Hoi allemaal,

Ik zou dit voorheen nooit hebben gedaan, maar ik kan geen uitweg meer vinden, en ik heb raad nodig en/of commentaar van 'onbekende' mensen.

Ik heb een relatie van 2 jaar achter de rug, het is nu een jaar geleden dat het uit is gegaan, de reden dat het uit is gegaan is omdat ik hem niet genoeg aandacht heb gegeven en hij daar niet mee overweg kon. We hebben allebei erg veel verdriet gehad, en ik zelf besefte eigenlijk toen pas wat ik had toen ik hem ben kwijtgeraakt. Nu een jaar verder ben ik nog steeds erg verdrietig, en ik wil hem terug, ik kan dat niet ontkennen, in dit jaar heb ik hem (naar mijn doen) erg veel aandacht gegeven en toonde nu wel de liefde die hij toen dertijd nodig had, dat heeft hij ook aangegeven. Hij heeft gezegd dat het te laat is. Maar we hangen beide nog steeds aan elkaar, zowel hij kan niet zeggen het contact volledig te verbreken, als ik. Het voelt voor mij alsof ik er midden in hang, want hij komt niet bij me terug, maar ik zie dat hij ook niet zonder me kan door ook mij nog steeds aandacht te geven, ook is hij snel jaloers. Ik ben erg in de war hierdoor, hij gaat binnenkort een paar maanden naar het buitenland en wil zich 100% ontwikkelen op zakelijk gebied en daardoor nu even geen relatie wil, omdat hij anders mij niet de nodige aandacht/liefde kan tonen wat zou horen in een relatie. Maar ik weet dat er in een paar maanden tijd heel veel kan gebeuren, ik ben bang dat hij een ander ontmoet, maar hij blijft ook zeggen het gevoel te hebben dat wij uiteindelijk weer bij elkaar komen zodra hij terug is uit het buitenland. Het is alsof ik op dat moment wacht, en het is verschrikkelijk. Ik weet dat dit verhaal erg complex is, maar ik heb serieuse reacties nodig. Mijn hart voelt nog na een lange jaar gebroken, en ik huil ook zo nu en dan nog steeds om hem. Ik ben verward en kan soms zijn gedrag niet peilen. Hij wilt als hij terug komt het wel weer opbouwen, maar in deze tussentijd wilt hij het laten voor wat het is. We praten elke dag nog, het komt wel bijna alleen van mijn kant, omdat ik weet dat ik ooit hem tekort aan aandacht heb gegeven en het voelt alsof ik een hoop heb "in te halen" we hebben een goede band, begrijp me niet verkeerd, tot de dag van vandaag weten we beide van elkaar dat het echte liefde is ondanks de reden waarom het uitgegaan is. Maar op gebied van relatie is het een lastig/complex verhaal, we geven elkaar een kus als we elkaar zien bijv. En ik kom daar nog wel eens over de vloer, en heb nog steeds een goede band met zijn ouders. Wat vinden jullie dat ik moet doen? Vertrouwen erop hebben dat alles goed komt? En meegaan met de wind? Of moet ik hier een einde aanmaken? Ik ben namelijk bang dat ik dan de liefde van mn leven voorbij laat gaan. Want ergens denk ik dat ik hem de kans moet geven zich te ontwikkelen op zakelijk gebied. Maar tegelijkertijd ben ik bang voor wat er komt de komende paar maanden. Hij zegt heel duidelijk veel van me te houden, en dat ik zijn ware liefde ben, en altijd zal zijn, ik geloof dit. Want in dit jaar hebben we ook beide geen andere partners gehad of zelfs niet met andere te lopen "kloten" we zijn dus sterk met elkaar verbonden. Het enige verschil is dat hij op dit moment geen relatie wil, en ik moet toegeven dat ik hem soms push, en dat maakt hem soms boos, en ben bang dat ik hem daarmee "wegduw" ik ben ook bang dat hoe langer we hiermee doorgegaan (het 'in between' gedoe) hoe meer we afstand creeeren, en dat we uiteindelijk heel zachtjes uit elkaar groeien en het op een gegeven moment verdwijnt, en door die gedachtes ben ik enorm, maar dan ook echt enorm verdrietig door, ik push hem daarom ook soms zo erg omdat ik er alles aan wil doen dit te voorkomen, maar dan zegt hij weer dat ik hem erop moet vertrouwen dat alles goed komt, en dat we uiteindelijk zullen trouwen, en de kinderen krijgen die we altijd al wilden hebben.
Ik moet overigens zeggen dat ik 20 ben en hij 32 dus een beste leeftijds verschil.
Dus lieve mensen, wat voor advies/raad/commentaar willen jullie mij geven? Alsjeblieft! Ik heb het keihard nodig..