Na mijn vorige blog begin ik toch maar aan een volgende omdat het mij helpt om hier van me af te schrijven. Mijn ex, zal haar vanaf nu maar May noemen, heeft afgelopen week een gesprek bij haar psycholoog gehad ivm haar angsten. Dit keer ging het over onze relatie, aandacht en intimiteit. Het kwam er in het kort gezegd op neer dat de psycholoog, en May, het beter vonden om geen relatie meer te hebben. Ze heeft zich in haar puberteit niet los kunnen maken omdat wij een relatie kregen en nu moet ze leren volledig op eigen benen te gaan staan. Ik kan dit begrijpen maar wanneer weet je nu precies wanneer je volledig los bent? Voor mij voelt het alsof ik ook gedeeltelijk de schuld in de schoenen geschoven krijg voor haar angsten terwijl ik altijd gestimuleerd heb om onafhankelijk te zijn binnen onze relatie. Heb haar bewust fouten laten maken en op haar bek laten gaan. In mijn ogen niet fair dit (gedeeltelijk) op mij af te schuiven terwijl haar psycholoog mij absoluut niet kent; wordt afgerekend op mijn leeftijd.

Ook May's grote behoefte aan aandacht is ter spraken gekomen. Ze houdt ontzettend van aandacht van anderen omdat ze dit tekort is gekomen in haar jeugd. In onze lange relatie heb ik haar altijd alle aandacht gegeven die ze maar kon krijgen omdat ik wist van haar jeugd. Toch bleek al mijn aandacht niet voldoende voor haar. Sterker nog dit werd zelfs als een van mijn valkuilen, door haar, aangegeven waarom de relatie stuk is gelopen. Wederom niet fair in mijn ogen.

Als laatste werd intimiteit besproken. Omdat May zoveel behoefte heeft aan aandacht is ze een 'makkelijke prooi' voor mannen. Ze weet zelf ook dat ze een flirt is. Gelukkig is ze tot inzicht gekomen dat dit puur een vraag om aandacht is die wederom uit haar jeugd komt (seksueel misbruikt door haar vader). May vertrekt vandaag voor 4 weken naar Suriname en heeft met zichzelf en de psycholoog de afspraak gemaakt hier geen intieme contacten aan te gaan omdat wederom puur een vraag om aandacht zou zijn. Ben heel erg benieuwd of haar dit gaat lukken omdat ze daar een kind in een snoepjeswinkel is. Zou het haar lukken ben ik er van overtuigd dat het haar een groot stuk eigenwaarde terug zal geven.

Ik voel me ondertussen slechter dan slecht. Weet niet meer wat ik met de situatie aan moet en zie niets positiefs meer in het leven. Ken mezelf niet meer terug. Ben door onze relatie mijn baan, reputatie, geld, huis kwijtgeraakt. Heb dit langzaam in de loop der jaren weer opgebouwd en ben nu weer terug bij af. Moet gaan verhuizen voor mijn baan naar een stad waar ik niemand ken, moet wederom alles opnieuw gaan opbouwen, had twee weken geleden vader kunnen zijn als er geen abortus had plaats gevonden, relatie verbroken, door May aangetrokken en afgestoten ben en ik wilde graag op vakantie naar May gaan maar dit vond zij niet goed. Kortom mijn leven is totaal leeg, ga verder voor anderen en toch wil ik May niet laten vallen.

May heeft door haar angsten mijn hele leven op zijn kop gezet. Ze is niet nog niet sterk genoeg om zich hier over heen te zetten en te zien wat voor geweldige vent ze bij heeft laten gaan. Natuurlijk heb ik fouten gemaakt in onze relatie. Nadat May vorig jaar in de fout is gegaan in Suriname is mijn vertrouwen in haar geslonken. Heb het haar vergeven maar het vertrouwen was niet als voorheen. Heb een keylogger op haar computer gezet wat een enorme fout is geweest wat vertrouwen betreft. Heb haar hierover vergeving gevraagd maar ze kan me dit (nog) niet vergeven. Aan de andere kant ben ik een zeer liefdevol persoon die voor meer dan 100% voor haar is gegaan, die er altijd voor haar is geweest. Die haar ook in de toekomst niet zal laten vallen.

Heb de laatste dagen echt lopen tobben hoe nu verder met May. Heb de afspraak met haar gemaakt dat als ze een paniekaanval in Suriname krijgt dat ze me dan meteen belt. Ze kan dit dag en nacht doen (ook ivm tijdsverschil). Ook hebben we de afspraak gemaakt dat als het erg slecht met haar gaat dat ze me belt en dat ik dan die kant op zal komen (ga maandag dus een visa aanvragen). Hierbij gaan we wel contact houden maar dit niet als een verplichting zien.

Het vreemde aan de hele situatie is dat May wel zegt van me te houden, dat ze me niet kwijt wil maar op dit moment geen liefdesrelatie met me wil. Weet nu niet goed meer of ik nou echt te goed voor haar ben of dat ik me laat gebruiken. Ben totaal het spoor hierin bijster.
Weet wel dat de komende maand een hel voor me gaat worden. May in Suriname en ik een ander leven gaan opbouwen terwijl ik beide zaken zo graag met haar had gedaan.

WAAROM TOCH????