Hoi iedereen,

dit is meer een blog naar mezelf gericht, maar reacties zijn ook altijd welkom.

Het is een soort van reflectie van de situatie. Een soort van tijdlijn van de laatste gebeurtenissen deze maand.

23/10/2013

Na veel nadenken of ik het zou doen of niet, heb ik toch mijn ex na zo'n jaar niet meer ge-sms't te hebben toch nog eens ge-sms't om te vragen hoe het met hem ging. Hierop antwoordde hij en we hadden een klein gesprek dat zo'n uur geduurd heeft. Ik sloot af met de woorden: Leuk je nog eens gesproken te hebben.. Waarop hij antwoordde dat hij dat liever face 2 face deed, met geluid, nog steeds..

Ik ben van nature een stille, afwachtende type van persoon. Mijn ex was (en is nog steeds) het uitbundige type die overal de aandacht kan trekken. Schrijven ging (en gaat nog steeds) voor mij ook vaak gemakkelijker, dus veel werd gezegd via sms'jes in onze relatie. Zodoende dat dit na verloop van tijd, hoe ik het denk al heeft hij het nooit expliciet gezegd, enige frustratie bij m'n ex bezorgde. Hij vond dat alles in het gezicht moest worden besproken. In de tijd dat we uit elkaar zijn ben ik ook meer naar dat standpunt beginnen draaien.

Maar toch ging het deze keer iets makkelijker langst sms. Ik hield in m'n achterhoofd dat de laatste keer we echt contact hadden, m'n ex me niet wou horen/zien.. Dus heel voorzichtig een sms'je gestuurd, nadat ik letterlijk 20min met mijn vinger boven de verzendknop heb gezeten.

Na hij stuurde dat hij liever face 2 face sprak, zei ik dat het voor mij nog steeds iets makkelijker ging om te schrijven.. Hij stuurde terug dat hij dat wel had gedacht. Waarop ik antwoordde dat dit nu eenmaal was hoe ik was. Zijn antwoord: Never change then.. Ik: Never will..

Einde conversatie...

29/10/2013

De plaatselijke markt aan het bezoeken met m'n beste vriendin. Toen het tijd was om te lunchen botsten we ineens op m'n ex. Wat mee staan praten en uiteindelijk is hij met ons tweetjes iets mee gaan eten. Op een normale manier kunnen praten, zelfs soms lachen. Het was een tof moment, maar ook een raar moment. Elkaar 1,5 jaar niet gezien, de week voor deze ontmoeting voor de eerste keer na 1 jaar ge-sms't en nu loop ik hem tegen het lijf en gaan we samen lunchen.

Na het lunchen ging ik naar huis. Stuurde m'n vriendin + ex een berichtje dat ik veilig ben thuisgekomen. Bij hem stuurde ik nog erbij: Leuk je nog eens gezien te hebben. Hij stuurde een gewone smiley terug.

Einde conversatie...

30/10/2013

Een dag alsof ik was dood gegaan. De plotse ontmoeting met m'n ex had zijn sporen nagelaten. Overmand door verwarde gevoelens. Wat voelde ik? Had ik nog gevoelens voor m'n ex? Was het gewoon een nostalgisch moment met nostalgische gevoelens? Wou ik hem nog in m'n leven? Was ik gewoon blij hem nog eens te zien? Wat was dit in godsnaam?

Enkele dagen heb ik hiermee rondgelopen, met deze twijfel, met deze gevoelens. Wat moest ik ermee? Ze laten voorbij gaan? Ze niet negeren en er iets mee doen? Overal zocht ik raad. Hier op deze site, bij vriend(inn)en. De aanbevelingen wat ik zou moeten doen waren zowat 50/50 verdeeld. Velen zeiden me: STOOOOOOOOOOP!!!! Laat hier je niet door doen!! Laat je niet terug zinken naar het niveau waar je ooit stond, maar zie dit als een fijne ontmoeting maar ga terug door met jezelf en je eigen leven.
Anderen zeiden me: Ga ervoor, vecht voor wat je wil in het leven!!

Ik werd van de ene kant naar de andere getrokken. Ik had tijd nodig om na te denken. Ik heb me even van de wereld teruggetrokken. Ik, samen met mijn gedachten. Ik en mijn geweten hebben heel wat gesprekken gevoerd. Zowel positieve als negatieve.

06/11/2013

Zou ik hem toevoegen op skype, zodat we toch langst die weg al wat meer kunnen praten? Deze gedachten spookte al even door m'n gedachten na onze plotse ontmoeting. Ik wist niet of dit een goed idee was en ging raad zoeken bij iemand. Na een goed gesprek raadde deze persoon me aan om in plaats van hem toe te voegen op skype, hem misschien een brief te schrijven en het op te sturen. Iets wat me een goed idee leek te zijn.

07/11/2013

Ik zag het schrijven van deze brief helemaal zitten. Al snel pakte ik m'n computer, pen en papier. Het heeft me twee uur gekost om deze brief uit te typen op de computer. Ik schreef er alles in wat ik wou, welke vragen ik had. Het luchtte op om alles eens te kunnen verwoorden. Ik had zo'n 3 pg's vol.

Ik printte deze brief af, legde deze naast me, pakte de pen met het lege papier en begon te schrijven. Deze hele brief had ik met de hand overgeschreven. Ik kwam uit op een totaal van 3 hele bladen vol, voorkant + achterkant. Met andere woorden, ik had zo'n 6 pg's vol geschreven. Het luchtte echt op en ik kan het niet verwoorden hoe opgelucht ik me voelde terwijl ik aan het schrijven was. Dit luchtte echt op!

Ik nam een mooie grote enveloppe, plooide de bladen zo dat ze perfect in de enveloppe paste, stak de brief in de enveloppe en plakte hem dicht. De volgende dag ging ik met de beste vriend van m'n ex naar de film, een jongen die ik zelf al jaren ken. Het plan was om deze brief met hem mee te geven.

08/11/2013

Ik sprak af voor naar de film te gaan. Dit werd een leuke avond. Hij zette me thuis af en bleven nog iets langer dan een halfuur in de wagen zitten om te praten. In m'n achterhoofd dacht ik: Geef die brief nou af, geef die brief nou af!! De brief had ik net voor vertrek in m'n handtas gestoken.

Maar ik deed het niet. Ik nam afscheid en ging naar binnen. De brief nam ik uit m'n tas, ging ermee naar m'n kamer en legde hem in een schuif die ik met een sleutel kan vast draaien.

15/11/2013

Zoals elke vrijdag ga ik met m'n beste vriendin op stap. Deze keer kon haar vriend niet mee, dus hadden we een girlsnight. Na gepraat en gedronken (alcoholvrij!) te hebben, gingen we nog even naar buiten voor een wandeling. We hadden zo'n uurtje gewandeld tot we opeens voorbij de kroeg van m'n ex kwamen. Die vriendin waarmee ik uitga (is ook diegene van de plotse ontmoeting) is ook zeer goed bevriend met m'n ex, kent hem zelf al jaren en kent ook die bepaalde groep waarmee hij uitgaat.

Vele keren als ze goeiedag ging zeggen bij de rest, bleef ik buiten staan omdat ik het gewoon niet kon opbrengen om hem met die groep te zien. Deze keer zei ze: Je hebt hem nu al ge-sms't en gezien, ga je deze keer eens proberen mee naar binnen te gaan? Ze pushte me niet ofzo, liet me in volle beslissing, maar ze had het leuk gevonden had ik deze keer mee geweest. Dit deed ik dan ook, met een enorme stress en een enorm kloppend hart. Een kloppend hart van angst, maar ook één van woede. Sommige van die groep zou ik liever eens, hoe we het in het vlaams zeggen: Een goei toek op hun bakkes geven.. MAW, een goeie vuist in het gezicht willen geven. Uiteindelijk bleek hij daar met vijf andere te zitten. Drie waarmee ik het normaal kon vinden, ik ken hen, zij kennen mij maar echt contact hadden we nooit gehad, zelfs niet tijdens de relatie met m'n ex. Twee anderen daarentegen waren een koppel, maar zij heeft nog achter m'n ex gezeten in de tijd voor en tijdens we samen waren, ook al had ze zelf een vriend (een jongen die haar gedrag is blijven slikken en nog steeds als een puppy achter haar aanloopt) en tijdens mijn relatie mijn ex de "raad" gaf het met mij gedaan te maken. Terug met andere woorden: iemand die ik maar al te graag eens goed bij de haren trok en ja, je kent het wel

De normale begroeting daar is om iedereen een kus op de wang te geven. Wat die vriendin waarmee ik op de baan was ook deed. Ik daarentegen heb het zeer moeilijk om zo'n gedrag te vertonen in situatie's waar ik de mensen niet vertrouw en me zeer ongemakkelijk voel. Iets wat ik op dat moment in zeer hoge mate had. Ik begroette m'n ex en drie anderen met een hallo en een lach, die andere twee met een gewone hallo, maar verder niets. Die vriendin begon te babbelen met m'n ex. Hij zat, ik en die vriendin stonden recht, ik stond achter haar. Het was er in de kroeg zeer luid waardoor ik eigenlijk geen reet verstond wat ze allemaal aan het zeggen waren tegen elkaar

Opeens stonden de twee die ik koel begroet heb op, ze gingen naar huis. Ze gaven iedereen een kus, ook m'n vriendin waarmee ik op de baan was, maar mij liepen ze straal voorbij, zeiden niets, deden niets.. Begrijp me niet verkeerd, het kon me letterlijk geen reet schelen hoe ze tegen mij deden, maar ik wou die vriendin niet in de problemen brengen. Omdat die twee weg gegaan zijn, waren twee stoelen vrij gekomen waarop ik en m'n vriendin plaatsnamen. Zo'n 10min later gingen ook die andere drie door. Hierdoor kwamen ik, die vriendin en m'n ex alleen te zitten aan de tafel. Mijn ex verplaatste zich naar de andere kant van de tafel zodat die ons alletwee kon zien.

We praatten over vanalles en nog wat. Over eten, over reizen. Hij vroeg me hoe het was in de zoektocht naar werk. Zei hem dat dit nog steeds niet goed ging, ook al stuurde ik rond. Van het verleden wist hij nog dat ik dolgraag op reis ging. Hij vroeg waarom ik niet op reis ging, aangezien dit de kans was om eens op reis te gaan. Dit hoefde niet lang te zijn, een week ongeveer. Ik vertelde hem dat ik m'n vast rijbewijs nog niet had, waarop hij antwoordde dat ik daar dan eerst moest werk van maken en vanaf het moment dat ik het had mijn achterwerk moest lichten en maken dat ik op reis moest vertrekken. Hij zei: Ga ergens ver, niet Frankrijk fzo zoals je elk jaar met je ouders doet en geniet ervan. Terug was het zoals die dinsdag. We praatten, we lachten.

Ik naar huis, stuurde hem en die vriendin terug dat ik thuis was, kreeg van hem nog een grappig sms'je terug over iets dat ik gezegd had tijdens ons gesprek. Hadden even een klein gesprekje, maar terug op basis van wat ik stuurde, want terug voelde ik me geblokkeerd door hem. In m'n gezicht was die zo open, zo vriendelijk, maar langst sms was die zo geblokkeerd. Ik sprak er die vriendin ook over aan dat ik me geblokkeerd voelde bij hem als ik hem langst die kant iets vroeg. Alsof die me wou zeggen: Je hebt nu even bij mij kunnen zitten, je hebt me nu in real life gezien, stop nu met sms'en en laat me met rust.

18/11/2013

Nu zijn we enkele dagen later. Ik voel me eigenlijk heel gewoon nu. Geen mixed feelings, geen verwarring maar gewoon normaal. Ik heb geen nood hem te sms'en, geen nood om hem te zien, geen nood om contact te hebben met hem. Ik heb het gewoon aanvaard dat het over is, weetje. Of er zelfs nog maar vriendschap in het verschiet ligt. Ik weet het niet, maar ik neig meer naar het antwoord neen en dit uit eigen overweging. Ik zal blij zijn om hem te zien in de toekomst, als een oude vriend die je eens tegenkomt, waarmee je eens kan praten en vragen: Hoe gaat het met jou vandaag de dag? En na dat gesprek weer verder te gaan.

Ook, en hoe kinderachtig het voor jullie ook zou klinken, die groep is een enorme no-no geworden voor me. Een jaar geleden mailde m'n ex me nog: Het is niet omdat je mensen niet afkan, dat je niet bij ze kan zijn.
Nou, hier is waar voor mij het schoentje knelt. En ik heb er ook nog even over gepraat met die vriendin.

Die groep voelt zich, in mijn ogen en eigenlijk in velen anderen hun ogen, hautain. Beter dan de rest. Eén van de "leiders" (wat je hooguit een leider kunt noemen) zei zelfs eens tegen iemand die ze uit die groep niet echt konden luchten:

Wij zijn een selecte groep en sommigen mogen zelfs nog blij zijn dat ze door ons nog worden meegevraagd.

In het begin van mijn relatie met m'n ex kwam diezelfde persoon die bovenstaande had gezegd naar me toe en vroeg me:

Waarom in godsnaam hem? Je kan zoveel beter krijgen, niemand wilt hem in z'n buurt, niemand moet van hem weten. We doen enkel vriendelijk tegen hem omdat jij en hij met heel deze groep begonnen zijn.

Zo gingen ze nog met vele anderen om. Velen hebben die groep verlaten omdat er onrespectvol met mensen werd omgegaan. Als ze het te weten kwamen hoe ik werkelijk dacht over hen, werden de rollen omgedraaid. M'n ex werd overal mee naartoe gevraagd, ik kreeg niets meer van uitnodiging. Ze begonnen hem de "raad" te geven het met mij gedaan te maken, dit zo'n 5 maand voor onze breuk. Op het laatste zat hij elke vrijdag bij hen, en ik thuis..

Wat ze eigenlijk willen, is hielenlikkerij. Ze willen een bende AssKissers. En m'n ex zei: Ik weet hoe ze zijn, ik heb hun gezegd dat mijn vertrouwen in hun onbestaande is, maar het is niet omdat je mensen niet vertrouwd, dat je niet bij ze kan zijn..

En zoals ik al zei: dit is waar voor mij het schoentje knelt. Jarenlang heb ik met een dubbel gezicht rondgelopen. Vriendelijk in hun gezicht doen, maar eigenlijk hun niet kunnen uitstaan. En dit vond ik van mezelf gewoon iets zeer walgelijk. Het toonde van weinig respect, voor de mensen waar ik het dubbel gezicht bij gebruikte, maar vooral ook grotendeels respectloosheid voor mezelf.

Van een hele groep mensen waar ik vroeger mee uitging, ga ik nu nog maar uit met één persoon. Ik geef toe, soms mis ik het wel. Die groep ging veel overal naartoe, deed veel van activiteiten. Nu is het elke week in hetzelfde met éénzelfde persoon. Maar er is wel één massief groot verschil. Als ik bij die ene persoon wegga, als ik bij mijn beste vriendin wegga, dan weet ik dat vanaf het moment dat ik mijn rug gedraaid heb, mijn geheimen bij haar veilig zijn. Maar vanaf het moment ik mijn rug draaide bij die rest, voelde ik de ogen en de messen en het geroddel al in mijn rug prikken.

Ik ben een mens van vlees en bloed en niet egoïstisch en egocentrisch bedoelt, maar uit respect voor mezelf verdien ik het ook om met respect behandelt te worden. Iets wat in die groep mensen helemaal niet van toepassing was. Mijn ex heeft voor hen gekozen. Gekozen om achter zijn rug de messen te blijven voelen. En dat is waar ik mijn grens trek. Hem in mijn leven laten betekent hen terug in mijn leven laten en dat is een absolute no-no.. Ik wil ook geen zijpersoon zijn waarbij hij kan zeggen: Naja, je hoeft ook niets met die groep te maken hebben. De dagen dat ik met hen niets te doen heb, kan ik toch met jou iets doen? Maar ik weet dat die sowieso voor die groep gaat kiezen en eerlijk, ik ben het kotsbeu om zo behandelt te worden.

Dus at the end of the day... Vriendschap zit er met m'n ex niet meer in...

Punt amen,

Andere lijn...

Over and out...