Gisteren was ze weer in onze stamkroeg, zoals wel vaker de afgelopen paar weken. Maar in eerste instantie niet echt gepraat. Op een gegeven moment liep ik d'r toch tegen 't lijf en hebben we even staan kletsen. Heel normaal, beetje over de familie e.d. De kleine dingetjes die je dan opvallen he. Per ongeluk allebei met het hoofd dezelfde kant opdraaien en daardoor met de gezichten heel dicht tegen elkaar aankomen, haar geur enz.

In alles merk ik dat ze niet boos op me is, nog altijd om me gegeven heeft, me niet bewust kapot wil maken en, als ik daar aan toe ben, altijd een vriend wil blijven. Het is een comfortabel gevoel... maar op wat voor een manier?

Afijn, een korte tijd later ga ik nog even naar de afterparty, en wie zit daar als ik binnenkom: uiteraard zij en een vriendin. Ik heb al een paar sapjes op en zie haar voortdurend bezig met dr mobiel. In een vlaag van dronkenschap pak ik mijn eigen mobiel en ping naar haar: "Hoe gaat het met X? :P" (d'r huidige scharrel en tevens mijn collega) Terwijl er wat meer mensen binnenstromen praten we wat verder via de mobiel maar ditmaal ben ik directer en vraag haar onder andere of ze ooit wel van me gehouden heeft. Daarop krijg ik luid en duidelijk terug: "Ja natuurlijk, meer nog dan ik ooit verwacht had!!" Het was fijn om te lezen. Op een gegeven moment besluit ze er van door te gaan. Ik zie ook niet meer zo heel veel interessants gebeuren en besluit ook maar te gaan. Eenmaal beneden in het trappenstelsel help ik haar nog met het vinden van haar sleutel en denk nog bij mezelf "Waarom doe ik dit eigenlijk?"

Er komt weer een gesprekje op gang, maar ik besluit nog iets directer te zijn. Nu hebben zij en hij (collega) mij eerlijk verteld dat ze dus al enkele dagen na het uitmaken wat kregen, maar hier en daar heb ik mijn twijfels of ze daar honderd procent eerlijk in zijn geweest. Dus ik vroeg het maar gewoon: "Effe eerlijk, konden we vroeger ook zijn dus nu ook. Begon het tussen jullie echt na het uitmaken of speelde het al iets langer?" Een weekje zegt ze. Ik glimlach en zeg "Ik wist het." (Hoe de fuck ben ik zo sterk?!!)

Zij gaat richting onze stamkroeg om naar mijn collega te gaan en ik vraag dr of ik een stukje mee zal lopen. Dat is prima. Tijdens de wandeling krijgen we een intiem en eerlijk gesprek over ons, over vroeger, of geven om, enzovoorts en ik ben er ZOOO heerlijk eerlijk en nuchter in gelukkig. Ik vertel haar wat volgens mij de reden is geweest dat ze het heeft uitgemaakt en ze beaamt het, terwijl ze het zelf nooit gezegd heeft. Op een gegeven moment, en dat was het raarste moment van de avond, zie ik haar tranen opwellen. "Wat doe je? Je bent toch niet aant huilen??" Jawel, en ze gaf als reden aan dat ik zo eerlijk was, en dat ze zich schuldig voelde. Vervolgens vraagt ze mij, holy shit, om een knuffel. Ik twijfelde maar heb het toch gedaan. Het voelde goed, maar niet zoals vroeger. Meer op een vriendschappelijke manier.

En nu schrijf ik dan hier mijn hersenspinsels op en denk: tja, ik merk dat ze toch om me geeft ergens, en ze waardeert nog veel in me... Maar wil ik haar oprecht terug? Ik heb nog steeds een zwak voor d'r, dat heb ik haar ook gezegd, maar houden van is het misschien niet echt meer. Wat gisteravond gebeurde voelde 'goed', maar ga ik daar op de lange duur niet aan onder als ik er straks ineens over twee maanden achter kom dat ik alsnog wat voor haar voel???

Hmmmzz emoties zijn rare dingen....