Ik probeer al dagen achter elkaar mijn verhaaltje te posten. Maar ik heb hier erg veel moeite mee. Zoveel woorden maar de juiste kiezen is erg lastig. Nou ik heb dus even de tijd genomen om het laatste berichtje in mij op te nemen. Aan de ene kant vind ik het fijn om te weten dat ze nog aan me denkt, aan de andere kant kan ik niet begrijpen waarom ze ineens contact met me wil hebben. Paar dagen later in een superbui toch maar de telefoon gepakt en haar nummer gebeld. Ik stond er niet helemaal achter, maar nadat me telefoon overging kon ik al niet meer terug. Ze nam heel snel op en ik hoorde een rauwe stem aan de andere kant van de lijn. Vragen als 'hoe gaat het?' En 'waarom heb je niet meer gereageerd?' Werden door mij snel ontweken. Begrijpen we elkaar nou niet of willen we elkaar gewoon niet begrijpen. Wat van mijn kant een hard gesprek zou worden, veranderde naarmate het gesprek zich voortzette.. Ze vertelde mij dat ze zich zo rot voelde en begon te huilen aan de telefoon. Ik heb gezegd dat ik het niet eerlijk vond van haar en dat ik nog steeds niet begrijp waarom het allemaal zo gevoelig ligt. Ze miste mij nog iedere dag, en heeft erg veel spijt van hoe het gelopen is. Ik zei tegen haar dat ik op wilde hangen omdat dit gesprek alweer veel te persoonlijk werd. Ze vroeg me of ik a.u.b. nog even wilde blijven hangen. Dit heb ik gedaan en ik heb gelijk even wat dingen gezegd waar ik al een tijdje mee zit. O.a. haar nieuwe vriend, de manier van uitmaken en het contact blijven zoeken. De nieuwe vriend is eigenlijk op haar pad gekomen toen ze zwak was. Ook kan ze met hem erg goed over mij praten. De rede van het uitmaken via de telefoon is omdat ze dacht dat het de enige manier was om het duidelijk te maken. Ik heb gereageerd dat dit het meest onzinnige is wat ik in tijden gehoord had. Dat had ze nooit voor mij mogen beslissen. Waarom ze contact zocht kon ze niet vertellen aan de telefoon en ze begon weer te huilen. Ze klonk ongelukkig en met school/ werk ging het ook allemaal niet lekker.
Ze zei dat dit telefoontje zoveel voor haar betekende, waarop ik reageerde dat het eigenlijk verschrikkelijk is dat ik na deze maanden degene moet zijn die de telefoon durfde te pakken. Uiteindelijk ben ik toch wel weer vrij soft geweest. Ik heb wat antwoorden kunnen krijgen en dat voelt toch als een kleine overwinning. Toen kwam het.. ze vroeg of ik zin had om met haar af te spreken. Volgende week zaterdag wilt ze in den haag afspreken om een drankje te doen. Dit zou wel alleen tussen ons tweetjes blijven(stiekem). Ik heb gezegd dat ik dit gesprek eerst even moet laten zakken. Netjes opgehangen en nu zijn we op dit punt. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik nu moet doen. Ze is ondertussen alweer helemaal in mijn koppie gekropen. Het ene moment heb je jezelf erbij neergelegd en het andere moment word je weer overspoeld met hoop. Alleen ik weet gewoon niet of ik moet gaan of niet. Een gepland weerzien klinkt me namelijk niet als muziek in de oren. Zeker niet omdat ze gewoon nog met die jongen gaat. En nu weet ik het dus niet meer..