tussentijd is er veel gebeurd. Samen op vakantie met vriendengroepen in Spanje. Een grote ramp en drama. Jaloezie van haar kant wat nergens over ging. We hebben de vakantie uiteindelijk op de laatste dag wel weer samen afgesloten. De dag van thuiskomst was ze zo boos, dat ze me zover gekregen heeft dat me ouders me naar de eerste hulp brachten. t verdriet werd me veel te veel.

De periode na de vakantie, +- begin september, tot eind september waren weer zoals die 5-6 weken van geluk. Het is de laatste dag van September, we gaan samen winkelen en ik dacht, ik geef dr een mooi kado. zo gezegd, zo gedaan. Dag erna, maakt ze het uit, wilt ze me nooit meer spreken of zien. Ik stond perplex, wat gebeurd mij nou dacht ik.. ze wou rust, omdat ik haar behandelde als een gevangene etc. Ik heb haar geen rust (of weinig..) gegeven omdat ik onze relatie wou redden, omdat ik samen wou zijn met haar omdat we al toekomstplannen hadden (samenwonen, inrichting van van alles) ik wou dat niet kwijt.

Een hele slopende periode achtervolgde mij. Ze gaf me telkens valse hoop dat het weer goed kwam. Dat we weer samen zouden komen. We spraken niet te vaak af (weer rustig aan, feestjes) zodat we op onze eigen manier weer naar elkaar konden groeien. Nee, dat is dus nooit gebeurd. Ze gaf steeds aan dat ik moest veranderen voor haar (o.a het wat minder uitgaan met vrienden, minder met bepaalde mensen om gaan etc). Ik heb mezelf hierop aangepast maar nooit was het goed genoeg. Van de een op de andere dag begon ze me heel erg te wantrouwen. dat ik meisjes deed volgen op social media, dat ik soms (vriendschappelijk) whatsapp met sommige meisjes. Ze zag het direct als vreemdgaan (lees: zei is zelf in juni vreemd gegaan, heb het haar vergeven) Hierdoor zag ze alles als gevaar en het ergste komt nog: ze had zelfs namen waarmee ik te ver was gegaan (in praktijk had ik van die meisjes niet eens hun telefoonnummer) Nooit geloofde ze me, altijd was ik fout.

Elke keer weer vocht ik voor haar, omdat ik niet zonder haar kon. Het maakte me van binnen helemaal kapot. Van buiten werd steeds meer zichtbaar. Elke keer weer zei ze, Ik mis je, wil je weer terug. En dan, 2 dagen later, Was ik weer die ''vieze zielige jongen'' die op kon rotten.

De feestdagen dit jaar waren een grote ramp. Op 18 december gaf ze me de hoop dat het misschien weer wat kon worden. We maakte plannen voor 1e kerstdag en oud en nieuw. Ik had er helemaal zin in. Op 22 december begon ze weer met de verhalen dat ze me liever kwijt was als rijk. Ik was het spuugzat en ik negeerde haar. 24 december, de dag voor 1e kerstdag krijg ik weer allemaal berichtjes dat ik vies was, pedofiel was, meisjes verslaafd was en ik totaal niet aan haar dacht qua gevoel. Ik heb in de tussentijd kaarten gekocht om met vrienden uit te gaan 1e kerst dag, dus dat heb ik ook gedaan. 1e kerstdag, op het moment dat ik wil gaan, krijg ik appjes: schat, waar ben je ik lig op je te wachten, ben je de afspraak soms vergeten?

De dagen hierna heb ik zo mn best gedaan om uit te leggen dat het door haar eigen kwam dat ik naar vrienden ben gegaan en niet na haar. Gek genoeg, gaf ze het toe. Ze zei WEER, als je veranderd kunnen we kijken of we 2014 weer een relatie kunnen starten. Ik deed zo mn best, tot oudjaarsavond. Ze ging met vriendinnen naar de stad en ik naar familie toe. Snachts ineens sms't ze, het is hier niet leuk kom me aub redden. Kon niet, ik was bij familie...

De bom is bij haar gebarsten. Ik heb de eerste week van dit jaar alleen maar het volgende aan moeten horen: (heb haar ook een aantal dagen genegeerd maar ik ging weldegelijk kapot dat ik haar mistte)
- je hebt me in 2 jaar alleen maar kapot gemaakt omdat je nooit naar me luisterde
- je hebt me deze feestdagen laten zitten, ik dacht dat je er voor me zou zijn als ik je nodig had
- hoe kan ik zon ***lijer als jou nou missen, je hebt me 2 jaar lang alleen maar aan het huilen gebracht, je hebt me altijd het gevoel gegeven dat ik niet mooi, goed en lief genoeg was
- je stikt maar in je verdriet en je gebroken hart, van mij part ga je dood ik zal je niet missen
- ik heb nog nooit in mijn leven zo iemand zo erg gehaat

Ik ben hier helemaal kapot van.. Haar moeder gaf dr te weinig eten, ik bracht dr altijd eten. Dag en nacht stond ik klaar voor haar. Kado's, Liefde, alles gaf ik haar.. En dit, dit is wat ik terug krijg.. Ze zegt dat ze geniet van mijn verdriet en pijn en dit heb ik volgends haar allemaal verdient...

Wat moet ik hier toch mee? Ik ben mezelf totaal kwijt. Vannochtend had ik zelfs Zelfmoord ideeen.. Mn ouders hebben me met spoed naar de dokter gebracht.. de Dokter omschreef haar gedrag als een borderliner..

Ik zit vol vragen.. Waarom gaat dit zo.. Hoezo verdien ik dit? Waarom haat ze me.. Waarom mist ze me niet.. Waarom heb ik gefaald.. waarom? Ik word echt zo gek van het gemis. Niks vrolijkt me meer op... Hebben jullie goed advies?

Groeten, een verdrietige (zielige) jongen...