Gisteravond was het zaterdagavond, de enige avond die we voor elkaar gereserveerd hadden, zelfs dat kostte hem teveel energie, nu ben ik hier alleen voor de eerste keer is hij er niet meer. Ik kan het gewoon niet geloven dat hij ervoor kon kiezen om niet meer met mij verder te gaan. Ik ben eigenlijk in een soort van shock toestand. 4 jaar samen, 9 maanden een moeilijke tijd, en nu is alles weg. Gisteren heb ik hem smst dat ik het even niet meer trok; smste hij: hoe komt dat dan? Bel je vriendin anders even. Ik: De man van wie ik hou wil niet meer met mij leven. Hij: Ik trek het ook even niet R., ik bel je maandag ok? Dit voelde zo pijnlijk, ik heb hem zolang gesteund en hij wilt er gewoon niet meer voor mij zijn. Hoe kan ik nou na 4 jaar lang contact te hebben gehad, zo maar in 1 keer geen contact meer hebben, voor mij voelt dat fysiek gewoon niet mogelijk. en ik probeer te snappen wat zijn reden nou precies is geweest want hij draait er altijd zo omheen en ik heb het eigenlijk een beetje uit hem moeten trekken. Er is een enorme druk op die studie van hem, ook van ouders kant, en het vergt heel veel energie van. Daarnaast ziet hij dat thuiskomen een verplichting is voor hem, geen opluchting. Door de stres voelt hij zich overspannen en depressief, waardoor er misschien nog 3% van zijn energie die hij aan mij besteedde nog teveel voor hem waren. (ondertussen besteedde ik denk ik wel 80% van mijn energie in hem). Hij zegt al langer dat hij me geen pijn meer wilt doen, dat hij niet de juiste persoon voor mij is. Dat het mij pijn doet omdat hij ongelukkig is. en dat hij daar ook weer moeite mee heeft. Ik denk toch nog steeds dat hij depressief is, waardoor alles hem teveel is geworden, daarom heb ik hem ook gestimuleerd om naar de dokter te gaan, zodat hij geholpen kan worden. Want als hij niet meer overspannen en depressief is dan zal hij toch weer gelukkig met mij kunnen zijn? De laatste avond dat hij bij me sliep ter afsluiting, kroop hij tegen mij aan en zuchtte diep, en ik vroeg of hij toch niet twijfelde aan zijn besluit, waarop hij antwoordde dat hij twijfelde aan alles. Maar mijn vele pogingen om oplossingen te vinden, daar heeft hij niet aan willen meewerken. Het is zoiets van alles of niets. Ik heb voorgesteld dat hij anders maar weer op zichzelf of bij zin ouders moet gaan wonen, maar hij dacht dat dat niet veel uit zou maken. Maar ik denk dat we het toch kunnen proberen? Als het dan niet werkt kan ik tenminste ook makkelijker afstand nemen, omdat we dan toch al een stapje terug gezet hebben. Het is alles of niets, volgens mij is hij aan het vluchten voor zijn problemen i.p.v. er een oplossing voor te vinden. Wat ook wel logisch is aangezien hij overspannen is denk ik. Het is toch ook wel een beetje onmacht van zijn kant, maar dat doet de pijn aan mijn kant niet minder worden.
Dus: zware studie - geen energie voor mij en dochter - ik geef extra energie aan hem - hij in de stres - ik in de put - en hij vlucht. Zoiets is het denk ik, ik moet het gewoon even op een rijtje zetten voor mezelf, voor de acceptatie.
Maar ik kan/wil het niet accepteren, maar het moet. Hoe doe je dat dan? Als je van elkaar houd dan moet er toch een oplossing voor te vinden zijn? Ik zag mijn toekomst met hem, ooit zal hij me vragen, ooit zouden we ons gezin gaan uit breiden, samen een huis kopen. Nu zie ik dat ik me daar altijd teveel op heb gefocust omdat het heden niet goed was, richtte ik mij maar op onze super mooie verleden en nog betere toekomst. Maar meer als nu is er niet, en van het nu moet je dan maar het beste maken, als dat niet lukt, dan moet ik mijn energie in iets beters gaan investeren. Maar het loslaten is zo vreselijk, zo pijnlijk, ik wil het niet, ik kan het niet, ik trek het niet. I need to check into rehab..