Heb het sinds gisterenavond weer heel moeilijk, zoveel pijn en verdriet...

M'n beste vriend vertelde me dat ze bij hun was langsgeweest om afscheid te nemen. En ze hebben toch een tijdje gebabbeld. Om een lang verhaal kort te maken, denken zij nu ook dat ze helemaal in de knoop ligt met haar eigen. Dingen uit haar verleden die ze niet verwerkt heeft, rare redeneringen, totaal in de knoop.

Op een bepaald moment vroeg hij haar, hoe voel je je nu, je voelt je nu dan waarschijnlijk toch goed bij je beslissing? Hij had verwacht dat ze ja zou zeggen, dat ze nu een gevoel van opluchting zou hebben. Dat heb je toch meestal als je zelf een relatie beeindigt. Maar dat was niet zo. Ze voelde zich eigenlijk slecht en had het heel moeilijk. Hij had de indruk dat ze er helemaal onderdoor gaat, dat ze nu van dag tot dag overleeft. Hij zei ook dat hij niet goed begreep waarom ze afscheid kwam nemen, omdat ze gerust met hun contact mocht blijven houden als vrienden. Ze zei dat ze dat niet kon, dat het teveel pijn deed dat te doen, dat ze het daarom moest afsluiten, omdat ze het anders niet zou aankunnen...

Dat begrijp ik niet, moest ik het zijn, dan zou ik het inderdaad even moeilijk hebben, maar niet nog twee maanden erna volledig er onderdoor van zijn, toch?

Ze denken ook dat ze deels principieel de beslissing heeft genomen. Ze had alles zei ze, alles wat ze wou, en inderdaad de laatste 6 maanden ging alles zo goed en zelfs steeds veel veel beter, maar des te beter het ging, des te groter ook die twijfel werd, desondanks dat ze zoveel van me hield. En op een bepaald moment heeft haar dat de beslissing doen nemen. Schrik opdat die twijfel zou leiden tot wrijving, spanning en dat daardoor de relatie zou verslechteren. Ze zei zelfs dat ze nooit nog iemand zoals mij zou tegenkomen, nooit nog iemand die zoveel heeft, die alles heeft wat ze wil.

Ze heeft veel dingen te verwerken, zoals de dood van haar zus en net zoals toen, doet dit haar nu evenveel pijn blijkbaar en is het alsof ze een schakelaar omdraait, wegvlucht, om die pijn niet te ondergaan. Hij zei dat ze niet kijkt naar het verleden, dat ze alleen denkt aan de toekomst. Ze heeft blijkbaar ook beslist om een huisje te kopen binnekort. Ze is principieel tegen huren, en kopen is dan de enige oplossing. Raar vind ik, want ze verdient niet veel en dan plots beslissing een huis te kopen lijkt me zo onstabiel?

Hij zei, net zoals ik dacht, dat ze de verwerking uit de weg gaat, dat ze wegvlucht uit schrik, angst voor het leven. Zich nu alleen zet, alleen zoals ze was in de periode na haar zus. Ze leeft nu van dag tot dag, gaat werken zoals een zombie, heeft nog veel verlof dat ze niet opneemt omdat ze dat niet kan, want dan is ze alleen en dat is te moeilijk...

Als ze niet werkt aan haar eigen, in therapie gaat of hulp krijgt van een goede vriendin, zal ze die dingen nooit verwerken en altijd blijven twijfelen. Ze zei ook niet neen toen hij zei dat als ze nu de tijd nam om alles te verwerken, en ik ook, en dat als we elkaar dan later ooit terug zouden ontmoeten dat we dan mischien opnieuw konden beginnen. Dat laat ze open.

Maar hij zei ook dat ik niet moest hopen, dat ik ze moet loslaten. Want zelfs al zou ze nu terugkomen, die twijfel is niet weg. Ze moet eerst weten waarom ze twijfelt. Dat weet en begrijpt ze blijkbaar zelf ook niet. Pas als ze alles kan verwerken en als die twijfel weg is, is er mischien kans op meer.

Maar omdat ze ook alles aan het afsluiten is en contact verbreekt met iedereen die haar terug aan mij herinnert, zei hij ook dat die kans zeer klein is voor me.
Ze denkt wel nog veel aan mij en ze vroeg ook of ze nog met met contact zou opnemen om het nog eens uit te leggen, maar hij zei dat ik het wel begreep en dat ze toch niets nieuws kon vertellen, dus dat dat geen zin had. Blijkbaar had mijn email na haar brief toch effect gehad en was ze al een tijdje aan het denken om contact op te nemen...

Sinds dat gesprek ben ik weer helemaal terug gekatapulteerd. Zoveel verdriet, pijn...
Ik was van plan om ze een brief te sturen. Zoals hier aangeraden. Een antwoord op haar afscheidsbrief. Eentje waarin ik zeg dat ik blij ben voor haar dat ze haar rust terug heeft, maar niet akkoord ben. Waarin ik zeg hoezeer ik al veranderd ben en werk aan m'n werkpunten. Waarin ik ook enkele leuke momenten aanhaal die we meemaakten. En waarin ik voorstel om eventueel over enkele weken eens af te spreken.
Denk dat ik dat ga doen. Enerzijds omdat ik dat al een tijdje wou en anderzijds om haar de kans niet te geven me te vergeten, het af te sluiten, te vergeten, haar te laten nadenken over waarom ze twijfelt en aan al de goede en leuke dingen die we samen hadden die ze nu vergeet of niet aan wil denken enzo...
M'n therapeut had me ook aangeraden een brief te schrijven, dan kon ik erna nog altijd zien of ik hem zou sturen of niet.

Maar... doe ik daar wel goed aan? Want, enerzijds heb ik nog hoop... Ik hou nog echt zoveel van haar en momenteel voel ik me zo'n wrak, rock bottom, geen kracht. Moet me momenteel zelfs bedwingen ze niet te bellen om te smeken...

Stel dat ik zo'n mooie brief zou sturen en dat ze terug wil afspreken, gewoon, ga ik me dan wel kunnen sterk houden?

Wat moet ik doen??? Ik wil niet dat ze alles afsluit, verdringt, uit de weg gaat en als ik te lang wacht heb ik het gevoel dat ik ze dat toelaat. Maar aan de andere kant, ga ik mezelf nu niet weer hoop geven, dit zien als een ultieme romantiche poging ze terug te krijgen? En als het niet lukt, boing, weer enorm afzien? En stel dat het lukt en ze wil me terug, wat dan met die twijfel?

Goh, ik weet het momenteel allemaal niet meer. Ik wil ervoor vechten, er alles voor doen, tot het einde van de wereld gaan, op blote voeten, als dat zou helpen. Ze is m'n soulmate, we hadden zoveel goeds samen, we hielden van elkaar... Kan ik dat wel opgeven?

Vandaag lopen de tranen constant, niet te stoppen, vlagen van verdriet, pijn, gemis, zoveel verdriet. Waat het allemaal even niet meer en dacht, ik schrijf het eens neer, mischien helpt dat? Mischien is er hier iemand die me raad kan geven?