Vandaag had ik een moment van totale rationalisering. Even volledig rationeel en analytisch kon ik mijn eigen situatie bekijken.

Ik heb 4 jaar een relatie met een meisje gehad die toen (en nu nog op momenten) perfect was (in mijn door liefde gekleurde levensblik). Nu, 3 maanden na de breuk natuurlijk nog altijd last van liefdesverdriet, dat staat buiten kijf (ondanks dat ik me beter begin te voelen blijven vlagen van hevige emoties mijn leven binnenwaaien, soms iets vaker en soms iets minder vaak).

Rationeel blik ik terug op mijn relatie en herken enorm veel frustratie en knelpunten, van mijn kant (details bespaar ik jullie even) Ik weet dat deze er waren en dat ik eigenlijk niet zo goed met deze zaken kon leven maar toch nam ik ze voor lief, want het meisje dat bij mij was, daar hield ik van.

Nu 3 maanden verder en nog altijd last van het liefdesverdriet virus herken ik deze frustratie en knelpunten nog steeds. (en zelfs in het contact dat afgelopen week is geweest waren deze frustratie bij mij volop aanwezig) Logischerwijs gezien zouden wij ook niet bij elkaar horen te zijn, we zijn verschillend, denken verschillend, doen verschillend, leggen prioriteiten anders en hechten waarde aan andere zaken. Maar.......ik hield van haar.....waarom?.......omdat ze is wie ze is....(ook lief en zorgzaam etc....nog veel meer pluspunten)

Reflecterend op het liefdesverdriet zou ik dus tegen mijzelf moeten zeggen. Waarom geef je zo veel om haar? Ze heeft je aan de kant gezet, heeft geen gevoelens van liefde voor je, heeft je vertrouwen beschaamd, toont nauwelijks interesse in wat je nog doet en denk voor de volle 100% aan zichzelf. Jij bent NIET MEER BELANGRIJK! in haar leven, maar waarom plaats je haar op een voetstuk? waarom hoop je ergens diep van binnen dat ze mogen opbelt en zegt; kunnen we praten, ik mis je, terwijl alles, maar dan ook alles er op wijst dat ze de situatie heeft geaccepteerd en zelf verder is gegaan met haar leven en jij je ook realiseert dat een nieuw begin slechts zal uitlopen op meer frustraties en geen gelukkige relatie.

Het menselijk brein is verwarrend......

Het rare is, ondanks dat je deze dingen herkent, benoemt en probeert om er het beste van te maken je terug wordt geslingerd in emotie van verdriet, boosheid, frustratie, gemis en ja...ook liefde. En daarbij twijfel ik zelfs of het ooit echte liefde is geweest....(oei dat doet pijn) of dat het gewoon een tijd leuk is geweest met elkaar en dat een van de 2 het ineens niet meer zo leuk vond (en het geïnterpreteerd is als liefde). Naja, zoals jullie merken zijn de emoties nog zeker sterk aanwezig.

Buiten dit verhaal om; afgelopen week dus contact gehad met mijn ex en zoals jullie in mijn blog hebben kunnen lezen is dit initiatief in eerste instantie vanuit haar gekomen (nadat we elkaar al 7 weken niet hadden gesproken) Het contact is via berichten geweest dus heb haar niet eens persoonlijk (telefonisch) gesproken. Er was een niet concrete afspraak gemaakt om "even bij te kletsen enzo" welke vervolgens ook weer door haar is gecanceld omdat ze het te druk had met school. Nu heb ik gister zelf de stouten schoenen aangetrokken en een nieuwe afspraak voorgesteld. (als zij het niet concreet kan maken, geloof me dan kan ik het wel) heb heel vriendelijk voorgesteld om ergens wat te gaan eten (datum, tijd en lokatie) en bij te kletsen. In eerste instantie ontweek ze de vraag compleet door met iets heel anders te reageren (weer frustraties) Heb vervolgens aangegeven dat zij in eerste instantie een afspraak voorstelde en ik dit ook wel gezellig vind maar als ze er geen behoefte aan heeft, even goede vrienden (heb op een zeer vriendelijke manier dit kenbaar gemaakt). Ze krabbelde terug en gaf aan dat ze het zeker leuk zou vinden maar dat het nu druk is en het even niet past. Ze stelde vervolgens zelf een nieuwe datum voor. Ik ben met die datum akkoord gegaan en heb de vraag gesteld of ze er zin in had, want als zat zo zou zijn mag je da rustig zeggen (stel het dan niet zelf in eerste instantie voor). Als reactie kwam; 'ja zeker, gewoon bijkletsen :-)' . Naja, in mijn beleving heb ik geen aanwijzingen gegeven tot iets "meer", maar goed. Er is iets concreet vastgelegd maar ik zit vandaag met het gevoel alsof ik het weer heb moeten regelen, en dat is tegen mij eigen belofte in geweest (dus ik neem het mezelf kwalijk, het zou van haar kant moeten komen). Als afsluiter heb ik aangegeven dat het contact niet altijd via chat of berichten hoeft te verlopen maar dat een belletje ook mag. Ze gaf aan dat ze het fijn vind om me te spreken en dat ze deze week zou bellen, maar door de drukte en stress van school er nog niets van is gekomen. Maar dit is ook maar een periode en dan zou dat ook wel voorbij zijn. (einde van de berichten met als achtergebleven gevoel dat ik aan een dood paard aan het trekken ben)

Naja, zoals jullie kunnen zien heb ik er vandaag eigenlijk alweer spijt van dat ik deze afspraak concreet heb gemaakt. In mijn ogen heeft ze er TOTAAL geen zin in (anders zou de berichtgeving in mijn ogen anders zijn) maar durft ze dit niet te zeggen. Ik snap van mijzelf ook niet zo goed waarom ik dit doe....ik weet dat er tussen ons niets meer zal ontstaan en dat zij zich compleet gevonden heeft in het vrijgezellen bestaan en ook ik heb geen behoefte meer aan een relatie met haar maar toch push ik dit......pffffff. Ik denk zelf dat ik het doe omdat ik in dit gesprek wat zaken wil aanhalen die me enorm storen (al schiet ik er totaal niets mee op en lok ik slechts een slechtere verstandhouding uit) maar goed.....wellicht ook eens om te toetsen hoe ik me voel bij het weerzien van haar met als risico dat ik me slecht ga voelen maar met de hoop dat als ik haar zie ik dit kan doen zonder gevoelens van genegenheid...en het uiteindelijk sneller een plekje kan geven.