Beste allemaal,

Na afgelopen dagen veel van jullie blogs te hebben gelezen, heb ik besloten om mijn eigen verhaal even met jullie te delen. Ik zou ook graag willen horen wat jullie er over te zeggen hebben.

Ik hoop echt dat jullie even de tijd willen nemen om mijn verhaal te lezen, en er eventueel op te reageren want dit betekent heel veel voor me.

Om het begin maar even kort samen te vatten; iets langer dan een jaar geleden heb ik de vrouw van mijn dromen ontmoet. Alles aan haar was naar mijn idee perfect; haar lichaam, haar karakter, haar sociale omgeving. Echt alles.
Na veel contact te hebben gehad, veel te hebben afgesproken en veel samen te zijn geweest zijn we een relatie gestart. Alles was perfect en altijd onwijs gezellig. We zijn vaak gezellig een weekendje weg geweest en hebben heel veel leuke dingen gedaan.
Helaas ging het (vooral de afgelopen tijd) steeds slechter met onze relatie, omdat we heel erg vaak ruzie hadden. Deze ruzies gingen altijd over hetzelfde probleem, en het probleem werd maar niet opgelost.
Het probleem was namelijk dat zij zich niet welkom voelde bij mij thuis. Dit doordat het voor mij altijd veel makkelijker was om naar haar toe te komen (omdat haar ouders daar altijd heel vrij en open in zijn geweest), dan dat zij naar mij toe komt, omdat er dan altijd wel weer een reden was (van m'n ouders af) dat het niet kon of dat ze moe waren of even languit op de bank wilden liggen etc. M'n vriendin trok haar eigen conclusies, en dacht dat ze gewoon nooit welkom was en mijn hele familie simpelweg een hekel aan haar heeft. Dit was absoluut niet waar en dat heb ik haar ook heel vaak duidelijk gemaakt, maar dan ontstaan juist weer de discussies en ruzies (omdat ik mijn familie bleef verdedigen en nooit met een oplossing kwam).
Nu heeft zij twee weken geleden besloten om een einde aan onze relatie te maken, omdat het voor haar simpelweg 'op' is. Zij heeft gezegd dat ze een heel ander (zelfs misschien iets te perfect) beeld heeft over de relatie die zij wilt hebben, en dan vooral over de relatie die ze met haar schoonfamilie wilt hebben. Zij wilt namelijk heel graag een klik hebben en heel graag leuke dingen kunnen doen met haar schoonfamilie. Ze had bij onze relatie simpelweg het idee dat ze niet geaccepteerd werd.
Bij alle eerdere discussies was ik te laks over het gezeur en dacht ik dat er maar van een mug een olifant werd gemaakt, maar op het moment dat zij twee weken geleden de relatie stop zette realiseerde ik pas hoe erg zij er eigenlijk mee zat, en dat ik simpelweg nooit begrip heb getoond naar de hele situatie.
Ze begon twee weken geleden met het feit dat ze 'even een break' wilde en 'even tijd en rust om na te denken'. Ze zelfs: maak je maar niet druk, het komt heus wel goed.

Doordat ik paniek raakte en haar absoluut niet kwijt wilde, ben ik haar constant berichtjes gaan sturen en in contact met haar proberen te komen. Dit heeft helaas allemaal averechts gewerkt, waardoor zij uiteindelijk de beslissing heeft genomen dat ze er gewoon helemaal mee wilt kappen en dat ze het helaas niet nog een keer wilt proberen. Volgens haar was na al die ruzies het voor haar gewoon een beetje 'op'...
Ik heb alles uitgebreid met mijn ouders en familie besproken, en die vinden het heel erg en hebben het echt nooit zo bedoeld. Ook hebben ze gezegd dat ze het in de toekomst heel anders willen aanpakken en willen laten zien dat het allemaal anders kan. Helaas is het daar nu te laat voor...

Mijn wereld stortte in. Je gaat van een lange tijd (of naja lang, de relatie heeft 6 maanden geduurd) elkaar zowat iedere dag zien en elke week samen slapen naar ineens alle tijd voor jezelf en gedwongen thuis zitten en niet meer afspreken met de persoon waar je zoveel van houdt.
Ik heb de afgelopen 2 weken heel veel mensen en vooral vrienden gesproken, en die hebben al gelijk gezegd dat ik zo snel mogelijk alle contact met haar moet verbreken. Dit zou meerdere redenen hebben. Doordat ik gelijk constant berichtjes naar haar ben blijven sturen heb ik haar alleen maar de verkeerde richting op 'gepusht' en heb ik haar niet eens de tijd en ruimte gegeven om mij te kunnen missen.
Vanaf dat moment heb ik besloten om haar niks meer te sturen en niks meer van me te laten horen. Zij ging inmiddels al weer lekker stappen met vrienden en collega's, en ik ben sinds kort ook weer dagelijks in de stad te vinden en ben verder gegaan met m'n leven.

Tot mijn grote verbazing zoekt m'n ex de laatste tijd steeds meer contact via de telefoon door berichtjes te sturen. Zodra ze al een tijd niks van me hoort, krijg ik ineens een berichtje hoe het met me gaat en wat ik bijvoorbeeld in het weekend ga doen.
Ze ging overigens nadat ik uit ben geweest gelijk een soort jaloerse berichtjes naar me sturen met vragen of ik bijvoorbeeld al nieuwe meisjes ontmoet heb, en of ik zelfs al met andere meisjes heb gezoend.
Ik heb op al haar berichtjes zo neutraal en koel mogelijk gereageerd. Op een manier waar je uit kan afleiden dat ik vrede heb met de situatie en ik gewoon verder ga met m'n leven. Ik heb uiteindelijk tegen haar gezegd dat ik haar gevoelens en haar beslissing begrijp, en dat ik haar keuze daarom respecteer. Dit vond ze heel lief om te horen.

Ik ga er niet omheen draaien, ik wil haar gewoon echt heel graag terug. Het probleem is alleen dat zij mij gemengde signalen geeft. Ze maakt het ene moment duidelijk dat ze voor haar idee de juiste keuze heeft gemaakt, door te zeggen dat haar omgeving zelfs merkt dat ze veel vrolijker is en beter in haar vel zit sinds de breuk. Het andere moment gaat ze wel ietwat jaloers vragen of ik al wat met andere meiden heb gedaan etc.
Het moment dat ik via de telefoon heb aangegeven dat ik het accepteer en respecteer, maar ik wil gewoon verder ga met m'n leven heeft ze wel gezegd dat ze het heel jammer vindt dat het allemaal zo gelopen is en dat ze nog steeds van me houdt en om me geeft. Nu kreeg ik na uren niks van me te hebben laten horen 's avonds laat ineens een berichtje met daar alleen in dat ze niet kan slapen. Ik heb daar na een tijdje pas op gereageerd met alleen de vraag waarom ze niet kan slapen, maar daar heb ik geen antwoord meer op gehad.

Ik heb voor mezelf besloten om op dit moment geen contact met haar te zoeken uit mezelf, maar mocht zij mij een berichtje sturen dan antwoord ik daar gewoon heel neutraal en koel op. Toch zit ik diep van binnen nog steeds met de stress, frustraties en verdriet, maar ik kan niks doen dus ik doe ook niks. Het idee dat zij zometeen misschien wel weer met een andere kerel staat te flirten, dansen, zoenen of er mee in bed ligt is verreweg gewoon misselijkmakend.

Ik zou toch heel graag jullie mening over haar gedrag op dit moment en de berichtjes die zij stuurt, want ik zitten eigenlijk nog steeds met heel veel vragen.
Als zij er zo klaar mee is, waarom zoekt ze dan nog steeds contact?
Waarom gaat ze juist MIJ een berichtje sturen 's avonds laat met dat ze niet kan slapen?
Waarom moet ze ondertussen wel doodleuk vertellen dat haar omgeving merkt dat ze vrolijker is en lekkerder in haar vel zit?
Wat speelt op dit moment een belangrijkere rol bij haar? Wat haar gevoel zegt of wat haar verstand zegt?

En nog zo veel meer vragen...