Hallo, ik ben nieuw hier. Ik heb me eigen aangemeld omdat ik
radeloos ben, gebroken, wanhopig noem het maar op.
Ik ben 29 en heb 2 prachtige kindjes. 1 van 5.5 en 1 van 8 maanden. Oudste is uit een vorige relatie. En me jongste is uit me 'huidige' relatie.
Ik en mij partner zijn 3jaar samen, alleen het werkt niet tussen ons, ik heb soms het idee dat hij me geestelijk kapot aan het maken is.
Ik weet niet waar ik moet beginnen maar wil het zo graag even kwijt, ik wil mij vrienden en familie hier niet meer mee belasten.
Ik noem mij 'partner' voor hier Jamie. We zijn collega's van elkaar, 4 jaar geleden hebben we een leuke en spannende tijd gehad, ik woonde met mij zoon alleen en werd verliefd op Jamie en dat was ook wederzijds.. Zoals hoe het in bet begin gaat zoals bij d'r meeste beginnende relatie zo ging het bij ons ook.. Niks kon ons stuk maken..
Langzamerhand begonnen er wat kleine dingetjes te komen zoals de meeste relaties. Maar hier begon me vertrouwen al een beetje beschadigd te raken, ik kwam er achter dat hij via internet achter webcams zat met vrouwen en waar hij nog geld voor betaalde ook.. Ik was boos en teleurgesteld, toen ik hem daarmee confronteerde ontkende hij het eerst, was voor hem ook schaamte natuurlijk. Nja goed over gepraat en geprobeerd het achter me te laten en het vertrouwen moet weer hele, ondertussen kwam ik er ook achter dat hij een X stiekem met zijn ex had afgesproken, ik confronteerde hem daarmee en natuurlijk ontkende hij het eerst maar hij kwam er niet onderuit en zei dat het een laatste gesprek had om de laatste dingen af te sluiten. Weer me vertrouwen beschadigd om het feit dat het stiekem moest. Me vertrouwen was weer beschadigd en zo gebeurde er meer van die kleine dingetjes maar daarnaast hadden we het zo leuk samen dat alles vergeten werd, wat natuurlijk ook goed was want ik wilde verder met hem, alleen me vertrouwen moest geheeld worden. 2jaar terug gingen we officieel samen wonen en hadden een huis gevonden we raakte zwanger. Ik was erg moe zwak misselijk en kon heeeel weinig want was futloos, logisch als je de heledag moet spugen snavhts niet kan slapen en ondertussen gewoon aan het werk, het huishouden alles. Jamie raakte geïrriteerd hij zei wel eens dat hij het snapte en dat die me meer wilde helpen, maar nee hoor.. Ff 2dagen begrip maar daarna raakte mr geïrriteerd. Jamie heeft 2burn outs gehad en liep onder de psycholoog. Ik heb soms het idee dat die me geestelijk aan het kapot maken is/was. Ik veranderde ook en was gevoeliger. Maar bijna geen enkel steun wat in kreeg ook al was ik verdrietig en sprak ik dat uit. Het enige wat ik hoor ja het werkt niet meer tussen. Ik heb ook moeite dat Jamie uit gaat.. Omdat hij vaak me ex-Trouw-columnist heeft beschadigd ook met uitgaan. Ik heb geen zin om in details te gaan maar vreemdgaan is hij niet geweest. Maar met vreemde ff over de hoerenstraat lopen vond hij normaal.. Terwijl zijn vriendin zwanger thuis zit. Hij is nergens binnen geweest maar toch, het is respectloos. Ik heb m daar mee geconfronteerd en hij moet dat kunnen doen omdat ik hem blindelings moet vertrouwen. En verder moet ik me mond erover houden. Hij komt vaak helemaal bezopen thuis als hij uit is geweest en gaat altijd tot het uiterste, ik heb er moeite mee omdat me vertrouwen dus beschadigd is. Maar laat hem evengoed gaan. Na me zwangerschap ben ik ingestort, en ben ik naar de dokter geweest en kreeg oxozepan. Ben een tijd niet meer naar het werkt gegaan. En zwaren in enen soort relatie therapie gegaan. Die man zag het allemaal wel sat het niet aan mij lag, en dat voelde en merkte Jamie. Maar Jamie zei dat het door de hormonen komt, ik wist zeker dat het niet door de hormonen komt althans het zal er vast nog wel gezeten hebben maar hij is me geestelijk aan bet kapot maken. Soms voel ik me gewoon een hond en verder niks. Maar goed na veel gepraat te hebben toch bleven we bij elkaar. Er waren ook goeie momenten dus daar hield ik me aan vast. Er gebeuren zoveel dingen zoveel kleine dingen. 3 maanden terug zijn we een week uit elkaar geweest en heeft hij me een paar dagen laten zitten met 2 kinderen. Later kwam die weer wn zei dat die het weer wilde probeerde ik heb het geaccepteerd want ja ik hou van hem en hoopte weer op een nieuwe kans. Het ging beter maar nu nu belanden we weer in dat oude afschuwelijk patroon. Die zweer hier in huis is niet te harde. Hij kan zo omslaan. Paar dagen terug zei ik nog tegen hem dat ik blij ben dat het nu goed gaat tussen ons en gaf hem een kus. De dag daarna in de avond kwam ik thuis na zwemles met me kind. Hij zei niks, deed weer erg afstandelijk en saggerijnig. Ik dacht huh? Wat heb ik verkeerd gedaan? Nja goed kids naar bed gebracht en vroeg in de avond wat er is waarom hij zo doet. Hij zei dat er veel druk op het werk is. Maar verder niks. We hebben mog even gesproken daarover. En dacht sat het wel weer goed zat.. Dan gister.. Zegt de heledag niks en als die wat zei was het een kortaf saggerijnige antw. Alsof ik weer wat fout heb gedaan. Rn zo gaat dit al maanden zo uit t niets, hij werkt bijna niet aan de relatie en is goed in alles omdraaien en mij kant op schuiven. Ik word hier zo boos en verdrietig om want hij draait de rollen om en geeft mij de schuld. Ik weet het niet meer? Ik voel me zo eenzaam, radeloos, wanhopig, alles. Ik wil niet weer instorten en moet me sterk houden voor me kindjes. Maar ben zo bang, bang voor wat er straks gaat komen. Want ik weet dat we uit elkaar gaan, ik denk ook 1deze dagen ik voel het. Ik hou nog steeds veel van hem en zal er oom kapot veel verdriet van hebben. Maar straks een nieuwe woning zoeken, er moeten zoveel dingen geregeld worden maar dat niet alleen het doet me zoveel pijn voor me kindjes. De oudste is ondertussen erg gehecht aan Jamie, en die hoort stabiliteit te hebben net zoals me jongste. Ik wil niet dat hun pijn hebben omdat we uit elkaar gaan. Weer sta ik er straks helemaal alleen voor. Ik wil gewoon rust en een stabiele relatie maar ik krijg het niet het is me nog steeds niet gelukt. Ik ga richting de 30 wanneer krijg ik rust? Zelfs sex hebben we de afgelopen 2jaar bijna niet meer, ik moet er om vragen en anders krijg ik het niet, terwijl we daarvoor echt een goeie sex leven hadden. Alles is weg. Krijg bijna geen liefde, ja zo af en toe.. Ik vroeg gister waarom die weer zo deed tegen me het enige wat ik hoor is dat ik aub ff stil kan zijn en please laat me ff met rust. Hij wil en kan er nu niet over praten meer. Wat moet ik? Stil zwijgen en ja nee en amen zeggen? Niks helpt. Boos worden verdrietig zijn zwijgen hij maakt me gewoon psychisch gek en weet het dan zo te bespelen dat het aan mij ligt. Natuurlijk heb ik ook wel eens mij minderen kanten maar ik durf tr zeggen dat het niks vergeleken is met wst hij doet. Ik wil stoppen met deze relatie alleen ben bang voor de pijn en wat er komen gaat.. Moet ik daarvoor me relatie doorlaten gaan? Nog een kans geven? Of echt een X sterk zijn en die stap zetten? Ik wou dat ik het kon