Ik zal proberen mijn verhaal hier te doen, want ik word zowat een beetje gek. Ik heb al wel wat gelezen hier op de website en zie dat er ook mensen zijn die hetzelfde meemaken. Hoewel mijn situatie misschien net even anders is.... omdat hij twijfelt....

Mijn lief en ik hebben (hadden?) een relatie van bijna 2 jaar. Ik vind hem echt helemaal te gek en zo bijzonder wat wij samen hebben/hadden. We hebben elkaar op een bijzondere manier ontmoet, nl in het buitenland tijdens onze rondreis. Dus komen we ook niet uit dezelfde stad en kampen we met de grote afstand. Ik woon aan de kust en hij aan de andere kant van NL.
We zien elkaar dan ook alleen in het weekend of als ik vakantie heb ook weleens doordeweeks.

Maar goed, alles leek prima te gaan en ik dacht dat ik wel samen met hem een toekomst zou gaan bouwen. Totdat hij vorige week zondag afstandelijk deed (een paar dagen daarvoor al gevraagd of er iets was, maar meneer zei dat er niets was en dat hij wat ziekjes was), vlak voor mijn vertrek richting huis en heb ik het uit hem moeten trekken; HIJ WIST HET NIET MEER! Hij heeft twijfels en weet niet wat hij voor mij voelt en of hij met mij verder wil gaan. Hij zegt dat hij nog van me houdt, maar minder dan eerst.

Ik was boos, omdat ik het uit hem moest trekken en dat vlak voor mijn vertrek. Boos omdat hij er niet voor koos om er samen over te praten. Boos omdat het leek alsof hij alle mooie dingen wilde opgeven. Boos omdat hij de dagen daarvoor tegen me had gelogen dat alles koek en ei was. Boos omdat hij nog zei dat hij van me hield....
Ik was radeloos en stelde hem natuurlijk veel waarom-vragen. Dat heb ik maandag en dinsdag nog gedaan, nadat hij een mailtje stuurde over zijn gevoelens. Vanaf woensdag had ik het zo´n beetje opgegeven, want wat ik ook deed, ik stootte hem af.

Ik werd ook best moe en heb zijn twijfels zowat geaccepteerd en een plekje gegeven. We hebben wel elke dag gebeld die week, maar donderdagavond vroeg ik of hij me nog een keer wilde bellen als hij thuis kwam na een avondje met vrienden. Vond hij prima, maar ik had toch mijn twijfels of dit wel een goed idee zou zijn en heb hem later gesmst dat hij het maar niet moest doen voor zijn bestwil.

We hadden afgesproken om vrijdag elkaar te zien voor een goed gesprek. Ik kreeg vroeg in de middag een sms of ik hem wilde bellen als ik onderweg was (want dat deed ik altijd), wel apart.. alsof hij bang was dat ik niet zou komen ofzo? Want de dag daarvoor vroeg hij dat ook al aan de telefoon en dat klonk best wanhopig.....
Maar goed, ik had hem expres laat teruggesmst dat ik wel zou bellen. En eenmaal aan de telefoon vertelde hij zowat trots dat hij enchiladas (mijn favoriete mexicaans eten) aan het maken was. Ik was verbaasd...! En natuurlijk ook erg in de war.

Want hij twijfelt, maar laat wel blijken dat hij nog om me geeft ofzo? Ik snap er niets van... hij zei dat hij de hele week geen eetlust had en niet goed had geslapen... maar hij heeft die avond goed gegeten hoor en goed geslapen! Kwam dat nou omdat ik er was? Ziet hij dan nog steeds niet dat hij zonder me kan???

Zaterdag besloten om weg te gaan, want alleen maar samen huilen, elkaar in de ogen kijken en er niet uitkomen schoot niks op.
Ik had vorige week mijn spullen al gepakt, maar omdat dat zijn houvast is, mocht hij mijn pumps bij hem houden.
Maar nu moest ik ook mijn andere spullen terugzetten, althans ik had gevraagd of ik dat moest doen. Ik had ook gevraagd of ik zijn huissleutel moest teruggeven, maar dat wilde hij niet.

Wat is dat toch voor een man die twijfelt en niet durft te zeggen dat het uit is? We hebben besloten om radiostilte te houden tot woensdag. Ik ben me al helemaal aan het voorbereiden op een breuk. Ik ga hier kapot aan en ik heb gelukkig nog geen neiging gehad om hem op te bellen of te smsen. Ik weet niet waarom, maar misschien heb ik zijn twijfels geaccepteerd en wil ik hem alle rust geven, hopen dat alles goed komt, of misschien heb ik het gewoon opgegeven. Want zo voelt het, je gaat ervoor of je gaat er niet voor! En niet twijfelen, want als je twijfelt is dat geen goed teken....

Vandaag had ik het toch even moeilijk met valentijnsdag. Collega´s die me valentijnsdag wensen en dan werk ik nog met kinderen. Moet ik verplicht een masker opzetten en doen alsof alles goed gaat met me.

Wat moet ik nou doen? Ik voel me nu sterk, maar gisteren en vanochtend voelde ik me zwak en zag ik onze relatie in duigen vallen. Zal ik woensdag wel of niet opnemen als hij belt? Ik ben zo bang dat hij slecht nieuws heeft. Als hij dit weekend ook niet komt (feestje met vrienden en verjaardag van mn zus, snap ik ook wel) dan zien we elkaar meteen 2,5 week niet! Want ik ga volgende week op vakantie.

Ik vind het erg moeilijk en ben erg afgevallen. Geen eetlust en wil het liefst de hele dag in bed liggen met mooie muziek.... Komt het nou wel of niet goed? Hij kan me volgens mij niet zo heel goed loslaten....